بررسی تیم های حاضر در جام جهانی /سید دوم

دهم آذرماه قرعه کشی رقابت های جام جهانی روسیه در کاخ کرملین برگزار خواهد شد. 32 تیم حاضر در جام جهانی امیدوار هستند با بهترین قرعه های ممکن روبه رو شوند. «ایران وایر» با بررسی 32 تیم حاضر در جام جهانی 2018، به استقبال قرعه کشی این رقابت ها می رود.

اسپانیا

تیم ملی اسپانیا بزرگ ترین سورپرایز سید دوم است. قرار گرفتن این تیم در سید دوم یک دلیل داشت و آن هم رنکینگ فدراسیون جهانی فوتبال در ماه اکتبر بود. در رده بندی این ماه، تیم ملی اسپانیا روی پله هشتم نشست و به دلیل حضور روسیه در سید اول، خود به خود به سید دوم رفت. در رنکینگ ماه نوامبر، اسپانیا تا رده ششم خودش را بالا کشید اما ملاک فدراسیون جهانی فوتبال، رده بندی تیم های ملی جهان در ماه اکتبر بود. پس خود به خود باید اسپانیا را بزرگ ترین دردسر تمام تیم های سیدهای اول، سوم و چهارم دانست. در هر گروهی قرار بگیرد، احتمالا لقب «گروه مرگ» برازنده اش خواهد شد.

قهرمان سه دوره جام ملت های اروپا و همین طور قهرمانی جام جهانی 2010 هرچند با آن تیم باشکوه شش سال قبل کمی فاصله گرفته اما یکی از معدود تیم های حاضر در روسیه است که بدون شکست وارد جام جهانی شد. اسپانیا در گروه «G» اروپا، با ایتالیا، اسراییل، آلبانی، مقدونیه و لیختن اشتاین هم گروه بود. گروه ساده ای به نظر می رسید اما از 10 بازی، 28 امتیاز به دست آورد؛ یعنی تمام بازی ها را برد و فقط به یک تساوی رسید.

اسپانیا در هر حال، اسپانیا است؛ ماتادورهایی که هم چنان روی«تیکی تاکا» مانند ناموس خود تعصب دارند؛ تیمی که وقتی قهرمان جام جهانی 2010 شد، «ژاوی» و «پویول» و «پیکه» (بازیکنان بارسلونا) با پرچم ایالت کاتالانیا دور افتخار زدند، نه با پرچم کشور اسپانیا.

حالا «یولن لوپتگی»، سرمربی 51 ساله اسپانیا باید میان خشم و عشق و نفرت و تعصب، تیمی که از داخل هم دچار اختلافاتی شده است را به جام جهانی روسیه ببرد. درون دروازه، «داوید دخه‎آ» از «منچستر» می ایستد؛ دروازه بانی که مورد تمجید «پیتر اشمایکل» مغرور قرار گرفته بود. خط دفاعی اسپانیا از نظر اسم و رسم، فوق العاده است اما اوج اختلافات را می توان در همین نقطه دید. کاپیتان «سرخیو راموس» بعد از «الکلاسیکو» فصل قبل گفته بود دیگر حتی در تیم ملی جواب پیکه را نخواهد داد. این زوج، خط دفاعی اسپانیا خواهند بود. «مارک بارترا» از «بورسیا دورتمند»، «ژوردی آلبا» از «بارسلونا»، «آلوارو اودریزولا» از باشگاه «سوسیه داد» و «ناچو فرناندز» از «رئال مادرید»، نام‏دارهای خط دفاعی ماتادورها هستند.

در خط میانی، تقریبا اسپانیایی پیر را می بینیم. مهره های اصلی کمربند تیم اسپانیا را «آندریاس اینیستا»، «سرخیو بوسکتز» و «داوید سیلوا» تشکیل می دهند. خبری هم از مهندس «ژاوی» نیست. «مارکو آسنسنیو» بعد از درخشش در «رئال مادرید»، به تیم ملی دعوت شد و تا کنون فقط هشت بازی ملی انجام داده است. «تیاگو آلکانتارا»، هافبک باشگاه «بایرن مونیخ» هم یکی از مهره های کلیدی تیم او در مرکز زمین خواهد بود.
تیاگو یکی از ویژه ترین بازیکنان تیم ملی اسپانیا است. پدرش متولد برزیل بود و حتی برای تیم های ملی پایه برزیل هم بازی کرد. خودش در ایتالیا و شهر «سن پیترو» به دنیا آمده است اما حالا برای تیم ملی اسپانیا بازی می کند.

در خط حمله، ویرانگرند. تصور کنید به بازیکنی مانند «جرارد دلوفئو»، ستاره جوان بارسلونا فقط چهار بازی ملی رسیده است. «لوکاس وازکز» از رئال مادرید و «پدرو رودریگز» از «چلسی» را بگذارید کنار دو ستاره کنونی اسپانیا؛ یعنی «آلوارو موراتا» از چلسی و «داوید ویا». خط حمله اسپانیا اگر صاحب توپ شود، از خیر گل زنی نمی گذرد.
اسپانیا را به سختی می توان مدعی درجه اول قهرمانی در روسیه دانست، مگر با قرعه ای ایده آل و کمی هم شانس در مرحله گروهی. «دل بوسکه» به خوبی می دانست کجا و چه زمان از سرمربی گری تیم ملی اسپانیا کنار بکشد.

 

پرو

مثال «آتشی ز کاروان به جا مانده» در موردشان کاملا صادق است. در رنکینگ اکتبر که معیار سیدبندی ها بود، تیم ملی پرو روی پله دهم ایستاد. حالا در رنکینگ جدید، یازدهم است و اگر بگوییم ضعیف ترین و ایده آل ترین تیم سید دوم برای هم گروهی هم شناخته می شود، بی راه نگفته ایم.

پرو یادآور یک عصر باشکوه از ابتدای دهه 70 تا اوایل دهه 80 میلادی است؛ تیمی که پیش از این در چهار جام جهانی فوتبال (1930، 1970، 1978، 1982) حضور داشته‌ و یک بار تا مرحله یک چهارم نهایی هم رسیده است. دو قهرمانی «کوپا امریکا»(جام ملت های امریکای جنوبی) هم در کارنامه اش دیده می شود. اما همه این افتخارات برمی گردند به دهه های 30 و 70 میلادی. بزرگ ترین افتخارشان آخرین بار، مقام سوم کوپا امریکا در سال 2011 بود.

صعود پرو به روسیه چیزی شبیه به معجزه بود. آن ها روز آخر، بالاتر از شیلی، روی پله پنجم ایستادند. خود به خود باید با نماینده اقیانوسیه دیدار می کردند. بازی رفت در نیوزیلند بدون گل مساوی شد و در بازی برگشت، با دو گل پیروز شدند؛ یعنی پس از 36 سال به جام جهانی رسیدند. با هیچ متر و معیاری نمی توان قبول کرد که آن ها تیم دهم رنکینگ و در سید دوم باشند.

سرمربی پرو، «ریکاردو گارسیا»، 59 ساله تیمی با میانگین سنی بالاتر از 29 سال را تشکیل داده است. سال 2011 که از باشگاه «پالمیراس» به تیم ملی پرو آمد، گفت: «ما برای شکست طلسم به تجربه نیاز داریم، نه احساسات جوانی.»

ولی این تمام واقعیت در مورد تیم پیر پرو نیست. این تیم نسل جدید و جوانی در سطح اول فوتبال جهان ندارد. «پدرو گالسه» قطعا دروازه بان تیم ملی مکزیک در جام جهانی خواهد بود. او از چهار سال قبل در لیگ مکزیک بازی می کند و جزو لژیونرهای فوتبال پرو محسوب می شود.
کاپیتان تیم، «آلبرتو رودریگز»، 34 ساله است که در خط دفاعی پرو، 71 بازی ملی دارد. جالب این جا است که رودریگز از سال 2003 تا امروز حتی یک بار هم از اردوهای ملی دور نمانده است.
«کریستین راموس» دیگر چهره شناخته شده خط دفاعی پرو خواهد بود؛ 29 ساله با یک متر و 85 سانتی متر قد که پرش هایی فوق العاده دارد.
پرو فقط سه بازیکن در لیگ های اروپایی دارد. اکثر بازیکنان تیم ملی پرو یا در همین کشور بازی می کنند یا در مکزیک، برزیل و لیگ کانادا.
«پائولو هورتادو» موثرترین و نام دارترین هافبک تیم ملی پرو در باشگاه «ویتوریا گیمارش» پرتغال توپ می زند و «رناتو تاپیا» هم عضو باشگاه «فاینورد» هلند است. «ادیسون فلورس» نیز از سال 2016 برای تیم «اوب» دانمارک بازی می کند.

نکته حیرت انگیز در مورد مدافعان و هافبک های کنونی تیم ملی پرو، تعداد گل های زده آن ها است. از میان هشت مدافع کنونی تیم ملی پرو، فقط  کریستین راموس با سه گل زده، سابقه گل زنی با پیراهن تیم ملی پرو را دارد. سایر مدافعان هرگز برای پرو گل زنی نکرده اند. این داستان در مورد هافبک هایش هم صادق است. به شدت در بازی های ملی کم گل می زنند؛ مثلا «کریستین کوا»، هافبک باشگاه «سائوپولو» در 42 بازی ملی، فقط سه گل زده و جالب این که گل زن ترین هافبک آن ها، ادیسون فلورس 23 ساله است که در 25 بازی ملی، هشت بار موفق به گل زنی شده است.

اما در خط حمله، باز هم امید گل زنی تیم به دو کهنه کار خواهد بود؛ «جفرسون فارفن» که سابقه بازی در «الیانزا لیما»، «پی‌اس‌وی آیندهوون»، «شالکه 04» و «الجزیره» امارات را دارد و امروز هم عضو باشگاه «لوکوموتیو» مسکو است و «پائولو گررو» 33 ساله که او را با پیراهن «بایرن مونیخ» و «هامبورگ» بارها دیده ایم. او حالا عضو «کورینتیانس» برزیل است. «گررو» سابقه هم‎بازی بودن با «مهدی مهدوی کیا» در هامبورگ را هم دارد.
مشخصه ویژه آن ها، پیراهنی است که طی 90 سال اخیر هرگز تغییر نکرده است؛ پیراهنی سفید با نواری قرمز.

 

سوییس

آیا شما هم جزو دسته ای هستید که تصور می کنید این تیم طی دو دهه اخیر از لابی قدرت در فیفا برخورد بوده است؟ اشتباه می کنید؛ مقر فیفا در سوییس باشد یا نباشد، روسای فیفا طی سال های اخیر زاده این کشور بوده باشند یا نباشند، در کلیت قدرت تیم ملی آن تفاوتی ندارد. سوییس تبدیل به یکی از قدرت های درجه دو فوتبال اروپا شده است.

«ولادیمیر پتکوویچ» زاده سارایوو است. او که از سال 2014 از باشگاه «لاتزیو» به تیم ملی سوییس آمده، در نخستین کنفرانس مطبوعاتی خود به عنوان سرمربی گفته بود: «تیمی را به من تحویل دادند که مقابل تمام قدرت های فوتبال جهان توان مقابله دارد. اما این برای من کافی نیست، جهان باید ما را به عنوان یکی از ابرقدرت های فوتبال بشناسد.»

این اتفاق هم تا حدودی افتاد. سوییس در گروه «B» اروپا همراه با پرتغال، 27 امتیازی شد اما به عنوان تیم دوم مقابل ایرلند شمالی قرار گرفت، ایرلند را حذف کرد و راهی روسیه شد.

تیم ملی سوییس تا قبل از جام جهانی روسیه، 11 بار طعم حضور در جام جهانی را چشیده بود. بعد از جام جهانی 1994، دو دوره موفق به صعود نشد ولی در بازی تاریخی مقابل ترکیه، جواز حضور در جام جهانی آلمان را به دست آورد. بعد همیشه میهمان این رقابت ها شد تا امروز. بهترین موفقیتش به سال 1954 و رسیدن به جمع هشت تیم نهایی برمی گردد.

آن ها در 12 بازی انتخابی (گروهی و حذفی) اروپا، فقط یک شکست و یک تساوی داشتند. در تمام بازی ها پیروز شدند اما بسیار مقتصدانه! پتکوویچ تیمی ساخته است که سخت گل می خورد و به همان دشواری هم گل می زند. تصور کنید، در نبرد ایران و سوییس که هر دو متخصص بازی دفاعی هستند، احتمالا یک قرص دیازپام وسط جام جهانی فوتبال خواهد شد.

سوییس یکی از پرمهره ترین تیم های جام جهانی خواهد بود. سه دروازه بان در «بوندسلیگا» آلمان دارد که البته شانس «یان سومر»، دروازه بان کنونی «بورسیامونشن گلادباخ» برای تبدیل شدن به مرد شماره یک از همه بیش تر است.
در خط دفاعی، «اشتفان لیختشتاینر»، کاپیتان و فرمانده تمام تیم است. بازی های او را تا سال 2011 در «لیل» فرانسه و لاتزیو به یاد داریم. اما طی شش سال اخیر، لیختشتاینر یکی از ارکان خط دفاعی «یوونتوس» ایتالیا بوده است. «ژوان ژورو» از باشگاه «آنتالیا اسپور»، «ریکاردو رودریگز» مدافع «میلان» ایتالیا و «فابیان شار» از باشگاه «دیپورتیولاکرونیا»، سرآمدهای خط دفاعی سوییس هستند.

شاید شهیرترین هافبک سوییسی ها را بتوان «ژردان شکیری» دانست؛ بازیکنی که در «بازل»، «بایرن مونیخ» و «اینترمیلان» بازی کرده و حالا عضو «استوک سیتی» انگلستان است. «گرانیت ژاکا»، هافبک «آرسنال» را در روسیه خواهید دید. از هنرنمایی او لذت ببرید. «والون بهرامی» با اصالتی ایرانی، در یوگسلاوی متولد شده است اما حالا برای تیم ملی سوییس و باشگاه «اودینزه» ایتالیا بازی می کند. «بلریم ژمایلی» و «ژلسون فرناندز» از دیگر ستاره های خط میانی قدرتمند سوییس هستند.

در خط حمله، «ارن دردیوک»، گل زن اول «گالاتاسرای» را می بینیم. «آدمیر مهمدی» از باشگاه «بایرلورکوزان» چندان روی فرم نیست اما «هریس سفروویچ» در «بنفیکا» کاملا روی فرم آمده و مورد اعتماد کادر فنی تیم ملی سوییس است. «یوسیپ درمیچ» 25 ساله و مهاجم هامبورگ نیز یکی از زهردارترین مهاجمان تیم به شمار می رود.

تیم ملی سوییس را باید اسلحه مخفی سید دوم دانست؛ آرام و بی صدا می آید و احتمالا صعود خواهد کرد. هرچند که در تناسب با اسپانیا، انگلستان و کرواسی، قرعه بهتری هم هست.

 

انگلستان

14 بار حضور در جام جهانی و فقط یک بار قهرمانی در سال 1966 با گلی مشکوک و عجیب. انگلستان در جام ملت های اروپا هرگز قهرمان نشده است، حتی وقتی سال 1996 میزبان این رقابت ها شد. «گرت ساوتگیت» تیمش را با اقتدار کامل به روسیه رساند. او پس از برکناری پرحاشیه «سم الردایس» از هدایت تیم ملی انگلیس، به عنوان سرمربی موقت این تیم انتخاب شد و پس از گذشت چهار بازی، به صورت رسمی روی نیمکت نشست.

انگلستان از گروهی نسبتا ساده به روسیه رسید. اسلواکی، اسکاتلند، اسلوونی، لیتوانی و مالت قرار نبود حریف «سه شیر»(لقب تیم ملی انگلستان) شوند. هشت پیروزی، دو تساوی، بدون شکست و فقط سه گل خورده، کارنامه ای موفق برای یک تیم کاملا جوان است.

درون دروازه انگلستان، «جو هارت»، دروازه بان شهیر «وستهام» نیازی به معرفی ندارد. 30 ساله است و یکی از مطمئن ترین دروازه بان های سه دهه اخیر تیم ملی انگلیس به حساب می آید.
در خط دفاعی این تیم هم با انبوهی از مدافعان کلاس جهانی روبه رو هستید. «گری جیمز کیهیل» مدافع چلسی، «کیلی واکر» و «جان استونز» از «منچسترسیتی»، «کریس اسمالینگ» ستاره خط دفاعی «منچستریونایتد» و «فیل جونز» بخشی از مدافعان آماده امروز فوتبال انگلستان هستند.

می توان عاشق خط میانی انگلستان شد. هرچند باز هم نوستالژیک «جرارد – لمپاردم» روی سرمان می نشیند اما تیمی که هم زمان «اریک دایر» و «دله الی» از «تاتنهام»، «اشلی یانگ» از منچستریونایتد، «جوردن هندرسون» و «آدام لالانا» از «لیورپول» و «رحیم استرلینگ» از منچسترسیتی را داشته باشد، خوش‏بخت ترین تیم دنیا است.

انگلستان اکثر مواقع در خط حمله فقیر بوده است. ستاره هایی گه گداری آمده و رفته اند اما این بار یک دست تر شده اند. «هری کِین» در تاتنهام یک سوپرمن بوده است. «مارکوس راشفورد» 20 ساله از منچستریونایتد می تواند پدیده و شگفتی ساز باشد. «جرمین دفو» و «دنی ولبک» هم امیدهای دیگر انگلستان در خط حمله هستند. زهردار در خط حمله، مستحکم در خط دفاعی. این تیم کمی با تیم هایی که در دوره های قبل می دیدیم، تفاوت دارد؛ فقط کمی.

 

کلمبیا

کلمبیا فوتبالی همیشه آمیخته با سیاست، اسلحه، خشونت و کاملا درگیر با مافیا داشته است. «آندرس اسکوبار» شاید مشهورترین قربانی خشونت های فوتبال کلمبیا باشد اما نه اولین بوده و نه آخرین. اسکوبار در جام جهانی 1994 به اشتباه دروازه تیمش را باز کرد و در بازگشت به کشورش ترور شد. آن ها سال 1954 به دستور فیفا، حق شرکت در رقابت های انتخابی جام جهانی را پیدا نکردند.

شاید بهترین هم گروه ممکن برای تیم های حاضر در سیدهای اول، سوم و چهارم هم باشند؛ تیمی که پنج دوره به جام جهانی رسیده بود و فقط یک بار به مرحله یک هشتم نهایی راه یافت. مهم ترین افتخار کلمبیا، قهرمانی کوپا امریکا در سال 2001 میلادی است.

«خوزه پکرمن» که حالا در کلمبیا به او لقب «رییس بزرگ» داده اند، کلمبیا را روی پله چهارم انتخابی جام جهانی در امریکای جنوبی نشاند و به روسیه رسید. تیمش تقریبا در همه قاره ها بازیکن دارد. درون دروازه آن هم می توان «داوید اوسپینا» از آرسنال را دید.

در خط دفاعی، «فرانک فابرا» به تازگی مورد توجه مربی آرژانتینی قرار گرفته است؛ بازیکنی که در «بوکاجونیروز» آرژانتین بازی می کند. اما «کریستین زاپاتا» از میلان، «پابلو آرمرو» از «باهیا» برزیل، «سانتیاگو آریاس» از پی اس وی هلند و «اشتفان مدینا» از «مونتری» مکزیک مهم ترین مدافعان این تیم هستند؛ تیمی که خوب گل می خورد. آن ها در انتخابی جام جهانی 21 گل زدند و 19 بار دروازه شان باز شد اما به صورتی معجزه آسا جواز حضور در روسیه را به دست آوردند.

کلمبیا دو ستاره در خط میانی خود دارد؛ «خوان کوادرادو» که بازی هایش در چلسی چشم نواز بود و حالا پیراهن یوونتوس را بر تن کرده و دیگری «جیمز رودرگیز» است که در رئال خوش درخشید ولی با قهر «زیدان»، به بایرن مونیخ آلمان رفت. «ماکنلی تورس» در «الشباب عربستان» بازی می کند. نام «جیووانی مورنو» و «ادوین کاردونا» را به یاد داشته باشید. شاید درخشش آن ها در روسیه به داد کلمبیا برسد.

در خط حمله اما چندان قوی به نظر نمی رسند. شاخص ترین بازیکن آن ها در حقیقت، «رادامل فالکائو» است که بازوبند کاپیتانی را هم به بازو می بندد. «کارلوس باکا» از «ویارئال» هم شاید امید دوم خط حمله کلمبیا باشد.

کلمبیا را زمانی با «کارلوس والدراما»، هافبک موفرفری می شناختیم؛ چهره ای محبوب در فوتبال جهان که لقب «ال ‌پیپه» به معنی بچه به او داده بودند.

 

مکزیک

یک معمای بزرگ در فوتبال جهان هستند. اگر در جایی غیر از امریکای مرکزی و شمالی حضور داشتند، کارنامه شان تفاوت داشت. مکزیکی ها 16 بار به جام جهانی رسیدند ولی فقط دو بار در سال های 1970 و 1986 تا مرحله یک چهارم نهایی صعود کردند. همیشه یا در مرحله گروهی حذف می شوند یا در بلافاصله پس از صعود. اما با 10 قهرمانی، قدرت بلامنازع قهرمانی در جام «کونکاکاف» (جام ملت های امریکای مرکزی و شمالی) به حساب می آیند.

فوتبال مکزیک یادآور نام هایی خاص است؛ «خورخه کامپوس» مهاجمی است که دروازه بان شد. او یک بار در لیگ امریکا برای باشگاه «ناسیونال» به عنوان مهاجم یک نیمه به میدان رفت، یک گل زد و بعد تعویض شد. به فرودگاه رفت تا به مکزیک برگردد. یک ساعت بعد از رسیدن به مکزیکوسیتی، با لباس مشهور دروازه بانی خود درون دروازه ایستاد. «کلودیو سوارز»، «رافائل مارکز» و «ژرادو تورادو» به سختی از حافظه تاریخ فوتبال جهان پاک می شوند.

امروز «خوان کارلوس اوسوریو» دوباره میهمان همیشگی را به جام جهانی رسانده  است. قرار بود «کارلوس کی روش» مربی گری ایران را رها کند و سرمربی مکزیک شود اما فدراسیون مکزیک در نهایت اوسوریو را انتخاب کرد. ولی کسی در مکزیک با ادبیاتی برازنده به او خوش‎آمد نگفت. او پس از صعود به جام جهانی گفت: «در مکزیک، مردم و هواداران فوتبال دیدگاه‌های خاص خودشان را دارند. من اهمیتی نمی دهم که آن ها همیشه ناراضی هستند. باید چه کار کنیم؟ قهرمان جام جهانی بشویم؟ به من بگویید چند بار قهرمان جهان شده اید تا من دوباره این مقام را تکرار کنم؟»

اما در مکزیک، مردم از او معجزه می خواهند؛ چیزی مانند به رسیدن به نیمه نهایی جام جهانی روسیه.

درون دروازه مکزیک، «گیرمو اوچوا» اگر خوش شانس باشد، می تواند به 100 بازی ملی برسد. 91 بازی تا این جا درون دروازه بوده، قبل از جام جهانی چند بازی دوستانه دیگر را تجربه می کند و بعد هم در روسیه این تعداد بالاتر خواهد رفت. در خط دفاعی هنوز «رافائل مارکز» به تیم ملی دعوت می شود. او عضو باشگاه «اطلس» مکزیک است. «هکتور مورنو» از «رم» ایتالیا، «میگل لایون» و «دیه‌گو آنتونیو ریس» هر دو از «پورتو»، سازندگان خط دفاعی تیم ملی کشورشان هستند. 

در خط میانی، با یک تیم پرآوازه روبه رو می شوید؛ «جیووانی دوس سانتوس» که سابقه بازی در بارسلونا، تاتنهام، «گالاتاسرای»، «مایورکا»، «لوس آنجلس» و حالا «گالکسی» امریکا را دارد، یکی از شاخص ترین چهره ها است. کاپیتان «آندرس گواردادو» از «بتیس»، «هکتور هررا» از پورتو، «خاویر آکینو» از «تایگر» امریکا و «دیه گو ریس» از پورتو یک خط میانی سرعتی و تکنیکی را ساخته اند. در خط حمله، دست سرمربی باز است.

«خاویر هرناندز» را حتما به خوبی می شناسید؛ گل زن «لورکوزان» که امسال صید بزرگ «وستهام» انگلستان بود. او امید اول مکزیک برای گل زنی در روسیه است. «کارلوس ولا» از سوسیداد و «هیروینگ لوزانو» از پی اس وی هلند هم مکمل های هرناندز در خط حمله مکزیک هستند.

 

اروگوئه

تیم ملی این کشور در ماه اکتبر، در رده هفدهم رنکینگ فیفا بود ولی حالا به رده بیست و یکم رسیده است. آن ها یکی از قدرتمندترین تیم های سید دوم قرعه کشی جام جهانی خواهند بود. اروگوئه 13 بار در جام جهانی فوتبال حضور داشته و دو بار در سال های 1930 و 1950 به مقام قهرمانی جهان رسیده است. اما سال 2010 وقتی به نیمه نهایی جام جهانی آفریقای جنوبی راه یافت، رکوردی 40 ساله را شکست. آن ها چهار دهه راهی به نیمه نهایی جام جهانی پیدا نمی کردند. 15 قهرمانی در جام ملت های امریکای جنوبی (کوپا امریکا) یک آمار خیره کننده است. اما چرا در جام جهانی دیگر کامیاب نمی شوند؟

این بار با اقتدار به جام جهانی رسیده اند. در انتخابی امریکای جنوبی، بعد از برزیل دوم شدند و صعودی نسبتا مقتدرانه داشتند. برای همین، «اسکار تابارس» بلافاصله پس از صعود تیمش به جام جهانی گفت: «ماموریت ما تمام نشده، ما فقط از مرحله اول عبور کردیم. آن چه هدف ما است را در روسیه خواهید دید. می خواهیم روح بزرگ اروگوئه را دوباره زنده کنیم.»

تابارس آن قدر در فوتبال اروگوئه محبوب هست که جامعه حرفش را باور کند. توقعات را بالا برده اما ابزار کافی را هم در اختیار دارد.

«دیه گو گودین» نه فقط کاپیتان و رهبر خط دفاعی تیم ملی مکزیک که فرمانده دفاعی «اتلتیکو» مادرید هم هست. کنارش می توانیم «مارتین کاسرس» از «ورونا» ایتالیا، «مکسی پریرا» از پورتو و «فرناندو موسلرا» از گالاتاسرای را ببینیم.

تیمی که 20 گل در 18 بازی خورده، قاعدتا نباید شانس صعود باشد، چه برسد به این که بالاتر از آرژانتین و کلمبیا و پرو به جام جهانی صعود کند. آن ها خط میانی و هجومی خوفناکی را مقابل هر حریفی به میدان می فرستند. 32 گل زده در 18 بازی فوق العاده است.

به این اسامی دقت کنید؛ «کریستین رودریگز»، «آلوارو گونزالس»، «نیکولاس لودیرو»، «گاستون رامیرز»، «رودریگو بنتنکور» و البته «اخیدیو آروالو». این آخری، یعنی «اخیدیو آروالو» تا امروز در پست هافبک میانی، 90 بازی ملی انجام داده ولی حتی یک گل ملی هم نزده است. ویژگی بازی او تخریبی و تدافعی است اما قاعدتا حتی یک مدافع هم با 90 بازی ملی، یک بار طعم گل زنی را می چشد.

این هافبک ها، پشت مهاجمانی قرار می گیرند که گل زنی را به صورت مادرزاد مانند نفس کشیدن آموخته اند. «ادینسون کاوانی»، مهاجم اول «پاری سن ژرمن» و «لوئیز سوارز»، مهاجم بارسلونا، در نوک این خط حمله رویایی هستند. روی نیمکت هم «آبل هرناندز» از «هال سیتی» و «دیه گو رولان» از «مالاگا» می نشینند. مقابل این تیم مقاومت کردن ساده نیست.

 

کرواسی

نه فقط از نظر مهره، که حتی از لحاظ سیستم بازی هم یکی از شناخته شده ترین تیم های حاضر در جام جهانی برای فوتبال ایران هستند. کرواسی پس از استقلال، پنج بار به جام جهانی رسید و در اولین دوره حضورش، (سال 1998) به مقام سوم دست یافت. یک نسل طلایی شامل بازیکنانی مانند «داور شوکر» (رییس کنونی فدراسیون فوتبال کرواسی)، «نیکو کواچ»، «رابرت کواچ»، «داریو سیمیچ»، «رابرت پروسینچی»، «ماریو استانیچ»، «روبرت یارنی» و «دراژن لادیچ» با مربی گری «میروسلاو بلاژویچ» و «برانکو ایوانکوویچ» تاریخ کرواسی را رقم زدند.

کرواسی همیشه یکی از مقتدرترین تیم های ادوار جام جهانی بوده، اما پس از سال 1998 هرگز موفق به حضور در جمع چهار تیم نشده است. این دوره یکی از بهترین و کامل ترین تیم های خود را وارد روسیه می کند. بحران سرمربی گری کرواسی که نزدیک بود با حضور «آنته کاسیچ» به فاجعه حذف این تیم از حضور در جام جهانی برسد، با «زلاتکو دالیچ» به پایان رسید.

دالیچ پس از مربی گری در «الفیصلی» و «الهلال» عربستان و بعد از حضور در «العین» امارات، سرمربی کرواسی شد. دالیچ یکی از گزینه های سرمربی گری تیم استقلال بعد از خروج «علیرضا منصوریان» هم بود اما ترجیح داد در جام جهانی سرمربی گری کند، نه در لیگ ایران.

تیمش کامل است؛ «دانیل سوباشیچ» از «موناکو» فرانسه را به عنوان مرد شماره یک درون دروازه دارد و روی نیمکت هم خیالش از بابت «لاوره کالینیچ»، دروازه بان «خنت» بلژیک کاملا آسوده است. در خط دفاعی، مثل همیشه تیمی کاملا پرمهره را خواهیم دید. کروات ها به فوتبال دفاعی و منسجم مشهور بوده و هستند.

«دوماگوی ویدا» از «دینامو کیف»، «ایوان استرینیچ» از «سامپدوریا» ایتالیا، «شیمه ورسالکو» از اتلتیکو مادرید، «تین یدوای» از «بایرلورکوزان»، «ودران چورلوکا» از لوکوموتیو مسکو و «دینو پیواریچ» از «دیناموزاگرب» دیواره دفاعی کروات ها را می سازند.

در خط میانی هم اوضاع ایده آل است. مهندس خط میانی، بی تردید کاپیتان «لوکا مودریچ» خواهد بود؛ قلب تپنده کرواسی و رئال مادرید که در تیم منتخب سال 2017 جهان از سوی فیفا قرار گرفت. او تک ستاره تیمش نیست. «ایوان راکیتیچ»، ستاره خط میانی بارسلونا را فراموش نکنیم. این زوج می تواند آرزوی هر مربی ملی باشد. «میلان بادلی» از فیورنتینا، «ماتئو کواچیچ» از رئال مادرید و «ایوان پریشیچ» از اینترمیلان کنار این زوج هستند؛ یک کمربند میانی رویایی.

وقتی حرف از خط حمله کرواسی می زنیم، خود به خود به یاد «داور شوکر» می افتیم. جای خالی او را به خوبی می توان در این تیم حس کرد. حالا رییس شده است و در جایگاه ویژه می نشیند تا جانشین خودش، یعنی «ماریو ماندژوکیچ» را ببیند. قطعا جای داور شوکر بزرگ را پر نکرده اما مهاجم زهردار یوونتوس، آن قدر هم ناامید کننده نیست. یوونتوس کنار ماندژوکیچ، یک جوان خوش آتیه کروات را در روسیه خواهد داشت.
«مارکو پیاتسا» را هم در روسیه خواهیم دید. او یکی از گزینه های خلق شگفتی در جام جهانی 2018 است. «آندری کراماویچ» از «هوفن هایم» آلمان، «دویه چوپ» از «استاندارد لیژ» و «نیکولا کالینیچ» از میلان، سایر مهاجمان تیم ملی کرواسی هستند.

کرواسی را باید یکی از سخت ترین قرعه های ممکن از سید دوم دانست؛ تیمی که حتی با بدترین مربی تاریخش هم موفق شد بعد از ایسلند، به عنوان تیم دوم به مرحله پلی آف برسد و با شکست دادن مقتدارنه یونان، راهی روسیه شود.

بخش اول را اینجا بخوانید: بررسی سی و دو تیم جام جهانی فوتبال / سید یک