شهریار نکوزاد، شهروند خبرنگار
طی سه ماه اخیر، دو اتفاق باعث حمایت ویژه مردم و کاربران فضای مجازی از ملی پوشان ورزش ایران شد؛ اولی بازی «مسعود شجاعی» و «احسان حاج صفی» مقابل یک باشگاه اسراییلی بود. دو ملی پوش تیم ملی ایران به درخواست باشگاه «پانیونیوس» یونان مجبور شدند مقابل «مکابی» اسراییل به زمین بروند که البته با واکنش هایی تند از سوی وزارت ورزش و جوانان و بعد حمایت مردم از این دو ملی پوش همراه شد.
معاون توسعه ورزش قهرمانی و حرفه ای وزارت ورزش و جوانان در اظهاراتی که باعث نگرانی فدراسیون جهانی فوتبال از دخالت سیاست در امور ورزش ایران شده، به خبرگزاری «صداوسیما» گفته بود که هیچ کس حق ندارد خط قرمز نظام جمهوری اسلامی ایران را رد کند و رفتار این دو بازیکن برای مردم ایران قابل تحمل نیست.
«محمدرضا داورزنی» این را امری «طبیعی» دانسته بود که فدراسیون فوتبال و کمیته انضباطیِ آن تصمیم جدی درباره آینده این دو بازیکن فوتبال بگیرند.
او اضافه کرده بود:«به طور قطع مسعود شجاعی و احسان حاج صفی به تیم ملی فوتبال ایران دعوت نخواهند شد زیرا آن ها خط قرمزها را زیر پا گذاشته اند.»
اما حمایت مردمی از مسعود شجاعی تا امروز هم ادامه یافته است. کاپیتان تیم ملی ایران پس از بازی مقابل مکابی اسراییل، حاضر به عذرخواهی (به سبکی که مورد نظر حراست وزارت ورزش بود) نشد و فقط در پستی، نکاتی را متذکر شد و گفت حاضر نیست به عنوان «بچه جنگ» که در مناطق جنگی جنوب کشور بزرگ شده، از اسم، تصویر و ایثار کسانی که از خون خود گذشتند تا از کیانشان دفاع کنند، سوء استفاده کند. او این کار را نهایت «بی شرفی» و «بی انصافی» و توهین به منزلت آن ها دانست.
حالا چهره جدیدی در ورزش ایران به دلیل مبارزه نکردن با رقیب اسراییلی، از مدال و مقام دور مانده است. «علیرضا کریمی»، نابغه و پدیده کشتی آزاد ایران برای دومین بار به دلیل برخورد با «یوری کالاشنیکوف»، کشتی گیر جوان اسراییلی، خود را از رقابت ها کنار کشید.
در فیلمی که از رقابت کریمی با حریف روسیه ای منتشر شده است، «علیرضا رضایی»، سرمربی تیم ملی «امید» ایران کنار تشک فریاد می زند: «علیرضا بباز، نباید ببری.»
این درخواست سرمربی برای آن بود تا شانس علیرضا را برای رسیدن به مدال برنز زنده نگه دارد و از روبه رو شدن او با حریف اسراییلی در مرحله بعد جلوگیری کند. هرچند کریمی باز هم باید در گروه بازنده ها، مقابل کالاشنیکوف قرار می گرفت. اما این بار از مبارزه امتناع کرد.
گاهی وقت ها هشتگ ها یک جریان عظیم را می سازند؛ مثل این بار که هشتگ «#بباز_علیرضا» در حمایت از این کشتی گیر 23 ساله در صفحات اینستاگرام و توییتر موجی از نارضایتی از عدم مبارزه ملی پوشان ایران مقابل حریفان اسراییلی را به راه انداخت.
واکنش نخست را خود کریمی نشان داد؛ او به «ایسنا» گفت: «همه چیز به سود من بود، وقتی از کنار تشک شنیدم که فریاد می زنند باید ببازی، دنیا روی سرم خراب شد.»
جوان 23 ساله ایرانی خودش را به دست حریف روس سپرد تا او را فیتیله پیچ کند؛ صحنه ای دردناک که می توان عمق شکسته شدن غرور یک جوان ایرانی را در چشم هایش زمان فن خوردن و به زمین کوبیده شدن و تاب خوردن روی تشک فهمید.
کریمی چهار سال قبل هم به دستور مدیران فدراسیون کشتی، مقابل حریف اسراییلی به میدان نرفت. تصور جامعه از ورزشکارانی که مقابل اسراییلی ها مبارزه نمی کنند، این گونه شکل گرفته است که مورد حمایت های مالی حکومت قرار می گیرند. تا اوایل دهه 80 خورشیدی هم دقیقا چنین حمایت هایی وجود داشت؛ برای نمونه، «آرش میراسماعیلی»، جودوکار و پرچمدار ایران در المپیک آتن.
آرش در اولین قرعه، به حریف اسراییلی خورد. کاپیتان تیم ملی جودو ایران می دانست که حق رقابت با حریف اسراییلی را ندارد، پس خودش مدعی شد که به وزن استاندارد نرسیده است. اما رسانه های ایران به صراحت از ممنوعیت مبارزه آرش با ورزشکار اسراییلی نوشتند. روزنامه «جهان فوتبال» به صاحب امتیازی «مهدی تاج»، رییس کنونی فدراسیون فوتبال، تیتر زد «پرچمدار زمین خورد». خبرگزاری «ایپنا»، متعلق به باشگاه «پاس» (نیروی انتظامی) تیتر روزنامه جهان فوتبال را اما «توهین به مقدسات» مردم ایران توصیف کرد.
آرش در بازگشت به فرودگاه بین المللی «امام خمینی»، مورد استقبال «غلامعلی حداد عادل»، رییس وقت مجلس شورای اسلامی و جمعی از نمایندگان مجلس قرار گرفت. رهبر ایران در دیدار با ورزشکاران، با تجلیل از میراسماعیلی گفت: «در این قضیه، جوسازی فراوانی شد تا این اقدام محکوم شود ولی این جوان مؤمن ایرانی توانست آن ها را در انفعال و در مقابل عمل انجام شده قرار دهد.»
«سیدمحمد خاتمی»، رییس جمهوری وقت نیز مبلغی معادل ۱۲۵ هزار دلار امریکا جایزه نقدی به او پرداخت کرد. از سویی دیگر، «محمدباقر قالیباف»، شهردار تهران در سال 91 مجموعه ای در بزرگراه «رسالت»، حد فاصل میدان «رسالت» و پل «سیدخندان» (محله مجیدیه) را به نام «آرش میراسماعیلی» نام نهاد و این اقدام را جهت تشکر از مردی عنوان که در حمایت از مردم فلسطین، با حریف اسراییلی مبارزه نکرده است.
اما حالا علیرضا کریمی به ایسنا گفته که سال 1392، وقتی برای اولین بار به دستور فدراسیون کشتی مقابل حریف اسراییلی مبارزه نکرد، از او حمایتی نشده است: «وقتی پدرم پس از مسابقات جهانی ۱۳۹۲ با نامه فدراسیون کشتی به وزارت ورزش رفت و خواستار عمل مسوولان به قول‌شان شد، به او گفتند به ما ربطی ندارد که پاداش کشتی نگرفتنش مقابل اسراییل را بدهیم. بروید از هر کس که گفته با اسراییل کشتی نگیرید، پاداش‌تان را بگیرید. در نهایت هم به جای ۴۰ سکه، فقط یک کارت هدیه یک میلیون تومانی دادند و تمام!»
سوال اصلی این جا است که این ورزشکاران زندگی خود را برای چه چیزی می بازند؟ جوانانی که تمام عمر خود را روی تمرین و مبارزه می گذارند و بعد با تصمیمی از کنار زمین، از مدال و افتخار و احترام جامعه و پاداش دور می مانند.
«رسول خادم»، رییس فدراسیون کشتی ایران است. او را به عنوان چهره ای اصول گرا می شناسیم. این خصیصه خانواده خادم حتی پیش از انقلاب بوده است. پدرش، «محمد» هم کشتی گیر قابلی بود و به مدال نقره رقابت های جهانی توکیو رسید. او از سال های ابتدایی انقلاب مدتی به عضویت «حزب جمهوری اسلامی» درآمد. «امیر» و رسول، دو فرزندش هم گرایش هایی به سمت اصول گراها داشتند و حتی در جریان انتخابات ریاست جمهوری سال 96، از «ابراهیم رئیسی» حمایت کردند. رسول همواره از منتقدان دولت و وزارت ورزش و جوانان بوده است.
اما حالا صدای یک اصول گرا در مدیریت ورزش ایران هم بلند شده است. او نیز نسبت به منع رقابت کشتی گیران ایران با حریفان اسراییلی اعتراض دارد. رسول خادم به روزنامه «اعتماد» گفته است: «برای يك قهرمان، از دست دادن نتيجه يعنی از دست دادن هر آن چه داشته است و اين آسان نيست. حال اين كشتی‌گير مظلوم واقع شده و هيچ توجهی به اين ندارد كه فلان سازمان دعوتش كرده و با يك سكه از او تقدير خواهد كرد. او هر آن چه داشته را از دست رفته می‌بيند و آن آهنگ را با متن "آخرين سنگر سكوته" به عنوان پست اينستاگرام خود منتشر می‌كند و مردم هم برای حمايت از قهرمان خود شروع به بازنشر آن پست كرده و با پيام‌های خود، از او كه مظلوم واقع شده است، حمايت می‌كنند.»
شنیدن این جملات از زبان مردی که خودش حضوری دائمی در راهپیمایی های روز «قدس» علیه اسراییل داشته، قابل توجه است. او برخلاف همیشه که به بدنه دولت حسن روحانی حمله می کرد، مقابل جریان منع مبارزه ورزشکاران ایرانی با حریفان اسراییلی ایستاده و با لحنی توام با طعنه گفته است: «به نظر مي‌رسد مردم فلسطين هم از اين گونه ايثارها اطلاعی ندارند. در واقع، دستگاه‌های مسوول نمی‌توانند در انعكاس اين فداكاری‌ها به خوبی عمل كنند.»
نکته کلیدی که اتفاقا مورد اعتراض مردم ایران قرار گرفته است را می توان این بار از زبان نماینده اصول گرایان در ورزش ایران شنید. خادم دقیقا دست روی نقطه حساس و کلیدی داستان رقابت نکردن ورزشکاران ایرانی مقابل رقبای اسراییلی گذاشته و گفته است: «امروز مهم‌ترين مشكل اين است كه غير از خود ورزشكاران اسراييلی، كسی در دنيا متوجه نمی‌شود كه چرا ورزشكاران ايرانی در برابر نمايندگان اسراييل مبارزه نمی‌كنند. در نتيجه، نه در ابعاد بين‌المللی برد لازم را دارد و نه در داخل تاثير‌گذاری گذشته را. برای همين به نظر می‌رسد اگر تصميم به ادامه اين سياست است، بايد به روز شود و راهكار ديگری برای اين موضوع انديشيد. امروز دنيا نمی‌گويد كه كريمی در اعتراض به رژيم اسراييل و حمايت از فلسطين مبارزه نكرده است چون به هيچ‌وجه امكان انتشار در فضای مسابقات را ندارد. بلكه چيزی را كه ديده‌اند، بازگو می‌كنند و می‌گويند كشتی گير روسيه عجب كاری كرد كه كشتی باخته را در يك دقيقه نهايی با شش فيتيله پيچ به نفع خود تمام كرد.»
نهایت راه حلی که تا امروز به مغز رجل سیاسی رسیده است را باید در واکنش چندی قبل «بهرام قاسمی»، سخن گوی دولت دید. او پس از حضور شجاعی و حاج صفی مقابل مکابی اسراییل، در یک کنفرانس خبری گفت: «باشگاه‌های ما و سازمان ورزش ما در تبادلات خارجی باید به این موضوع توجه بیش تری داشته باشند و در قراردادهای خود، عدم بازی با رژیم صهیونیستی را مشخص کنند و آن ها توجیه شوند. اگرچه این بازیکنان هم بخشی از مردم ما هستند و مردم ما نسبت به این رژیم موضع روشنی دارند.» البته آقای قاسمی قطعا اطلاعات کامل و درستی در مورد قوانین فیفا و کمیته جهانی المپیک ندارد. کمیته جهانی المپیک و فدراسیون جهانی فوتبال هرگونه دخالت و ورود مسایل سیاسی، مذهبی، نژادی و قومیتی در امور ورزش را محکوم و ممنوع کرده اند. پس قاعدتا نمی توان در قرارداد یک باشگاه، بندی گنجاند که براساس آن، ورزشکاران ایرانی مقابل حریفان اسراییلی به میدان نروند.
داستان رقابت نکردن ورزشکاران ایرانی در برابر اسراییلی ها به معضلی برای جامعه ورزشی ایران بدل شده است که حتی «مردم مظلوم فلسطین» هم از آن بی اطلاع هستند. همین امروز بیش از 10 بازیکن فلسطینی در لیگ فوتبال اسراییل بازی می کنند.
مطالب مرتبط:
مصاحبه مشکوک داورزنی در مورد شجاعی و حاج صفی؛ محروم می شوند!
از بخش پاسخگویی دیدن کنید
در این بخش ایران وایر می‌توانید با مسوولان تماس بگیرید و کارزار خود را برای مشکلات مختلف راه‌اندازی کنید
با ایران‌وایر همکاری کنید
ویدیوها و مطالب خود را برای ما بفرستید
ثبت نظر