«مدال افتخار جزیره الیس» به افرادی تعلق می‌گیرد که خدمات و دستآوردهای مهمی برای جامعه امریکا داشته و در جهت ترویج «تساهل، برادری، تنوع و میهن‌پرستی» تلاش کرده اند. امسال 9 شهروند ایرانی-امریکایی این جایزه را دریافت کردند.
مراسم اهدای جایزه روز شنبه، ۱۲ ماه می برگزار شد. هشت تن از این 9 شهروند ایرانی-امریکایی که خبرنگار، معمار، معلم و کارآفرین نیز در میان آن ها دیده می‌شود، برای شرکت در مراسم، به «انجمن مدال افتخار جزیره الیس» آمده بودند.
هر سال این انجمن به بعضی از شهروندان امریکایی که دست آوردهای مهمی برای جامعه امریکا داشته‌اند، جایزه خود را تقدیم می‌کند. این خدمات و دستآوردها حوزه‌های وسیعی را در بر می‌گیرند؛ از اقدامات انسان‌دوستانه گرفته تا امور تحصیلی و آموزشی، تجارت و سیاست و نیز رسانه و صنایع خلاق.
ایرانی-امریکایی‌هایی که در سال ۲۰۱۸ مدال افتخار جزیره الیس را دریافت کرده‌اند، عبارت‌اند از:
- «مریم بنیکریم»، متخصص و مشاور ارشد بازاریابی جهانی که اخیراً نیز مدیر ارشد بازاریابی هتل‌های «هایت» بوده است.
- «فرناز فصیحی»، خبرنگار «وال استریت جورنال».
- «آنجلا نظریان»، نویسنده و از مدافعان حقوق زنان.
- «دیوید نظریان»، تاجر و فعال در امور خیریه.
- «هادی پرتوی»، مدیرعامل شرکت «کد»؛ سازمانی غیرانتفاعی که دانش‌آموزان را به یادگیری علوم کامپیوتری تشویق و از حقوق زنان و اقلیت‌های دیگر در این زمینه نیز دفاع می‌کند.
- «خسرو سمنانی»، صنعتگر، نویسنده و مؤسس «بنیاد خانواده سمنانی».
- «اردشیر توانگریان»، معمار، طراح و مهندس.
- «مسعود طیبی»، سرمایه‌گذار و کارآفرین.
- مرحوم دکتر «بهمن عاطفی»، مهندس امور هستهای و مدیرعامل سابق «شرکت علوم و فن‌آوری الیسون».
انجمن مدال افتخار جزیره الیس پس از مرگ افراد، مدالی به یادشان تقدیم نمی‌کند اما عاطفی در ماه مارس به طور ناگهانی از دنیا رفت و پیش از آن قرار شده بود که مدال انجمن به او تعلق یابد.
مراسم جایزه در جزیره «الیس» برگزار می‌شود که برای امریکایی‌ها از اهمیت ویژه‌ای برخوردار است زیرا هم مجسمه «آزادی» را در خود جای داده و هم در حدفاصل سال‌های ۱۸۹۲ تا ۱۹۵۴، نخستین نقطه ورود ۱۲ میلیون مهاجر به امریکا بوده است.
انجمن مدال افتخار جزیره الیس که برای حفاظت از جزیره نیز کمک‌های مالی جمع‌آوری می‌کند، این جایزه را در سال ۱۹۸۶ تأسیس کرد. «جیمی کارتر»، «جورج بوش» و «رونالد ریگان» از جمله دریافت‌کنندگان این جایزه بوده اند.
«جو بایدن»، معاون رییس‌جمهوری در دوران «باراک اوباما»، «سندرا دِی اوکانر»، قاضی ارشد دیوان عالی فدرال ایالات متحده امریکا (بین سال های۲۰۰۵- 1981میلادی)، «الی ویزل» و «ملاله یوسف‌زی» برندگان جایزه صلح نوبل، «کورتا اسکات کینگ» نویسنده و فعال حقوق مدنی، همچنین «محمد علی» قهرمان بوکس جهان و فعال مدنی و «رزا پارکس» از فعالان جنبش حقوق مدنی امریکا نیز این جایزه را دریافت کرده اند.
میهن‌پرستی طبیعی
«مریم بنیکریم» توسط «آزیتا راجی» نامزد دریافت مدال شده است. آزیتا راجی که خود پیش از این صاحب این مدال شده بود، بانک دار و دیپلماتی ایرانی-امریکایی است که سفیر سابق امریکا در سوئد نیز بوده است. بنیکریم می‌گوید: «بی‌نهایت از دریافت این جایزه خوشوقتم. همه کسانی که این مدال را دریافت کرده‌اند، منبع الهام من بوده‌اند. شور و اشتیاق آن‌ها، دستآوردهایشان و امکاناتی که برای دیگران فراهم آورده‌اند تا بتوانند در مسیر آن‌ها گام بردارند، همگی مایه الهام و انگیزه من بوده است. بسیار باعث افتخار من است اگر توانسته باشم حتی اندکی در این راه گام نهاده باشم.»
مهاجران ایرانی در جوامعی که به آن‌ها مهاجرت می‌کنند، خدمات زیادی انجام می‌دهند؛ از محله «یانگ-فینچِ» تورنتو و «وست‌وودِ» لوس آنجلس گرفته تا حومه‌های پاریس و خیابان‌های استانبول.
بنیکریم می‌گوید: «به نظر من، ما [ایرانی‌ها] همیشه می‌خواهیم با جامعه خود ادغام شویم و به نحوی خدماتی انجام دهیم. همیشه آدم باید به الگوهایش توجه کند.»
بسیاری از ایرانی‌ها هرگز تصورش را هم نمی‌کردند که وقتی میهن خود را ترک می گفتند، دیگر هیچ‌وقت به آن باز نگردند. در نشستی که به تازگی توسط گروه «زنان ایرانی در فن‌آوری»، وابسته به شرکت «ارنست اند یانگ» برگزار شده بود، «مریم حسین» درباره مفهوم «افسانه بازگشت ابدی» صحبت و زندگی بسیاری از ایرانیان مهاجر را ترسیم کرد.
در عین حال، نوعی از میهن‌پرستیِ طبیعی نیز وجود دارد که ایرانیان به آن گرایش دارند و با آن احساس راحتی و نزدیکی می‌کنند؛ یعنی میهن‌پرستی که عمدتاً معطوف به سرزمین مادری آن ها است ولی به آرامی و به تدریج به کشور میزبانشان نیز منتقل می‌شود.
خسرو سمنانی گواهی است بر این ادعا. او در گفت‌وگویی تلفنی با «ایران‌وایر» توضیح داد: «امریکا جایی است که در آن برای همه فرصت و امکان موفقیت و پیشرفت وجود دارد.»
او به این نیز اشاره کرد که همیشه می‌خواسته است با کسانی معاشرت کند که بخشی از جامعه امریکا بوده و در رشد اقتصادی امریکا سهم داشته‌اند: «آشنایی با آن‌ها و ایجاد شبکه از طریق آن‌ها مفید است. چون این فرصت را پیدا می‌کنید تا در پیشرفت امریکا شرکت کنید.»
هادی پرتوی، مدیرعامل شرکت غیرانتفاعی کُد با این نظر موافق است. می گوید: «امریکا همیشه ریشه‌های مهاجر خود را ارج نهاده است. دلیل عمده‌ای که امریکا را بزرگ ترین کشور جهان کرده، همین است؛ این ایده که پسر جوانی از یک کشور جنگ‌زده می‌تواند به این‌جا بیاید و با کار و تلاش زیاد موفق شود و بعد در آینده به آموزش ده‌ها میلیون پسر و دختر کمک کند. این زندگی من بوده؛ رؤیای امریکایی.»
اهمیت جایزه در شرایط فعلی
فرناز فصیحی، خبرنگار به «ایران وایر» می‌گوید: عمیقاً باعث دلگرمی و خوش‌حالی من است که این جایزه را به عنوان یک امریکایی می‌گیرم که از خانواده‌ای مهاجر می‌آید و خبرنگاری است که از حقیقت در برابر قدرت دفاع می‌کند؛ آن هم در زمانه‌ای که هم مهاجران و هم خبرنگاران تحت فشار بوده و با چالش‌های مختلفی روبه‌رو هستند. این جایزه مهر تأییدی است بر دو دهه کار حرفه‌ای من برای تهیه گزارش از بعضی از دیکتاتوری‌ها و خطرناک‌ترین مناطق جنگی دنیا تا به عموم مردم آگاهی رسانی کنم و صاحبان قدرت را به پاسخ وا دارم.»
در دوره‌ای که جامعه ایرانی-امریکایی هدف فرمان «منع ورود» پرزیدنت «دونالد ترامپ» قرار گرفته است، این جوایز باعث دلگرمی هستند و روحیه همدلی را زنده نگه می‌دارند. سمنانی می‌گوید: «پیام خوبی است؛ نه فقط به ایرانی‌ها بلکه به همه مهاجرین.»
بنیکریم می‌گوید: «این جایزه مهر تأیید و توجهی است بر دستآوردها و خدمات بسیار زیاد و متنوع جامعه ایرانی-امریکایی به امریکا؛ از تکنولوژی و خبرنگاری گرفته تا معماری.»
پرتوی نیز به این نکته اشاره می‌کند که اطلاع‌رسانی درباره کارها و خدمات کسانی که به امریکا مهاجرت می‌کنند، همچنان بسیار ضروری است: «بیش تر امریکایی‌ها نمی‌دانند که ایرانی-امریکایی‌ها از مؤسسان و یا مدیران ارشد شرکت‌هایی مثل "ای‌بی"، "دراپ‌باکس»، "توییتر" و "اوبر" و نیز مخترع فن‌آوری‌هایی مثل فشرده‌سازی "جی‌پی‌ای‌جی" و یا جراحی لیزیک هستند.»
بنیکریم می‌گوید: «شما فقط نماینده جامعه ایرانی-امریکایی نیستید، شما "دیگری" هستید. شما امکانات را نشان می‌دهید. وقتی سخنرانی من تمام شد، خیلی‌ها پیش من آمدند. یکی می‌گفت مالِ دبی هستم، یکی می‌گفت پاکستانی‌ام. می‌گفتند تو به ما نشان دادی که شدنی است؛ که می‌شود این امکانات را محقق کرد. این واقعاً فوق‌العاده است.»
نقش تجارب و پیش‌زمینه ایرانی
در سال‌های اخیر، بسیاری از ایرانی-امریکایی‌ها به کشور زادگاه خود بازگشته اند به این امید که تخصص خود را در راه کمک به ایران و شکوفایی اقتصادی آن به کار گیرند. سمنانی می‌گوید او نیز مثل بسیاری از ایرانی-امریکایی‌های دیگر عمیقاً می‌خواهد به ایران بازگردد ولی شرایط فعلی عملاً برگشت به ایران را ناممکن کرده است؛ هم به دلیل فرمان منع ورود پرزیدنت ترامپ و هم به دلیل ماهیت غیرقابل پیش بینی دستگاه‌های امنیتی ایران.
سمنانی می‌گوید: «برای ایرانی-امریکایی‌هایی که می‌خواهند به ایران سفر کنند، شرایط بحرانی‌تر و سخت‌تر هم شده است.»
بسیاری امید داشتند که شرایط اقتصادی بعد از امضای توافق‌نامه هسته‌ایِ سال ۲۰۱۵ بهتر شود. اما بهبود و ترمیم شرایط اقتصادی پس از توافق‌نامه، سرعت کمی داشته است. در هر حال، تصمیم پرزیدنت ترامپ در هشتم ماه می ۲۰۱۸ برای خروج امریکا از توافق‌نامه هستهای خبر از دوره‌ای سیاه در پیش رو می‌دهد؛ سیاه‌تر از وضیعت فعلی.
سمنانی معتقد است تصمیم ترامپ مردم بیش تری را با تهدید جنگ روبه‌رو می‌کند: «این برای مردم ایران یا امریکا خبر خوبی نیست.»
مهاجران ایرانی و فرزندان مهاجرانی مثل فرناز فصیحی، از پیش‌زمینه منحصربه فرد خود جدا نیستند. آن‌ها این پیش‌زمینه و تجارب خاص خود را با خود در حرفه و جامعه می‌آورند. فصیحی می‌گوید: «اصلیت من، سرمایه من است. به خاطر تخصص‌ام در خاورمیانه و آشنایی با زبان‌ها و فرهنگ و دین این منطقه، توانسته ام در حوزه‌ای به شدت رقابتی خودم را نشان بدهم. ایرانی-امریکایی بودنم نگاهی بیرونی-درونی به هر دو جهان را به من داده و این امکان را به من بخشیده است که یکی را بنابر دیگری توضیح دهم و تفسیر کنم. مسیر زندگی من را انقلاب، جنگ و مهاجرت در جوانی شکل داده است. همیشه می‌خواهم بفهمم که چه گونه این عناصر زندگی مردمان عادی جهان را شکل می‌دهند.»
از بخش پاسخگویی دیدن کنید
در این بخش ایران وایر می‌توانید با مسوولان تماس بگیرید و کارزار خود را برای مشکلات مختلف راه‌اندازی کنید
با ایران‌وایر همکاری کنید
ویدیوها و مطالب خود را برای ما بفرستید
ثبت نظر