سکوت برای تمام دختران ایران، فریاد برای کیمیا

ساناز کلانتری، شهروند خبرنگار

تصمیم رییس و اعضای هیات اجرایی کمیته ملی المپیک و همین‌طور وزیر ورزش و جوانان باعث خرسندی نمایندگان مجلس شده است. وزارت ورزش و کمیته ملی المپیک ایران تصمیم گرفته‌اند، «کیمیا علیزاده» را به عنوان پرچمدار کاروان ایران در بازیهای آسیایی اندونزی انتخاب کنند.

واکنش‌ها در قبال این تصمیم از ساختمان مجلس شورای اسلامی آغاز شد. ابتدا اعضای بانوان کمیسیون فرهنگی مجلس در پیامی انتخاب کیمیا علیزاده را به عنوان پرچمدار کاروان ایران در بازی‌های آسیایی ۲۰۱۸ تبریک گفتند. در متنی که به امضای «فاطمه ذوالقدر»، «پروانه سلحشوری» و «طیبه سیاوشی» رسید آمده است: «انتخاب کیمیا نشان از باور و ایمان به دختران و شیرزنان این مرز و بوم است که با پوشش اسلامی الگوی زن مسلمان ایرانی را در این رقابت بین المللی به تصویر خواهد کشید.»

بعد «یوناتن بت‌کلیا» دبیر فراکسیون ورزش و نماینده مسیحیان آشوری هم این انتخاب را «پیام  نظام جمهوری اسلامی به جهان دانست» و گفت: «این انتخاب می‌تواند انگیزه بانوان ایرانی در جامعه را بالاتر ببرد.»

گزینش نهایی از میان سه گزینه انجام شد. کمیته المپیک و وزارت ورزش و جوانان، برای معرفی پرچمدار به سه گزینه کیمیا علیزاده(تکواندو)، احسان حدادی(دوومیدانی) و الهه احمدی(تیراندازی) رسیده بود. علیزاده در المپیک ریو، اولین دختری بود که برای ایران در رقابت‌های المپیک مدال گرفت. احسان حدادی هرچند سال‌هاست از فرم ایده‌آلش دور شده، اما نه تنها نقره المپیک لندن را برای نخستین بار به دوومیدانی ایران داد که در سه دوره پیاپی بازی‌های آسیایی برای ایران طلا آورده است.

بین این سه گزینه شاید «الهه احمدی» از همه محق‌تر بود. در تیراندازی یکی از بهترین‌های تاریخ ایران را رقم زده است. در المپیک ریو بدشانس بود که روی سکو نرفت و مدال نگرفت. اما کمی قبل‌تر و بعدتر از المپیک ۲۰۱۶ به سه طلا و یک نقره و یک برنز رقابت‌های جهانی رسیده است. آخرین مدال را دو ماه قبل در رقابت‌های جهانی مونیخ روی سینه دید.

انتخاب «کیمیا» اما بیشتر شبیه یک نمایش دوگانه بود. تکواندوکار نابغه ایران در ۱۸ سالگی به مدال برنز المپیک رسید، اما پس از آن بیش از یک سال به دلیل ابتلا به «سندرم گلین‌باره» مورد درمان قرار گرفت.

کیمیا علیزاده پس از بازگشت از ریودوژانیرو و در سن ۱۸ سالگی از سوی وزارت ورزش و جوانان به عنوان یکی از سخنران‌های مراسم ضیافت «حسن روحانی» از مدال‌آوران المپیک و پارالمپیک انتخاب شد. او در بخشی از سخنرانی خود خطاب به رئیس جمهور ایران گفت: «پس از برجام، تغییرات مثبت و رفاه اقتصادی را در زندگی مردم شاهد بودیم.» این بخش از جملات دختر تکواندوکار ایران، نه تنها مورد انتقاد منتقدین سیاسی دولت که حتی بخشی از جامعه ورزش ایران قرار گرفت. استدلال‌ها حول این محور می‌نشست که دختری نوجوان، از کدام بخش دخل و خرج‌های یک جامعه در پیش و پس از برجام مطلع بوده؟

حالا هم سپردن پرچم به دست کیمیا را نوعی بازی سیاسی و تبلیغاتی برداشت کرده‌اند. واکنش فوری مجلس به انتخاب کیمیا، نه کم‌سابقه که دقیقا بیٰ‌سابقه بود. پیش از این هم کاروان‌های ایران را دختران، پرچمدار بودند. مثلا در المپیک ریو، «زهرا نعمتی» پیشقراول کاروان ایران به حرکت درآمد. در المپیک لندن «هما حسینی» دختر قایقران ایران پرچم در دست گرفت.

در المپیک آتلانتا انتخاب «لیدا فریمان» شایسته بود، اما انتخاب یک بانوی ورزشکار در آمریکا به عنوان پرچمدار را نوعی پیام سیاسی از سوی ایران تلقی کردند. بخصوص این که خانم فریمان نه با رای و فکر و شور کمیته ملی المپیک و سازمان وقت تربیت بدنی که (به ادعای مصطفی هاشمی‌طبا، رئیس وقت سازمان تربیت بدنی) که با تصمیم دفتر ریاست جمهوری برای قرار گرفتن در مقابل صف و گرفتن پرچم ایران انتخاب شده بود.

حالا، نقدها روی همین محور است. نمایندگان مجلس پیام تشکر می‌دهند، اما نسبت به مهم‌ترین رویدادهای ورزشی زنان ایران سکوت می‌کنند. روز نوزدهم فروردین‌ماه امسال، دختران بسکتبالیست «پالایش نفت» که عازم اردن بودند، به دلیل تامین نشدن هزینه ۹۰ میلیون تومانی، بلیت پرواز خود را از دست دادند و شب در نمازخانه فرودگاه امام خوابیدند.

نمایندگان مجلس نسبت به این آوارگی دختران سکوت کردند. همین نمایندگان، وقتی خبر لغو سفر تیم بسکتبال دختران به رقابت‌های آسیایی اندونزی را شنیدند، باز هم در سکوت ماندند. در رقابت هایی که قرار است «کیمیا علیزاده» پرچمدار کاروان ایران باشد، اعزام تیم دختران بسکتبال ۵ نفره به بهانه «عدم شانس کسب مقام» لغو شد. کمیته ملی المپیک سفر تیمی که پس از ۳۷ سال مجوز حضور در رقابت‌های بین المللی را به دست آورده بود را فعلا لغو کرده است.

نمایندگان مجلس امروز برای پرچمدار ایران بیانیه صادر می‌کنند، اما مهرماه سال ۹۶ وقتی فیبا دختران بسکتبالیست نوجوان ایران را به دلیل بدهی ۳۲۵ هزاردلاری فدراسیون ایران از رقابت‌های زیر ۱۶ سال آسیا اخراج کرد، واکنشی نشان ندادند.

موضع منفعلانه مجلس ایران در قبال دختران ورزشکار، بیشتر و پیشتر در فوتبال هم دیده شده است. چه زمانی که طی یک سال چهار تیم لیگ بانوان به دلیل مشکلات مالی از مسابقات انصراف دادند، یا وقتی در اردوی تیم ملی برای انتقال بازیکنان مصدوم از گاری استفاده شد و بازیکنان تعویضی با مقواهایی که داوران روی آن شماره بازیکنان را نوشته بودند از زمین بیرون می‌رفتند، کسی از آن‌چه به عنوان شآن دختران ورزشکار ایرانی نام برده می‌شود حرف نزد.

نماینده‌های مجلس البته اعتراضی به اتهام «فساد اخلاقی بازیکنان فوتبالیست» از سوی مدیرعامل باشگاه ملوان انزلی هم نداشتند. سکوت آنها، یکی از بهترین تیم‌های تاریخ فوتبال بانوان ایران را در انزلی به انحلال کشید. بازی اجباری در هوای غبارآلود خوزستان و بالارفتن خطر ایست قلبی بازیکنان هم حتی از سوی بانوان کمیسیون فرهنگی مجلس دیده نشد.

شاید اعتراض جامعه ورزش ایران به واکنش‌های لحظه‌ای نمایندگان مجلس و انتخاب معنی‌دار کمیته المپیک و وزارت ورزش، فقط به نام «کیمیا علیزاده» نباشد. آن‌چه در این خودنمایی‌های فوری جلب توجه کرده، سکوت‌های ممتد قبلی در قبال تمام معضلات ورزش بانوان است. این که تا امروز نمایندگان مجلس ایران حتی در جریان مخالفت‌های مکرر کمیته المپیک با اعزام دختران بسکتبالیست و قایقران به رقابت‌های آسیایی جاکارتا نبودند، عجیب نیست اما دردناک چرا.