«مقابل چشمان خودم، به کولبران شلیک کرده‌اند و کولبر کشته شده یا زخمی شده است. در مقابل چشمان خودم کولبر از شدت سرما سکته کرده است و جانش را از دست داده است. گلوله خوردن، افتادن به دره، از سرما یخ زدن و روی مین رفتن، جان کولبران را همیشه تهدید می‌کند. کولبرانی که در میان آن‌ها افراد تحصیل‌کرده با مدارک تحصیلی ارشد و دکتری هم دیده می‌شود.»
این سخنان «مهدی خسروی»، بوکسور جوان سبک وزن عضو تیم ملی امید ایران، است. بوکسوری که می‌گوید این قابلیت را در خود می‌بینید که در میادین جهانی و المپیک بدرخشد اگر غم نان بگذارد. غم نان که او را در آغاز راهش به‌عنوان ورزشکار حرفه‌ای ناچار کرده است، یک سال ورزش را به‌کلی کنار بگذارد و در ادامه هم بسیاری اوقات به‌جای حضور در سالن و تمرین و آماده‌سازی، باری سنگین بر دوش پا در جاده مرگ بگذارد
مهدی خسروی، جوانی بیست‌ساله، اهل شهر کانی‌دینار مریوان، دانشجوی دوره کارشناسی علوم تربیتی، ورزشکار ملی و کولبر است. مهدی می‌گوید از کودکی به بوکس علاقه زیادی داشته است و دنبال فرصتی می‌گشته است تا بوکس را به شکل جدی شروع کند: «از سن ۱۶ سالگی بوکس را به‌صورت جدی شروع کردم و تنها دو ماه بعد از شروع، در مسابقات استانی در وزن خودم رتبه نخست را به دست آوردم و یکی از اعضای فیکس تیم بوکس جوانان استان کردستان شدم. سال ۱۳۹۵، ۱۷ ساله بودم و درحالی‌که تنها یک سال از بوکسور شدنم می‌گذشت و کاملا کم‌تجربه بودم، به مسابقات کشوری بوکس جوانان در گرگان رفتم و دو مسابقه دادم که هر دو را هم بردم اما به دلیل مصدومیت از ادامه مسابقه بازماندم.»
در حالت معمول، ورزشکاری که در حین مسابقه رسمی دچار مصدومیت می‌شود وارد دوره درمانی می‌شود و در پی درمان سعی می‌کند با تمرینات فشرده سطح آمادگی خود را حفظ کند؛ اما برای نوجوانی که از سن ۱۵ سالگی کار می‌کند و فقر و مشکلات مالی بخشی جدایی‌ناپذیر از تجربه زیسته کوتاه اوست، داستان به شکل دیگری رقم می‌خورد: «سال ۱۳۹۶ به دلیل مشکلات مالی، کلا بوکس را کنار گذاشتم و ناچار شدم وقت‌های آزادم را کار کنم. هم کارگری می‌کردم و هم کولبری.»
همزمان با کارگری، مهدی دیپلم خود را می‌گیرد و در دانشگاه هم پذیرفته می‌شود و تلاش می‌کند تمرینات بوکس را هم دوباره شروع کند: «سال ۱۳۹۷ دوباره تمرین را شروع کردم و حالا که وارد رده بزرگ‌سالان شده بودم به‌عنوان یکی از اعضای تیم استان کردستان به مسابقات بوکس کشوری بزرگ‌سالان در خوزستان اعزام شدم. با شرایط من و زمان کمی که برای تمرین داشتم در نخستین مسابقه‌ام به حریف شناخته‌شده قدری باختم اما به خاطر کیفیت بازی و این‌که سه راند مقابل آن حریف مقاومت کردم به اردوی تیم ملی بزرگ‌سالان بوکس ایران دعوت شدم.»
مهدی که نفر اول بوکس امید ایران در وزن ۴۹ کیلو است هم‌اکنون عضو تیم ملی امید ایران است و می‌گوید یکی از آرزوهای بزرگش که سخت برای آن تلاش می‌کند رسیدن به المپیک و مدال‌آوری در آن مسابقات است. آرزویی که برای رسیدن به آن باید همچون هر ورزشکار حرفه‌ای به‌صورت تمام‌وقت تمرین کرد. کاری که در شرایط فعلی برای مهدی مقدور نیست: «من از ۱۵ سالگی کار می‌کنم و کولبری کرده‌ام. هنوز هم کولبری می‌کنم. برای امرارمعاش و تامین مخارج تمرین و ورزش و دانشگاه ناچارم کولبری کنم.»
مهدی می‌گوید خانواده پرجمعیتی دارند و مادرش خانه‌دار و پدرش بازنشسته آموزش‌وپرورش است و حقوق ناچیزی دریافت می‌کند که طبعا کفاف هزینه‌های یک خانواده پرجمعیت را نمی‌دهد: «ما یک خانواده ۱۱ نفر هستیم. ۹ خواهر و برادر دارم. یک برادرم متاهل است و مستقل از ما زندگی می‌کند و دو برادر بزرگ‌تر از خودم هم مثل من کولبری می‌کنند و ۴ بچه دیگر هم از من کوچک‌تر و دانش‌آموز هستند.»
انتشار یکی عکس از مهدی خسروی در حال کولبری در روزهایی که مرگ دو برادر نوجوان کولبر توجه کوتاه‌مدت افکار عمومی را به خود جلب کرده بود، خبرساز شد. «بیژن عبدالملکی»، دبیر هیات بوکس استان کردستان به طور تلویحی کولبر بودن او را تکذیب کرد و درعین‌حال که می‌گفت هیچ اطلاعی از زندگی شخصی این «ملی‌پوش نماینده تیم ملی بوکس ایران» ندارد، مدعی شد مهدی به‌عنوان یک ورزشکار و دانشجو بعید است وقتی برای کولبری داشته باشد و او این عکس را احتمالا برای همدردی با کولبران گرفته است. مهدی در واکنش به این سخنان تنها می‌گوید: «نمی‌توان با یک بار سنگین عکس همدردی گرفت.» او واقعا کولبر است و طبعا اگر حمایت مالی می‌شد ناچار نبود کولبری کند.
حمایتی که برای ادامه کار حرفه‌ای هر ورزشکاری ضروری است و کسانی چون مهدی از آن محروم مانده‌اند و ناچار شده‌اند جانشان را کف دستشان بگیرند و به نام کولبری پا در راه مرگ بگذارند: «من از سن ۱۵ سالگی کولبری کرده‌ام و بوکس هم نمی‌رفتم وضعیت من همین بود. الان که بوکسور هستم انتظار دارم حمایت شوم. تا الان هیچ حمایتی از من نشده است. طبعا یک مقدار ناچیز حمایت محسوب نمی‌شود و من نمی‌توانم به یک کمک مقطعی دلم را خوش کنم چون پس از اتمام این کمک دوباره وضعیت به حالت پیش برمی‌گردد. باید یک حمایت دائمی یا یک درآمد دائمی باشد که بتوان بی‌دغدغه نان، کار حرفه‌ای کنم و ورزشم را پیش ببرم.»
مهدی تاکید می‌کند که او تنها ورزشکار ملی‌پوش کولبر در ایران نیست و در استان کردستان چند ورزشکار ملی‌پوش دیگر هم ناچار شده‌اند برای گذران زندگی کولبری کنند: «طاها غفاری که او هم اهل مریوان و ورزشکار ملی‌پوش دوومیدانی است، یکی دیگر از ورزشکاران کولبر است که علی‌رغم داشتن مقام کشوری و مدال نقره در سطح آسیا، کولبری می‌کند.»
«طاها غفاری»، ملی‌پوش دوومیدانی و دارنده مدال آسیایی ورزشکاری است که اشتغالش به کولبری و انتشار عکس‌هایش پائیز سال ۱۳۹۷ خبرساز شد. «طاها غفاری» ۲۴ ساله، پاییز سال گذشته به خبرگزاری ایلنا گفته بود زیر فشار بی‌پولی ناچار می‌شود گاهی اوقات کولبری کند. طاها گفته بود حمایتی از او در کار نیست و نه‌تنها نمی‌تواند با خیال راحت ورزش کند بلکه دغدغه نان ناچارش می‌کند جانش را به خاطر لقمه‌ای نان به خطر بیندازد و کولبری کند.
مهدی می‌گوید جز ورزشکارانی مثل او، افراد تحصیل‌کرده با مدارک بالای دانشگاهی زیادی هم هستند که به خاطر نبودن فرصت شغلی و بیکاری طولانی و برای لقمه‌ای نان ناچار شده‌اند کولبری کنند: «افراد دارای لیسانس و فوق‌لیسانس و دکترا در میان کولبرانی که من دیده‌ام کم نیستند. وقتی کاری پیدا نمی‌کنند ناچار هستند کولبری کنند و تا کار دیگری هم پیدا نکنند همین کولبری را ادامه خواهند داد.»
درباره کولبران تحصیل‌کرده گزارش‌های زیادی تاکنون منتشر شده است که تائید کننده مشاهدات مهدی است. برای نمونه تیر سال ۱۳۹۶ گزارشی از کولبری «باقر احمدی»، جوان مریوانی ۲۷ ساله‌ای منتشر شد که لیسانس ریاضی محض، فوق‌لیسانس برنامه‌ریزی شهری و رتبه ۱۲ کشوری آزمون دکترای برنامه‌ریزی شهری را در کارنامه خودش داشت. یا این گزارش در مورد «مهدی ابراهیمی» که با داشتن مدرک کارشناسی ارشد جامعه‌شناسی سال‌هاست کولبری می‌کند.
درحالی‌که «غلامحسین اسماعیلی»، سخنگوی قوه قضائیه، می‌گوید «بارها اعلام کردیم مشکل قاچاق مرزنشینان و کولبران نیستند.» هدف گرفتن کولبران و کشتار سیستماتیک آنان از سوی نیروهای مرزبانی ایرانی ادامه دارد. سازمان حقوق بشری هەنگاو در گزارش پایان سال خود در مورد کولبران به استناد آماری که این سازمان جمع‌آوری کرده است اعلام کرده است در سال ٢٠١٩ میلادی، دست کم ٢٥٢ کولبر و کاسبکار کُرد در مرزها و جادەهای کوردستان قربانی شدەاند کە از این تعداد ٧٦ نفر جانشان را از دست دادە و ١٧٦ تن نیز زخمی شدەاند که به گفته این سازمان نشان می‌دهد شمار قربانیان ۸.۳٪ بیش از سال ۲۰۱۸ است.
مهدی هم می‌گوید او بارها شاهد مرگ کولبران بوده است: «من با چشمان خودم وقتی در حال کولبری بودم شلیک به کولبران را دیدم و مقابل چشمان خودم کولبر کشته شد و کولبرانی بودند که زخمی شدند. با چشمان خودم شاهد این بودم که کولبری از فرط سرما سکته کرد و جانش را از دست داد. مرگ به خاطر سقوط از دره، یخ زدن در سرما، شلیک و یا انفجار مین این چیزهایی است که در انتظار کولبران است.»
مطالب مرتبط:
پدر و مادر دو کولبر جان‌باخته: دولت برای پیدا کردن بچه‌های ما کاری نکرد
مرگ تلخ دو برادر کولبر در کوهستان؛ تکرار فاجعه
از بخش پاسخگویی دیدن کنید
در این بخش ایران وایر می‌توانید با مسوولان تماس بگیرید و کارزار خود را برای مشکلات مختلف راه‌اندازی کنید
با ایران‌وایر همکاری کنید
ویدیوها و مطالب خود را برای ما بفرستید
ثبت نظر