روز شنبه پنجم بهمن‌ماه دشت‌های اطراف روستای «بنه قیصر» از توابع سردشت شهرستان دزفول شاهد درگیری کشاورزان این روستا و نیروهای امنیتی بود.
درگیری که به پایان رسید یک عده از کشاورزها که مابین دشت و زمین‌های کشاورزی در کش‌وواکش پلیس‌ها دویده و کتک خورده بودند با حال نزار راهی خانه‌هایشان شدند.
روستاییان ساکن دهی که یک بخش از «ماهور برنجی» است نسبت به واگذاری زمین‌های کشاورزی که تنها منبع درآمد زیست آن‌هاست، به بخش صنعت معترض‌اند.
آن‌ها از همان سال‌های آغازین بعد از انقلاب ۱۳۵۷ تاکنون برای باروری این زمین‌ها تلاش کرده‌اند.
آن‌طور که محلی‌ها می‌گویند، به نظر می‌رسد با اعمال‌نفوذ و مداخله «عباس پاپی‌زاده»، نماینده حوزه انتخابیه شهرستان دزفول قرار است زمین‌های متعلق به کشاورزان، تبدیل به واحدهای صنعتی یا به عبارتی «کارخانه قند» شود.
یکی از اهالی روستا که در غیاب اینترنت و وسایل ارتباط‌جمعی، خبر این درگیری را به ایران‌وایر رسانده، در مورد مقاومت روستاییان برای پذیرش این تغییر می‌گوید: «مردم با چنگ و دندان زمین‌هایشان را حفظ می‌کنند و همین باعث شده عده زیادی از افراد نیروی انتظامی که حدود شصت یا هفتادنفری می‌شدند در دشت‌های حوالی روستا با مردم معترض درگیر شده و با شلیک تیر هوایی و گاز اشک‌آور و همچنین ضرب و شتم روستاییان با باتوم، آن‌ها را راهی خانه‌هایشان کردند.»
«علی‌مراد شهیون» از اهالی این روستای کم‌جمعیت است، او از دلایل مقاومت روستاییان در مقابل این تغییر می‌گوید: «بیش از هفتادسال است که پدربزرگم و بعد از او پدرم در این منطقه به کار کشاورزی مشغول بوده‌اند. به نظر ما این واگذاری قانونی نیست. آن‌ها می‌گویند ما زمین‌ها را به‌اصطلاح خودمان «واگر» کردهایم یعنی سند مالکیت نداریم؛ اما واقعیت ندارد و ما سال‌هاست به آبادی این زمین‌ها کمک کردهایم.»
او می‌گوید درد زمین‌خواری و تصاحب املاک روستاییان در این منطقه بسیار عادی شده است و برای اثبات گفته‌هایش به زمین‌های کشت و صنعت شهید رجایی اشاره می‌کند که با قیمت ناچیز از دسترس کشاورزان خارج شد.
اهالی روستا معتقدند کل ماجرا به شیطنت آقای عباس پاپی‌زاده، نماینده مردم دزفول برمی‌گردد.
«آقای پاپی‌زاده زنگ می‌زند نیروی انتظامی تا بیایند با مردم محلی و کشاورزها برخورد کنند و درگیر بشوند. از سیاستمداری همین اندازه می‌دانند که بزنند و زخمی کنند. بلد نیستند که باید کشاورزان محلی را راضی کرد برای تاسیس کارخانه. زمین‌خوارها زورشان به کشاورزان ضعیف می‌رسد چون مردم این روستا به‌ندرت به اینترنت دسترسی دارند و اخبار مربوط به این منطقه کوچک به بیرون درز نمی‌کند.»
بنه قیصر روستای کوچکی از توابع دهستان ماهوربرنجی است. دهستانی که سی کیلومتر با دزفول فاصله دارد و اغلب ساکنان آنجا از قوم بختیاری هستند.
کشاورزان می‌گویند مخالف توسعه صنعتی نیستند اما سدسازی یا ساخت کارخانه و تاسیسات نباید بخش کشاورزی را در معرض نابودی قرار دهد.
این موضوع پیش از آن هم محل درگیری و مناقشه بین کشاورزان این منطقه با سیستم دولتی بوده است. سال ۱۳۹۴ و در زمان احداث کارخانه فولاد روهینای جنوبی، بخش دولتی اقدام به تصرف زمین‌های کشاورزی بیش از دویست کشاورز سنتی در این منطقه کرد درحالی‌که کشاورزان عشایر آن حوالی می‌گفتند هیچ محدودیتی برای احداث کارخانه یا گسترش اراضی صنعتی در زمین‌های وسیع غیر کشاورزی وجود ندارد.
علی‌مراد می‌گوید آن‌ها به بهانه‌های مختلف می‌خواهند دست کشاورزها را از زمین‌هایشان کوتاه کنند. به بهانه توسعه فضای سبز، به بهانه گسترش بخش صنعتی و یا احداث کارخانه فولاد و قند یا خانه‌سازی و کارهایی از این قبیل.
به گفته این فرد ساکن روستای بنه قیصر، مردم به جد معتقدند دست زمین‌خواران وابسته، حمایت عباس پاپی‌زاده و منفعت‌های بزرگ در میان است وگرنه چرا باید کشاورز را بعد از یک قرن تلاش و حاصلخیزی زمین از آنجا بیرون کرد؟ آن‌هم کشاورزی که جلوی خشک‌سالی و بی‌برگ و باری زمین مقاومت کرده و زنده مانده است.
تصاحب و بیرون راندن کشاورزان از زمین‌های کشاورزی بارها در آن منطقه تکرار شده و گاه با اتفاقات ناخوشایندی گره خورده است.
روز دوم فروردین ۱۳۹۸ بود که علیرغم حکم قضایی برای ادامه کار کشاورزان مالک اراضی منطقه «شاداب عبدل» دزفول، زمین‌های زیر کشتشان توسط سپاه پاسداران تصرف شد.
کشاورزان عصبانی هم با سردادن «مرگ بر زمین‌خوار» وارد محوطه سپاه پاسداران شدند و اعتراضشان درنهایت به درگیری و خشونت منتهی شد.
علی مراد می‌گوید در جریان هجوم نیروی انتظامی به کشاورزان بنه قیصر هم عده زیادی مورد ضربه و آزار و کوفتگی قرار گرفته‌اند.
کسانی هم هستند که مثل کشاورزها فکر نمی‌کنند. آن‌ها معتقدند تنها راه اشتغال‌زایی و توسعه پایدار و قابل‌اتکا، تبدیل مناطق بی‌بازده کشاورزی به کارخانه‌های فعال است.
«میراب رشنو» که از مدیران یک واحد تولیدی در شهرک صنعتی شماره دو دزفول است هزارگاهی ماجرای اعتراض کشاورزان محلی و توسل به‌زور برای اخراج آن‌ها از این زمین‌ها را می‌شنود و اخبار آن‌ها را دنبال می‌کند.
او بسیار متاسف است که شیوه برخورد با این کشاورزان عادلانه نیست و بر این باور است که باید با همت بیشتر، رضایت آن‌ها برای ترک زمین جلب می‌شد و با دل‌خوش راهی می‌شدند؛ اما می‌گوید: «باید پذیرفت که پیشرفت این منطقه در گرو این تغییرات و دگردیسی‌هاست.
این افراد دهه‌های متوالی است روی زمین‌ها کشت می‌کنند. عایدی آن چنانی ندارند و با فقر درگیرند. دایما هم می‌نالند که دولت کاری برایشان نمی‌کند. حالا یک نفر می‌آید تا تغییر ایجاد کرده و اشتغال‌زایی کند اما مردم در مقابلش مقاومت می‌کنند.»
روستاییان اما سوالات زیادی دارند. سود حاصل از این تغییرات به جیب مردم محلی و کشاورزان سرازیر خواهد شد؟ اجرایی شدن طرح‌های صنعتی حوالی شهر دزفول، ساخت ویلاها و مراکز تفریحی غیرمجاز و تغییر کاربری زمین‌های کشاورزی به کاربری صنعتی، جز سرازیر کردن اندک درآمد کشاورزان محلی به جیب بخش دولتی و نیمه‌دولتی و افراد متنفذ وابسته تاکنون چه عایدی امیدبخشی به همراه داشته است؟
از بخش پاسخگویی دیدن کنید
در این بخش ایران وایر می‌توانید با مسوولان تماس بگیرید و کارزار خود را برای مشکلات مختلف راه‌اندازی کنید
با ایران‌وایر همکاری کنید
ویدیوها و مطالب خود را برای ما بفرستید
ثبت نظر