قهرمانی لیورپول پس از سه دهه پیاده‌روی

«بیل شنکلی» (Bill Shankly)، اسطوره مربیان تاریخ فوتبال «لیورپول» بود. سه بار جام قهرمانی لیگ جزیره را برای این باشگاه آورد. دو قهرمانی جام حذفی، یک قهرمانی یوفا و سه قهرمانی جام خیریه هم در کارنامه‌اش بود. می‌گفتند با اکسیژن «ورزشگاه آنفیلد» زنده است آن‌قدر که تعصب و عرق به خرج می‌داد.

سال ۱۹۸۰، یعنی یک سال پیش از مرگش، خطاب به بازیکنان لیورپول از دور پیامی داد و گفت: «شما یا اول هستید، یا دوم که یعنی هیچ چیز نیستید.»
برایش چیزی جز قهرمانی معنا نداشت.

سال ۲۰۰۱ وقتی «ژرارد هولیه» دچار سکته مغزی شد و بازگشت، به خبرنگاران گفت: «وقتی به هوش آمدم، یکی از پزشک‌ها به من گفت که بیل شنکلی وقتی در همان بیمارستان بستری بوده، به کادر درمانی‌ گفته بود که زیاد تلاش نکنید، یا زنده می‌مانم یا لیورپول را فراموش می‌کنم.»
هنوز هم بعید است که در آرامگاهش، لیورپول را فراموش کرده باشد.

جملات خاص او فراوان هستند. بیل شنکلی را می‌شد دایره‌المعارف فوتبال بریتانیا دانست؛ مردی که می‌گفت: «بعضی معتقدند فوتبال مساله مرگ و زندگی است. این جمله مرا ناامید می‌کند. من به شما اطمینان می‌دهم که فوتبال فراتر از زندگی است و لیورپول مادر این زندگی.»

حالا وقتی پس از ۳۰ سال، جام قهرمانی دوباره قرار است بالای سر کاپیتان لیورپولی‌ها برقصد، یاد بیل شنکلی می‌افتیم؛ یاد «استیون جرارد»، ستاره سال‌های سال لیورپول که دیوانه‌وار برای تیم خود جنگید، قهرمان لیگ قهرمانان اروپا شد، در باشگاه اساطیر این باشگاه نیز نشست اما جام قهرمانی را بالای سرش نبرد.

خرداد ۱۳۹۹، استیون جرارد که حالا سرمربی «رنجرز» اسکاتلند است، گفت: «لحظه‌ای که لیورپول قهرمان شود، من از خود بازیکنان و مربیان این تیم هم خوشحال‌تر خواهم بود.»

این داستان سه دهه، ساده برای «آنفیلد»نشین‌ها نگذشت. تصور کنید! کسی که در بندر لیورپول سال ۱۹۹۰ میلادی به دنیا آمد و عاشقانه هم هوادار «قرمزها» شد، یک سال قبل بر اثر یک تصادف رانندگی یا بیماری درگذشت و هرگز قهرمانی تیمش را ندید. اما در تمام این سه دهه، فریاد «تو هیچ‌گاه تنها گام برنخواهی داشت»، قطع نشد.  

سه دهه تماشای حکم‌رانی مطلق «منچستریونایتد» با «الکس فرگوسن»، سرکشی‌های هر از گاه «آرسنال» با «آرسن ونگر»، قهرمانی‌های نوپدید «چلسی» و «منچسترسیتی» با دلارهای روسی و عربی و حتی خیره شدن به شگفتی‌سازی یکی مانند «لسترسیتی» برای بندرنشین‌هایی که باز هم پرافتخارترین باشگاه تاریخ فوتبال بریتانیا بودند، ساده نبود. بیل شنکلی راه را ترسیم کرده بود. فوتبال برای‌ آن‌ها زندگی و لیورپول مادر این زندگی بود.

هفدهم مهر ۱۳۹۴، وقتی «اسکای اسپورت» خبر نهایی شدن مذاکره و عقد قرارداد «یورگن کلوپ» آلمانی با باشگاه لیورپول را مخابره کرد، یک بغض، یک فریاد ترکید. «برندان راجرز» لیورپول را به قهقرا برده بود. زیاده‌روی نیست اگر بگوییم تحقیرش کرده بود. آن طرف، خود کلوپ پس از یک روزگار سخت همراه با «دورتمند»، قصد اندکی استراحت و خانه‌نشینی داشت.

اما پیشنهاد باشگاه لیورپول هر دیوانه‌ای را از دخمه‌اش بیرون می‌کشد: «به مدیر برنامه‌هایم گفته بودم که هیچ پیشنهادی را با من در میان نگذار، تا پایان سال ۲۰۱۵ همه چیز تعطیل؛ می‌خواهم کنار خانواده‌ام باشم. اما یک روز عصر به من زنگ زد. مدیر برنامه‌ام گفت یورگن! لیورپول خواهان همکاری با تو است. این مثل زمانی بود که برای اولین بار همسرم را دیدم. آن موقع به خودم گفتم خب، من با این خانم ازدواج خواهم کرد. خب من به همان اندازه دوباره وسوسه شدم و گفتم بله، برویم مذاکره کنیم!»

«کانون هواداران باشگاه لیورپول» پس از جدایی برندان راجرز، بیانیه‌ای تند علیه او نوشت. در بخشی از ‌آن که حتی روی سکوهای آنفیلد هم فریاد زده شد، آمده بود: «هرکس به جز تو.»
خوش‌بین‌ترین هواداران لیورپول هم تصور نمی‌کردند قرار است با تیمی که راجرز نابودش کرده است، طی پنج سال بعد به یک قهرمانی اروپا و با سنت شکنی سه دهه‌ای، به قهرمانی لیگ برتر بریتانیا برسند.

وقتی به لیورپول آمد، یک شکست خورده بود. گفتند: «حالا که "ژوزه مورینیو" (ملقب به "آقای خاص") این‌جا در بریتانیا است، باید به تو چه لقبی داد؟»
گفته بود: «من "آقای معمولی" هستم.»

همین مرد معمولی بندر لیورپول بدون دست زدن چندانی به تیم فاجعه‌بار راجرز و با خرید ستاره‌های جوان و نه‌چندان شناخته شده یا استفاده از بازیکنان آکادمی فوتبال لیورپول مانند «السکاندر آرنولد»، پس از پنج سال به قهرمانی لیگ برتر بریتانیا رسید.

از آخرین قهرمانی لیورپول در لیگ برتر بریتانیا، «رانی مورن»، «گریم سونس»، «روی اوانس»، «ژرارد هولیه»، «رافائل بنیتز»، «روی هاجسون»، «کنی دالگلیش» و برندان راجرز روی نیمکت این تیم نشستند. هیچ یک برای این موفقیت فریاد آخر را نکشیدند.

یورگن کلوپ تاریخ باشگاه را دوباره از نو نوشت. او اولین قهرمانی لیورپول را در دوران جدید لیگ برتر که از سال ۱۹۹۲ آغاز شد، ثبت کرد. لیورپول اولین تیم تاریخ بریتانیا است که در هشت دهه مختلف، موفق به قهرمانی لیگ می‌شود. آنفیلدی‌ها در دهه‌های ۱۹۹۰، ۱۹۲۰، ۱۹۴۰، ۱۹۶۰، ۱۹۷۰، ۱۹۸۰، ۱۹۹۰ و ۲۰۲۰ موفق به قهرمانی در لیگ بریتانیا شدند.
همین‌طور برای اولین بار در تاریخ لیگ فوتبال این کشور، تیمی در فاصله هفت هفته به پایان مسابقات موفق شد قهرمانی را به دست آورد. این سریع‌ترین قهرمانی تاریخ فوتبال بریتانیا است. در عین حال، جالب است که بدانیم قهرمانی لیورپول در تاریخ ۲۵ ژوئن، دیرترین قهرمانی یک تیم در لیگ برتر در تقویم است. (لیگ به دلیل کرونا متوقف شده بود)

از همه مهم‌تر، ثبت نام یورگن کلوپ در کتاب «گینس» است. او اولین مربی آلمانی تاریخ فوتبال بریتانیا شد که با یک تیم حرفه‌ای به مقام قهرمانی لیگ می‌رسد.

سه دهه بردباری برای تکرار قهرمانی ساده نیست. این طولانی‌ترین پیاده‌روی تاریخ فوتبال است. تماشاگران هر روز فریاد می‌زدند: «تو هرگز به تنهایی گام برنخواهی داشت.»