۶ میلیارد تومان برای اسکوچیچ و مدیر برنامه‌هایش بدون حتی یک بازی تیم ملی

در هفته‌ای که گذشت، فدراسیون جهانی فوتبال باید یکی از مهم‌ترین و دشوارترین تصمیمات خود در قرن بیست و یکم را می‌گرفت. نتیجه یک هفته رایزنی میان سران فیفا و کنفدراسیون‌های قاره‌ای، سرانجام به یک نتیجه و یک بیانیه ختم شد: «فعلا خبری از رقابت‌های انتخابی جام جهانی ۲۰۲۲ نیست.» 

فدراسیون جهانی فوتبال اعلام کرد با توجه به بحران کرونا در قاره آسیا، پنجره تمامی رقابت‌های انتخابی جام جهانی ۲۰۲۲ قطر و جام ملت‌های آسیا ۲۰۲۳ چین که قرار بود در ماه‌های اکتبر و نوامبر سال ۲۰۲۲ برگزار شود، بسته شده است. این پنجره در سال ۲۰۲۱ و با بهبود وضعیت کرونا در قاره آسیا بار دیگر باز خواهد شد. این یعنی تیم ملی فوتبال ایران تا پایان سال ۲۰۲۰ میلادی قطعا در هیچ رویداد بین‌المللی، مشتمل بر رسمی یا دوستانه حضور نخواهد داشت؛ مانند بسیاری از کشورهای آسیایی که قرار نیست در این سال دیگر به میدان بروند.

دلیل تصمیم فدراسیون جهانی فوتبال را می‌‌توان به سادگی درک کرد؛ نمونه‌اش کشوری است به نام ایران.

تیم ملی فوتبال ایران در «گروه C» رقابت‌های انتخابی جام جهانی فوتبال باید در چهار بازی باقی‌مانده خود، مقابل عراق، بحرین، هنگ‌کنگ و کامبوج به میدان برود. سه بازی از این چهار مسابقه نیز باید در تهران برگزار شود.

فدراسیون جهانی فوتبال در ماه جولای به صورت رسمی اعلام کرد که فدراسیون‌های عضو حق دارند نسبت به حضور در کشورهایی که در «وضعیت قرمز» کرونا قرار گرفته‌اند، به کنفدراسیون‌های قاره‌ای یا فیفا شکایت کنند. به این ترتیب، هیچ یک از کشورهای هم‌گروه با ایران علاقه‌ای به حضور در سرزمینی که به صورت کامل در سونامی کرونا فرو رفته است، نشان نخواهند داد.

این مشکل برای کشور چین به شکلی دیگر وجود دارد. فدراسیون فوتبال این کشور تصمیم گرفته است تمامی رقابت‌های لیگ داخلی یا مسابقات ملی فوتبال در چین را به صورت متمرکز در دو شهر «دالیان» و «سوژو» برگزار کند. تمامی باشگاه‌ها باید در دو هتل اقامت کنند. بازیکنان و مربیان حتی برای قدم زدن هم حق خروج از منطقه قرنطینه شده را نخواهند داشت.

پس طبیعی است که گوام، مالدیو، فیلیپین و سوریه علاقه‌ای به سفر به چین برای انجام بازی‌های متمرکز یا به میزبانی این کشور نداشته باشند.

این دومین بار است که رقابت‌های انتخابی جام جهانی در قاره آسیا به تعویق می‌افتد. مرتبه اول باز هم به دلیل کرونا، تمامی مسابقاتی که مقرر بود در ماه‌های مارچ و آوریل ۲۰۲۰ برگزار شوند، به دلیل گرفتار شدن آسیا در دام کرونا، به تعویق افتادند.

اما سوال اصلی این‌جا است که وضعیت باشگاه‌های یا فدراسیون‌های ملی که به خاطرِ کرونا متضرر شده‌اند، چه خواهد شد؟ وقتی تیم‌ ملی فوتبال ایران در انتخابی جام جهانی شرکت نکند، درآمدی از بابت اسپانسر، آگهی محیطی، حق پخش تلویزیونی و از همه مهم‌تر، درآمدهای فیفا نخواهد داشت.

فدراسیون جهانی فوتبال البته پیش از این کمکی بلاعوض را برای فدراسیون‌های عضو در نظر گرفته بود؛ یک میلیون دلار برای فدراسیون‌ها و ۵۰۰ هزار دلار جهت صرف هزینه فوتبال زنان.

با این حال، این رقم فقط بخشی از ضرر فدراسیون‌ها را جبران می‌‌کند. فدراسیون فوتبال ایران پس از کناره‌گیری «مارک ویلموتس» از سرمربی‌گری تیم ملی، با «دراگان اسکوچیچ» مربی کروات قرارداد بست.

همان زمان، «خبرگزاری تسنیم» رقم قرارداد سالیانه دراگان اسکوچیچ با فدراسیون فوتبال ایران تا پایان سال ۲۰۲۰ را پنج میلیارد تومان اعلام کرد.  

۱۹ بهمن سال ۱۳۹۸، «صادق درودگر»، رییس سازمان اقتصادی فدراسیون فوتبال تایید کرده بود که ۳۵ درصد از ۵۰ درصد مبلغ مالیات قرارداد دراگان اسکوچیچ توسط فدراسیون فوتبال ایران پرداخت می‌شود. او این رقم را حدود ۵۰۰ میلیون تومان (با احتساب قیمت دلار در آن زمان) اعلام کرده بود. به عبارتی، فدراسیون فوتبال ایران با در نظر گرفتن تقبل بلیت‌های پرواز رفت و برگشت اسکوچیچ به کرواسی، هزینه‌های اسکان، بیمه درمانی، خورد و خوراک و جانبی‌‌ مانند رفت و آمدهای داخل کشور، رقمی بیش از شش میلیارد تومان برای او باید هزینه می‌کرد. همه این اعداد برای زمانی بودند که هنوز کرونا بازی‌های ملی ایران را مختل نکرده بود.

روز هجدهم فروردین‌ ۱۳۹۹، فدراسیون جهانی فوتبال به صورت رسمی به تمامی فدراسیون‌ها، باشگاه‌ها، مربیان و بازیکنان اعلام کرد که خواهان کاهش رقم قرارداد و موافقت با تخفیف دادن مربیان و بازیکنان شده است.

این فقط یک پیشنهاد ساده از سوی فیفا نبود. فدراسیون جهانی فوتبال در بیانیه خود چنین نوشت: «در صورت عدم پذیرش پیشنهاد نخست، پیشنهاد دوم قابل هدایت و تصریح است؛ کلیه قراردادها و توافق‌های بین باشگاه‌ها، بازیکنان و مربیان باید در دوره تعطیلی فعالیت‌های فوتبالی به حالت تعلیق در بیایند و پس از آغاز مجدد رقابت‌ها، به شرایط قبلی بازگردند.»

یعنی فیفا این اجازه را به فدراسیون‌ها و باشگاه‌ها داد که در صورت عدم موافقت بازیکنان و مربیان با بخشیدن بخشی از قرارداد خود، قرارداد آن‌ها را یک طرفه فسخ کنند. در این صورت، بازیکنان و مربیان حق شکایت و دادخواهی به فیفا یا دادگاه حکمیت ورزش را هم نخواهند داشت.

شش روز بعد، «برانکو ایوانکوویچ»، سرمربی تیم ملی فوتبال عمان به صورت رسمی اعلام کرد که ۴۰ درصد از قرارداد خود با فدراسیون فوتبال این کشور را به دلیل کرونا بخشیده است.

پیش از آن‌که فیفا درخواست خود را رسمی کند، بازیکنان و مربیان «باشگاه بارسلونا» بخشی از قرارداد خود را بخشیده بودند. اما پس از اعلام رسمی فیفا، مدیران این باشگاه قرارداد فصل آینده بازیکنان خود را هم کاهش دادند.

روز سوم اردیبهشت، فدراسیون فوتبال مراکش از کاهش ۵۰ درصدی قرارداد کادر فنی تیم ملی فوتبال این کشور خبر داد. رییس فدراسیون فوتبال مراکش گفته بود «وحید خلیلهوژیچ»، سرمربی تیم ملی این کشور، داوطلبانه خواهان کاهش نصف قرارداد خود شده است.

این اتفاق در فوتبال آلمان، ایتالیا و فرانسه هم دیده شد. بازیکنان باشگاهی و ملی از قرارداد خود ‌گذشتند. اما در ایران، داستان فرق می‌کرد.

بیستم اردیبهشت، خبرگزاری «تابناک» نوشت: «درگان اسکوچیچ در یک نظرسنجی داخلی در کرواسی برای انتخاب بهترین مربی تاریخ یک باشگاه، موفق نشد حتی یک رای کسب کند و حاضر نیست یک ریال از قرارداد خود با فدراسیون فوتبال ایران را کاهش دهد.»

تابناک هم‌چنین قرارداد اسکوچیچ را یک «دروغ بزرگ» خواند و نوشت: «درحالی که مسوولین فدراسیون فوتبال ایران مدعی بودند قرارداد اسکوچیچ برای چهار ماه امضا شده است اما این قرارداد حداقل تا پایان سال ۲۰۲۰ معتبر خواهد بود.»

قرارداد دراگان اسکوچیچ را «علی تاج»، آقازاده «مهدی تاج»، رییس مستعفی فدراسیون فوتبال ایران در محله «جردن» تهران، شبانه با حضور دو مدیر برنامه رسمی و رسانه‌ای این مربی کروات نوشت.

این یکی از آخرین شاه‌کارهای مدیریتی آقازاده تاج و دو مدیر برنامه دراگان اسکوچیچ در فوتبال ملی ایران بود. در عرف بین‌المللی فوتبال جهان، مدیران برنامه برای نگارش و عقد قرارداد یک مربی یا بازیکن فوتبال، ۱۰ درصد از قرارداد او را تصاحب می‌کنند.

طی سال‌هایی که دراگان اسکوچیچ در باشگاه‌های «فولاد» خوزستان، «خونه به خونه» بابل و «صنعت نفت» آبادان حضور داشت، صحبت‌هایی از پرداخت ارقامی بیش از ۳۰ درصد از رقم قراردادش به مدیربرنامه‌های ایرانی او مطرح می‌شد. اما اگر تصور کنیم که فقط ۱۰ درصد از این رقم میان علی تاج و دو مدیر برنامه‌اش تقسیم شود، به عددی حدود ۶۰۰ میلیون تومان می‌رسیم.

شاید دراگان اسکوچیچ حاضر به بخشیدن قرارداد خود به فدراسیون فوتبال نباشد اما سکوت فدراسیون در قبال مردی که تا پایان سال ۲۰۲۰ قرار نیست حتی یک بار روی نیمکت تیم ملی بنشیند و بیش از شش میلیارد تومان دریافتی داشته باشد هم قابل تامل است.

فدراسیون جهانی فوتبال به فدراسیون‌های خود این اختیار را داده بود که اگر مربیان از قرارداد خود پایین نیامدند، قرارداد آن‌ها را فسخ کنند. با این حال، فدراسیون ایران حاضر به پرداخت ضرر مالی است. به نظر می‌رسد که هم علی تاج اجازه فسخ قرارداد با اسکوچیچ را به فدراسیون فوتبال ایران نمی‌دهد و هم عواقب هجمه رسانه‌ای حامیان اسکوچیچ پس از فسخ یا کاهش قرارداد سرمربی کروات تیم ملی، برای فدراسیون فوتبال ترسناک شده است.

 

مطالب مرتبط:

پول فیفا برای زنان ایران؛ فدراسیون فوتبال بازهم ناپدیدش می‌کند؟

بدهی ۹۰ میلیارد تومانی فدراسیون به ویلموتس؛ بوی تند فساد زیر امضای تاج

مارک ویلموتس در آستانه جدایی از ایران؛ پول‌هایی که همه ناپدید شدند

توضیحات مبهم رییس از فسخ قرارداد ویلموتس؛ هیچ حقیقتی وجود نداشت

از دستور حراست برای رد علی دایی تا جلسه شبانه در خانه علی تاج

احضار علی تاج به دادسرا؛ از فساد پدر و پسر تاج چه می‌دانیم؟