ادامه تمرین‌های دختران رزمی‌کار افغانستانی زیر سایه طالبان

باقر ابراهیمی؛ شهروندخبرنگار

در زیرزمین کوچکی با دیوارهای گچی، روسری به سر با لباس‌های رزمی‌ بر تن تمرین می‌کنند؛ تعداد آنان به ۱۵ نفر می‌رسد. پیش از سقوط «کابل» توسط طالب‌ها «دای‌فو» [نام ورزش رزمی] را در باشگاه ورزشی آموختند و دنبال کردند. هر کدام از آن‌ها مدال‌های رنگارنگی از مسابقات مختلف در افغانستان کسب کرده‌اند؛ اما حالا، با روی کار آمدن «امارت اسلامی» حضور آنان در باشگاه‌های ورزشی محو شده است. آن‌ها به زیرزمین‌ها پناه برده‌اند؛ ولی دست از تمرین‌های ورزشی نکشیده‌اند. 

«دای‌فو» ورزشی رزمی برگرفته از ورزش‌هایی مانند «جودو»، «ووشو»، «کنگ‌فو» و «بوکس» و مشابه «موی‌تای» [بوکس تایلندی] است که در فضایی مشابه رینگ بوکس انجام می‌شود. این ورزش ابداع افغانستان است. 

***

این پانزده دختر دای‌فوکار افغانستانی می‌گویند که پس از سقوط افغانستان اجازه وارد شدن به باشگاه ورزشی که پیش‌تر در آن تمرین می‌کردند، ندارند و حتی هیچ استادی هم حاضر به آموزش و تمرین دادن به آن‌ها نیست. 

«قدریه رضایی» بیش از دو سال است که در این رشته ورزشی آموزش می‌بیند. او در چندین مسابقه ملی، مدال کسب کرده است؛ ولی حالا نه باشگاهی برای تمرین دارد و نه استادی. او همراه با دیگر دختران ورزش‌کار در این رشته، در زیرزمین می‌دود، فن‌های رشته خود را تمرین می‌کند و بدن خود را ورزیده نگه می‌دارد. 

تماشا در یوتیوب

او در گفت‌وگو با «ایران‌وایر» از تمرین‌های مخفیانه‌ گفت: «ما فعلا در این‌جا به‌طور مخفیانه تمرین می‌کنیم، تمام دختران مخفیانه می‌آیند. با وجودی که می‌ترسیم، باز هم می‌خواهیم تمرین کنیم. پیش از این‌که طالبان روی کار شود [قدرت را در اختیار گیرد] ما با انگیزه تمرین می‌کردیم و حضور ما پررنگ بود. با هدف‎های بلند، می‏خواستیم به قله‎های موفقیت برسیم؛ ولی متاسفانه اکنون مخفیانه تمرین می‎کنیم.»

هرچند گروه طالبان تا کنون موضع‌ خود را به گونه رسمی در مورد ورزش دختران در افغانستان اعلام نکرده است، اما این دختران ادعا می‌کنند که برخی جنگ‌جویان طالبان با مراجعه به تعدادی از باشگاه‌های ورزشی، به مسئولان آن‌ها هشدار داده‌اند که از جذب و آموزش دختران در باشگاه خودداری کنند. 

قدریه رضایی با دیگر دختران هم‌باشگاهی‌ خود برای ادامه تمرین این رشته ورزشی، به چندین باشگاه که رشته رزمی دای‌فو را در آن آموزش می‌داده، مراجعه کرده‌اند؛ اما موفق به راه یافتن به این باشگاه‌ها نشده‌اند که استادان‌ آن‌ها مرد هستند: «متاسفانه هیچ استادی حاضر نشد که دختران را تمرین بدهد. ما یک گروه بودیم که چندین بار مراجعه کردیم و گفتیم که ما تمرین می‎کنیم؛ ولی متاسفانه هیچ استادی حاضر نشد که ما را در کلپ [باشگاه] بپذیرد. این‌ها دخترانی هستند که ورزش را خیلی دوست دارند و می‌خواهند از راه ورزش به قله‌های موفقیت برسند.»

او تاکید دارد که ورزش ضامن سلامتی است و ممنوعیت ورزش زنان یعنی گرفتن سلامتی از آن‌ها. 

«حوا حسینی» یکی دیگر از دختران دای‌فو کار به ایران‌وایر می‌گوید: «فعلا همان‌طور که می‌بینید ورزش ما نسبت به گذشته کم‌رنگ‌تر شده است. چون قبلا با انگیزه و فکر بالا [چشم‌انداز] می‌آمدند و به ورزش ادامه می‎دادند. اما فعلا که طالبان آمده، بانوان نوعی هراس و ترس دارند که انگار اگر علنی ورزش کنند، طالبان سرشان [به آن‌ها] حمله می‌کند.»

او ادامه می‌دهد: «ما از جامعه جهانی می‌خواهیم که به ما توجه کند و از امارت اسلامی [طالبان] هم می‌خواهیم که بگذارد ما بتوانیم راحت، علنی و آزادانه به ورزش خود ادامه بدهیم. استاد ما گفت فعلا که امارت اسلامی [طالبان] آمده، ما نمی‎توانیم بانوان را تمرین بدهیم؛ چون شاید طالب‌ها با تمرین زنان مخالفت کند.»

حوا حسینی از ترس‌ها و امیدهای خود گفت: «ما به ورزش زیاد علاقه داریم، به خودمان قول دادیم که ما ورزشکاران عالی در جامعه خود و در جهان شویم. اما شاید فقط ما که از قبل تمرین دیده‌ایم بتوانیم این ورزش را برای زنان ادامه دهیم و با فضایی که در افغانستان برپاست، فکر نکنم دختران دیگری به ورزش و خصوصا این ورزش روی بیاورند.»

با تمام این موانع، اما این دختران نوجوان افغانستانی با انگیزه و متعهدانه به ورزش خود ادامه می‌دهند. در زیرزمین محل تمرین آن‌ها هیچ امکاناتی وجود ندارد و آن‌ها حتی برای روشن نگه داشتن فضا، یعنی امکان برق، با مشکل روبه‌رو هستند. 

گروه طالبان در پانزدهم اوت سال جاری میلادی وارد کابل شدند و پس از مدتی حکومت «موقت» خویش را در افغانستان رسمیت دادند. این گروه از بدو ورود خود بر فعالیت‌های زنان در تمامی حوزه‌ها خطی ممنوع کشیدند و حتی صورت‌های نقاشی‌ شده زنان را از دیوارهای شهر پاک کردند. حالا بسیاری از زنانی که بیش از دو دهه آزادی، توانمندی‌های خود را باور کرده‌اند، کنار نکشیده‌اند و زیرزمینی‌ هم که شده، به فعالیت‌های خود ادامه می‌دهند.
هرچند باید هر روز تکرار کرد که همچنان دروازه‌های مدرسه‌ها روی دختران بسته است و مقامات طالب‌ با قدرت به مقابله با توانمندی زنان برخاسته‌اند.