طی روزهای گذشته انتشار تصاویر «فرانک عمیدی»، مجری رادیو و خبرنگار حوزه زنان در سرویس جهانی بی‌بی‌سی در حساب کاربری توییتر دستمایه توهین و تمسخر او شد. او چند روز پیش تصویری از خودش با لباس ورزشی و بدون روتوش منتشر کرد که مثل بسیاری از بدن‌سازان فیگور گرفته و عضلاتش را نشان داده است. عمیدی در متنی که همراه عکس در توییتر منتشر کرده، نوشته است: «در آستانه ۴۳ سالگی احساس می‌کنم قوی‌ترینی هستم که تا حالا بودم. من عکسهام را نورپردازی و ادیت نمی‌کنم و خب بدن‌ساز هم نیستم ولی از خودم راضیم.» فرانک عمیدی به خاطر انتشار همین عکس ساده و بی‌روتوش که خطوط و سلولیت‌های روی پوست هم در آن مشخص است، مورد حمله برخی کاربران زن‌ستیز فضای مجازی قرار گرفته است که بدن او را نازیبا توصیف می‌کنند و او را به خاطر انتشار چنین عکسی سرزنش می‌کنند. او در چند روز گذشته به خاطر یک ویژگی ظاهری که برای اغلب زنان عادی است، مورد حمله، نکوهش، تحقیر و آزار قرار گرفته است. فرانک عمیدی اما عکس‌های بی‌روتوش دیگری از خودش منتشر کرده و به انتقادات و نکوهش‌ها پاسخ داده است. او می‌گوید، همواره برای اطلاع‌رسانی به زنان درباره حقوق خودشان تلاش کرده و خواهان آن بوده که سهم زنان در همه چیز با مردان برابر باشد. با فرانک عمیدی درباره این روزها و جنجالی که با انتشار یک عکس ساده او آغاز شد، گفت‌وگو کرده‌ایم.
***
آیا فرانک عمیدی تصوری درباره این واکنش‌ها داشته است؟
فرانک عمیدی یکی از زنان فمینیست است که با شرم‌سار کردن زنان به واسطه شکل ظاهری خودشان مقابله می‌کند.
او به ایران‌وایر می‌گوید، علی‌رغم آنکه می‌دانسته به واسطه نمایش تصاویرش مورد حمله، فحاشی و توهین قرار خواهد گرفت، آن‌ها را به اشتراک گذاشته است: «هرکدام ما به اندازه‌ای که در توان داریم، فعالیت می‌کنیم و من می‌دانم از پس این حمله‌ها برمی‌آیم. نه اینکه هیچ فشاری به من نیاید، اما مکانیزمی برای تحملش پیدا می‌کنم. اما دلیل اینکه این‌کار را می‌کنم، چیست؟ چون بدن ما زنان و افراد کوییر بدن‌های سرکوب شده‌اند. یعنی در جامعه مردسالار هر بدنی به جز بدن مرد همان‌سوجنسیتی دگرجنس‌گرا یک خطر محسوب می‌شود. بدن‌های ما به عنوان زن بدنی است که بار عفت جامعه بر دوش آن بوده و همین هم باعث می‌شود که نمایش بدن باعث برون‌ریزی گسترده عقده و خشم بشود. به همین سبب من شک ندارم که راه رهایی و آزادی زنان از رها کردن بدن‌هایشان می‌گذرد.»
گروه زیادی از افرادی که با عبارت‌های زن‌ستیزانه و حتی بازتولید ادبیات تجاوز در فضای مجازی درباره تصاویر فرانک عمیدی حرف می‌زنند، معتقدند او دارد مبارزات برابری‌خواهانه زنان را به نمایش بدن تقلیل می‌دهد: «خیلی‌ها مدام می‌گویند تو داری فمینیسم را به ابتذال می‌کشی یا همه چیز را به بدن و نمایش بدن تقلیل داده‌ای. این‌طور نیست. این اتفاقا جامعه مردسالار است که زن را صرفا به بدنش تقلیل داده و به خاطر آن سرکوبش می‌کند و هر کس که بدنش را رها کند، مورد توهین و تحقیر و تمسخر قرار می‌دهد.»
فرانک عمیدی بر این باور است که نمایش بدن برای زنان یکی از ده‌ها ابزار «اعتراض» است: «من برای مبارزه علیه مردسالاری از قلمم استفاده می‌کنم، از طنز بهره می‌برم و یکی از ابزارهای شوریدن علیه تفکر مردسالار هم بدن من است. این شکل اعتراض یک هزینه‌ای دارد. هزینه دادن آدم‌ها هم لزوما نیاز نیست به هم شبیه باشد. هر کس به اندازه خودش هزینه مبارزه‌اش را پرداخت می‌کند.»
چرا مهم است که زنان بدن خود را در فضای عمومی پنهان نکنند؟
فرانک عمیدی در پاسخ به این پرسش می‌گوید: «بخش زیادی از حمله‌ها به زنانی که بدن خود را در فضای مجازی نمایش می‌دهند، این است که آن بدن غریب است حتی برای خودشان. یکی از سوپر مدل‌های دهه نود آمریکا که من دنبالش می‌کنم و حالا پنجاه و چند سال سن دارد، نوشته بود که مدام سرچ می‌کند تا ببیند بدن زنان در سن و سال او چه شکلی خواهد بود. یعنی به دنبال تصویری است که خودش را با آن مقایسه کند و آن را پیدا نمی‌کرد. همین موجب شده بود که مدام خودش را سرزنش کند؛ چون فکر می‌کرد فقط اوست که دچار تغییرات بدنی ناشی از افزایش سن شده است. این درست همان چیزی است که من دلم می‌خواهد نشانش بدهم. در جامعه ما برهنگی ضدارزش است و خیلی از مردم به ویژه زنان بدن آدم معمولی دیگری جز خودشان را ندیده‌اند. عکس‌ها و حتی طراحی‌های علمی هم انگار یک قالب مشخصی دارد. برخی زنان حتی در مورد تفاوت شکل پستان در افراد مختلف اطلاع کافی ندارند و تا این اندازه با بدن‌های خودشان غریبه‌اند.»
آیا زن‌ستیزی سابقه‌ای تاریخی دارد؟
بعد از افزایش موج حمله‌ها به فرانک عمیدی در توییتر یکی از کاربران در این رسانه اجتماعی به بازنشر کاریکاتورهای کشیده شده در دوران موج اول فمینیست و زمانی که زنان برای به دست آوردن حق رای مبارزه می‌کردند، پرداخت. در اغلب این کارتون‌ها زنان موجوداتی زبان‌دراز و بدخلق تصویر شده بودند که هرگز از سوی «مردان» مورد توجه قرار نگرفته‌اند.
فرانک عمیدی با اشاره به گزارشی که پیش‌تر در همین زمینه برای بی‌بی‌سی جهانی نوشته است، می‌گوید: «در زمانی که ویدا موحد آن پرفورمنس اعتراضی درخشان برای مبارزه با حجاب اجباری را نشان داد، اگر خاطرتان باشد خیلی از زنان به این حرکت پیوستند. همان وقت هم گروهی از مردان می‌گفتند، این‌ها به دنبال شوهر هستند و اگر مردی به آن‌ها توجه کرده بود، چنین و چنان نمی‌کردند. من در آن گزارش با اشاره به همین کارتون‌ها نوشتم که مردسالاری چطور هر زمان زنی حقش را مطالبه کرده او را به عنوان فردی عقده‌ای و کسانی که مردان به آن‌ها توجه نکرده‌اند، معرفی می‌کنند. این شیوه سرکوب انتظار داریم که بعد از سال‌ها از بین رفته باشد؛ اما می‌بینیم که به قوت و قدرت خودش باقی است.»
به باور این خبرنگار حوزه زنان همواره و در طول قرن‌ها هویت زنان هرگز به عنوان موجودات مستقل تعریف نشده است: «اگر نگاه کنید، زنان همیشه در نسبت با یک مرد تعریف می‌شوند. زنان مبارز همیشه با این سوال مواجه می‌شوند که ای وای یک مردی با تو چه کرده یا با تو چه نکرده که الان اینجایی و داری چنین می‌کنی؛ وگرنه که تو اعتراض نداشتی. و درد اینجاست که حتی در وقیح‌ترین توهین‌های جنسی در فضای مجازی و زن‌ستیزی مسلم در ادبیات همچنان عده‌ای معتقدند نه این‌ها ارتباطی با زن‌ستیزی در جامعه ندارد و آن را توجیه می‌کنند.»
فرانک عمیدی در پاسخ به این پرسش که چطور توهین‌ها و حمله‌ها را تحمل می‌کند می‌گوید: «به هر حال آدم در این شرایط یک مکانیزم دفاعی پیدا می‌کند؛ اما واقعیت این است که میزان مهر و همدلی که من از کاربران در شبکه‌های اجتماعی می‌گیرم، خیلی بیشتر از این توهین و تمسخرهاست. من به‌طور پیوسته و مداوم از زنانی که زخم‌های زندگی‌شان را به من نشان می‌دهند و برای مشکلات موجود در زندگی زنان با هم صحبت می‌کنیم و از هم یاد می‌گیریم پیام می‌گیرم. تا جایی که بتوانم خودم به سوال‌هایی که دریافت می‌کنم پاسخ می‌دهم.»
برای جلوگیری از زن‌ستیزی چه باید کرد؟
به باور این زن فمینیست و برابری‌خواه، مردم ایران از یک سو با جامعه‌ای با عقاید مردسالارانه مواجه هستند و از سوی دیگر با حاکمیتی که نه تنها به اصلاح و تغییر این عقاید فکر نمی‌کند؛ بلکه با حمایت از آن‌ها برای سرکوب و به انزوا کشاندن زنان بهره می‌برد. او می‌گوید: «من فکر می‌کنم ما برای اصلاح این شکل نگاه راهی نداریم جز جشن گرفتن همین قدم‌های کوچکی که فمینیسم ایرانی دارد برمی‌دارد. ما با ضعف در زیرساخت، ساختارهای حقوقی و قانونی مواجه‌ایم و فمینیست‌های ایرانی راهی به جز برداشتن گام‌هایی که از به انزوا کشاندن زنان جلوگیری کند و هزینه آن را برای حاکمیت بالا ببرد، ندارد.»
از بخش پاسخگویی دیدن کنید
در این بخش ایران وایر می‌توانید با مسوولان تماس بگیرید و کارزار خود را برای مشکلات مختلف راه‌اندازی کنید
با ایران‌وایر همکاری کنید
ویدیوها و مطالب خود را برای ما بفرستید
ثبت نظر