واکنش گزارش‌گران بدون مرز به توییت سفیر ایران

«حمید بعیدی‌نژاد»، سفیر ایران در بریتانیا روز ۱۴ آبان توییت کرد: «با افشای وابستگی شبکه های فارسی زبان مستقر در انگلیس، بویژه ایران اینترنشنال، برخی از کارکنان در تماس با سفارت لندن، از تهدیدات حقوقی توسط این شبکه‌ها در صورت قطع همکاری‌ها ابراز نگرانی کرده‌اند. سفارت برای کمک به این افراد، وکیل مجربی را برای ارائه مشاوره‌ی حقوقی در نظر گرفته است.»
این توییت، واکنش «سازمان گزارش‌گران بدون مرز» را در پی داشت. این سازمان در پاسخ به توییت  بعیدی‌نژاد، ضمن تشکر از او برای کمک به خبرنگاران ایرانی، از وی خواست گوشه چشمی هم به وضعیت «هنگامه شهیدی»، «کسری نوری»، «امیر نوری»، «محمد شریفی‌مقدم»، «رضا انتصاری» و «سینا انتصاری» داشته باشد که ماه‌ها است در زندان‌های ایران گم شده‌اند و از دسترسی به وکیل خود محروم هستند.

ماجرا از آن جا شروع شد که طی چند روز گذشته، چند نفر از خبرنگاران ایرانی خارج از کشور مانند «محمد سهیمی» و «مهدی جامی» از منابع مالی و مناسبات داخلی تلویزیون ماهواره‌ای «ایران اینترنشنال» پرده برداشتند که در روزنامه انگلیسی «گاردین» هم به قلم «سعید کمالی‌دهقان» انعکاس یافت. به گفته ایشان ایران اینترنشنال نزدیک به رژیم آل‌سعود است و از سوی پادشاهی عربستان تامین مالی می‌شود. مدیران این تلویزیون، چهره‌های شناخته ‌شده سابق اصلاح‌طلب و همکاران یشین شبکه های «بی‌بی‌سی»، «من‌وتو» و «صدای امریکا» هستند؛ اشخاصی نظیر «محمد منظرپور»(مدیر)، «علی‌اصغر رمضان‌پور»(سردبیر)، «حسین رسام»، «نگار مرتضوی»، «ماه‌منیر رحیمی» و «پانته‌آ مدیری».

گفته می شود برخی اقدامات این شبکه مورد توافق همکاران آن نبوده است؛ مثل مورد پوشش خبری مراسم «سازمان مجاهدین خلق» یا مصاحبه با سخن گوی گروه «الاحوازیه» که رسما بعد از حمله ۳۱ شهریور امسال به رژه نظامی سپاه در اهواز، مسوولیت حمله را بر عهده گرفته بود. این موارد باعث شده اند برخی همکاران این شبکه تلویزیونی تصمیم به قطع همکاری و خروج از تلویزیون بگیرند. بعضی دیگر از خبرنگاران آن نیز بعد از آگاهی از منابع مالی تلویزیون، تصمیم به قطع همکاری با شبکه گرفتند.

حال فارغ از این‌که ماجرای دقیق مناسبات داخلی تلویزیون ایران‌ اینترنشنال چیست، سفیر ایران در بریتانیا ادعا می کند مدیران این تلویزیون، کارمندانی را که قصد خروج از شبکه دارند، تهدید به پی گیری حقوقی ‌کرده‌اند و سفارت وی آماده است به خبرنگاران سابق شبکه ایران اینترنشنال کمک و مشاوره حقوقی ارائه دهد.

از همین رو، سازمان گزارش‌گران بدون مرز فرصت را غنیمت شمرده و به حمید بعیدی‌نژاد یادآور شده است: «چراغی که به خانه روا است، به مسجد حرام است.»

این سازمان به درستی از بعیدی‌نژاد پرسیده است این‌قدر که به فکر حقوق خبرنگاران تلویزیون ایران اینترنشنال در بریتانیا است، چرا فکری به حال خبرنگاران دربند داخل کشور نمی‌کند؟
فارغ از نکته مهمی که سازمان گزارش‌گران بدون مرز به آن اشاره می‌کند، این پرسش های اساسی مطرح هستند که آیا خبرنگارانی که سابقه همکاری با بی‌بی‌سی، صدای امریکا، من‌وتو و تلویزیون ایران اینترنشنال دارند، در سفارت ایران امن خواهند بود؟ آیا اصلا هیچ کدام از آن ها می‌توانند به این توییت سفیر ایران اعتماد و از سفارت ایران درخواست کمک کنند؟ سوال مهم‌تر این است که آیا جمهوری اسلامی هرگز سابقه حمایت از روزنامه‌نگاران و خبرنگاران، جز کارمندان رسمی خویش را در کارنامه اش داشته است؟

افرادی که نام‌شان در توییت گزارش‌گران بدون مرز آمده است، مجرمانی خطرناک یا دشمن جامعه نیستند، افرادی آرام و منطقی هستند که نوشتن را برای حرفه خویش انتخاب کرده‌اند ولی اکنون هفته‌ها است در بی‌خبری، در گوشه‌ای سرد و تاریک، بدون دسترسی به وکیل یا خانواده خویش روزشان شب می‌شود. تنها عکس‌های هنگامه شهیدی قبل و بعد از بازداشت اول که شش ماه به طول انجامید، گواهی از برخورد غیرانسانی جمهوری اسلامی با روزنامه‌نگاران است. بازداشت دوم او، بعد از اظهارات وی علیه مسوولان قضایی در روز پنجم تیر سال جاری رخ داد. او از آن زمان تا کنون در بازداشت موقت به سر می‌برد و اجازه ملاقات با وکیل خویش را نداشته است.

جمهوری اسلامی همواره در گزارش‌های سازمان‌های حقوق بشری، در قعر فهرست پاسداری از آزادی بیان قرار دارد و به عنوان یکی از بدنام‌ترین کشورهای دنیا در سرکوب روزنامه‌نگاران و رسانه‌ها شناخته می‌شود. فارغ از روی کار بودن دولت اصلاح‌طلب یا اصول‌‌گرا در ایران، همواره تعدادی روزنامه‌نگار در زندان‌های کشور محبوس هستند. تنها از آغاز آبان ماه، جمهوری اسلامی سه روزنامه‌نگار را بازداشت کرده است؛ دوم آبان «پویان خوشحال»، نهم آبان «وحید آهنگ» و مورد اخیر، «ربایش مسعود کاظمی» از منزلش در ۱۴ آبان. با توجه به تمام این موارد و کارنامه سیاه جمهوری اسلامی در سرکوب روزنامه‌نگاران، اظهارات سفیر ایران بیش تر شبیه یک شوخی تلخ می ماند تا پیشنهاد صادقانه کمک به خبرنگارانی که بعید هم به نظر می‌رسد به او بتوانند اعتماد کنند.