جمعی از دانشجویان دانشگاه آزاد تهران مرکز واحد سوهانک، دانشجویان پیشرو دانشگاه اصفهان، دانشجویان و اساتید دانشگاه خوارزمی و دانشگاه معماری و هنر پارس در روزهای گذشته با انتشار بیانیه‌‌های جداگانه به سرکوب اعتراضات دانشجویان در دانشگاه‌های صنعتی شریف و تبریز واکنش نشان دادند.
در بیانیه جمعی از دانشجویان دانشگاه شهید بهشتی که امروز جمعه ۱۵ مهرماه ۱۴۰۱ منتشر شده است این دانشجویان به مقامات دانشگاه و نیروهای سرکوب اعلام کرده‌اند که تا زمان آزادی تمامی دانشجویان بازداشت شده به اعتراض و اعتصاب و همچنین تحریم کلاس‌های درس ادامه خواهند داد.
در بخشی از این بیانیه آمده است: «اعتصاب ما تا آزادی ملت ایران و همهٔ دانشجویان ادامه دارد.»
همزمان جمعی از دانشجویان دانشگاه علم و فرهنگ نیز با مخاطب قرار دادن مقامات و اساتید دانشگاه اعلام کردند «همصدا با سایر دانشجویان دلیر کشور، تا زمان آزادی آینده‌سازان این مرز و بوم، به تحریم کلاس‌ها و اعتراضات» ادامه می‌دهند.
آن‌ها از اساتید این دانشگاه خواسته‌اند تا «در مسیر آزادگی و شرافت» آن‌ها را همراهی کنند و نوشته‌اند: «نگران جای خالی ما در کلاس‌ها نباشند؛ زیرا آنچه را که می‌باید، آموختیم : ماندن و ساختن وطن»
دانشجویان دانشگاه آزد تهران واحد سوهانک در بیانیه خود که روز ۱۴ مهرماه منتشر شده است ضمن محکومیت «روزهای خونین دانشگاه» آنچه در روزهای اخیر در دانشگاه‌های ایران رخ داد را یک «جنایت» توصیف کرده و نوشته‌اند: « ما به خونخواهی دوستانمان در صف اول این میدان می‌ایستیم و تا آزادی دیگر دوستان دانشجویمان دست از اعتراض و اعتصاب نخواهیم کشید.»
امضاکنندگان این بیانیه با اشاره به حضور افراد ناشناس در دانشگاه که به معرفی دانشجویان به نیروهای امنیتی و دستگیری آن‌ها کمک کرده‌اند نوشته‌اند: «برخی مسئولین با اجازه ورود به افراد متفرقه از وظایفشان که حفظ جان و مال دانشجو است کوتاهی کرده و در قبال دانشجویان مسئول و محکومند.»
نویسندگان این بیانیه با مخاطب قراردادن اساتیدی که نسبت به آنچه در دانشگاه شریف و تبریز رخ داد سکوت کرده‌اند :«باید بدانید، امروز سکوت به معنای به تاراج دادن اساس و بنیاد آموزگاری یعنی شرافت است، و دیری نمی‌پاید که آن شأن و ارزشی که دانشجو به شما ارزانی داشته به باد خواهد رفت.»
در نامه سرگشاده‌ای که دانشجویان به اساتید و مسئولین دانشگاه خوارزمی نوشته‌اند نیز «تعرض به ساحت مقدس دانشگاه‌ها» محکوم شده و آمده است: «در حادثه شب ۱۰ ام مهرماه ۱۴۰۱، رییس و مسئولین دانشگاه و حتى وزیر علوم توانایی مقابله با وحشیگری و تجاوز به حریم «دانشگاه شریف» را نداشتند.»
آن‌ها تیراندازی به دانشجویان، ضرب و جرح دانشجویان و بازداشت دوستانمان در دانشگاه شریف را تنها «گوشه‌ای از جنایاتی که توسط ماموران امنیتی در این سال‌ها علیه دانشجویان این کشور انجام شده» توصیف کرده و تاکید کرده‌اند: «ما دانشجویان ایرانی این وحشیگری نیروهای امنیتی را که بویی از وطن نبردند و مزدورانه بر سرمایه‌های انسانی ایران زمین می‌تازند، برنمی‌تابیم.»
امضاکنندگان این نامه از مسئولان دانشگاه و اساتید پرسیده‌اند: «آیا زمان آن نرسیده است که موضع خود را به شکل روشن و واضح اعلام کنید و پایانی دهید به دوران خاکستری بودن؟ آیا می‌خواهید دانشجویان دانشگاه خوارزمی نیز توسط نیروهای امنیتی سلاخی شوند و به راحتی به محیط علمی کشور تعرض شود؟ آیا وقت آن نرسیده که به غیرت و شرف خود رجوع کنید و با این دانشجویان ستم دیده همراهی کنید و حداقل به صورت کاملا رسمی دست به اعتصاب و عدم برگزاری کلاس‌ها بزنيد؟ آیا نمی‌خواهید که براساس شایستگی شما در دانشگاه مقام و منزلت دریافت کنید نه بر اساس تعداد نمازهای جماعتی که در کنار نماینده نهاد رهبری در دانشگاه می‌خوانید؟ آیا هنوز می‌خواهید به عنوان یک چهره علمی، هر سال از شما توسط عده ای بی سواد آزمون عقیدتی گرفته شود تا مبادا از یاد برده باشید که چگونه بنده و برده ظالم باشید؟ آیا به ستوه نیامدید از اینکه دانشجویان بسیجی می‌توانند آینده کاری شما را با یک گزارش و نامه دروغین به نهاد رهبری از بین ببرند؟ آیا از اینکه ریاست و معاونت‌های دانشگاه توسط نهادهای امنیتی و بر اساس میزان چاپلوسی ایشان در مقابل نهادهای حکومتی انتخاب می‌شوند، خشمگین نشدید؟»
آن‌ها در پایان این نامه هشدار داده‌اند که «حافظه تاریخی ما دانشجویان از آنچه که شما می‌اندیشید قدرتمندتر است. ما به یاد خواهیم آورد که چه کسانی دلبرانه به سمت حق شتافتند و ما را یاری کردند و چه کسانی بزدلانه صندلی های خود را رها نکردند و به اربابان ستمگر خود وفادار ماندند.»
همزمان شماری از دانشجویان دانشگاه صنعتی اصفهان اعتراضات را به اتفاقی عادی در زندگی روزمره مردم ایران توصیف کرده و نوشته‌اند: «وقتی همه جا صحبت از اعتصاب و تجمع در مراکز مختلف اعم از مدرسه، دانشگاه، کارخانه‌جات، خیابان‌ها و ... است این فضا را پیشتر فضای انقلابی می‌نامیم.»
نویسندگان این یادداشت بر «اتحاد ناگسستنی بین عموم جامعه» اشاره کرده و نوشته‌اند: «در دانشگاه‌ها برخلاف انتظار حکومت، سرکوب خونین و وحشیانه دانشگاه‌های صنعتی شریف و تبریز، نتیجه مطلوب سرکوبگران را نداشت و منجر به خشم عموم جامعه و موج جدیدی از اعتراضات شد. بازداشت‌های فله‌ای دانشجویان نیز نتوانست حکومت را از منجلابی که دانشجویان برای سیستم حاکم ساخته‌اند، برهاند.»
نویسندگان این یادداشت جنبش دانشجویی « یکی از پیشروترین جنبش‌های اعتراضی در سطح کل کشور» توصیف کرده و نوشته‌اند که در ۲۰ روزی که از اعتراضات ایران گذشته است «کاری جمعی و تشکیلاتی با هدف انقلاب در کشور» را دنبال می‌کند.
این گروه اعلام کرده‌اند که اعتراضات جنبش دانشجویی همزمان با شروع هفته آتی از سر گرفته خواهد شد.
جمعی از دانشجویان از دانشگاه معماری و هنر پارس نیز ۱۲ مهرماه ۱۴۰۱ با انتشار بیانیه‌ای نوشته‌اند «صدای دانشجویان سرکوب شده» هستند.
امضاکنندگان این بیانیه با تاکید بر اینکه «کنار دانشجویان معترض ایستاده و همگام با آن‌ها ندای آزادی‌خواهی سر می‌دهند» از اینکه دانشگاه بجای آنکه «فضای علم و دانش» باشد تبدیل به فضایی «امنیتی و سرکوب‌گر» شده است نوشته‌اند: « تاکید می‌کنیم ما مسالمت‌آمیز هستیم و ضمن برائت از هر گروه و فرقه خارجی ضد میهن‌مان ایران در مقابل این ظلم و ستم به دانشجو و دانشگاه خواهیم ایستاد و شعار زن، زندگی، آزادی سر می‌دهیم.»
در این بیانیه که ۱۲ مهرماه ۱۴۰۱ منتشر شده است آمده است که دانشجویان ضمن تحریم کلیه کلاس‌های حضوری و مجازی «تا آزادی دانشجویان زندانی و پایان یافتن سرکوب دانشجویان سراسر کشور» به اعتصاب و تحصن‌های اعتراضی خود ادامه داده و از دیگر دوستان و اساتید دانشگاه معماری و هنر خواسته‌اند در کنار آن‌ها باشند.
از بخش پاسخگویی دیدن کنید
در این بخش ایران وایر می‌توانید با مسوولان تماس بگیرید و کارزار خود را برای مشکلات مختلف راه‌اندازی کنید
با ایران‌وایر همکاری کنید
ویدیوها و مطالب خود را برای ما بفرستید
ثبت نظر