کالج اوبرلین، که یکی از قدیمی‌ترین کالج‌های علوم مقدماتی مختلط در آمریکا و دومین موسسه قدیمی آموزش عالی مختلط در جهان است، «محمدجعفر محلاتی»، یکی از ناقضان حقوق‌بشر و عوامل کشتار زندانیان سیاسی در دهه ۶۰ را، به‌عنوان صاحب کرسی «نانسی شروم دای برای مطالعات خاورمیانه و آفریقای شمالی» استخدام کرده است.
به دنبال انتشار این خبر، سه تن از کنشگران مدنی و فعالان شناخته شده حقوق‌بشر، با انتشار نامه‌ای سرگشاده به ریاست این کالج، ضمن اشاره به اینکه پیش از این اقدام صدها خانواده از قربانیان کشتار زندانیان سیاسی در سال ۱۳۶۷ پیشینه آقای محلاتی را برای این مجموعه شرح داده‌اند، به این اقدام کالج اوبرلین اعتراض کردند.
«شیرین عبادی»، حقوقدان، فعال حقوق‌بشر و برنده جایزه صلح نوبل، «آذر نفیسی»، نویسنده و استاد سابق ادبیات انگلیسی و «لادن برومند»، مورخ و یکی از موسسان بنیاد «عبدالرحمن برومند»، هدف خود از نوشتن و انتشار این نامه را، «پیوند دادن صدای خود به صدای این خانواده‌ها» عنوان کرده و خواستار انجام تحقیقات مستقل و بی‌طرفانه شدند.
نویسندگان این نامه با اشاره به اینکه جعفر محلاتی در فاصله سال‌های ۱۳۶۶ تا ۱۳۶۸ «سفیر و نماینده دائمی جمهوری اسلامی در سازمان ملل متحد بوده است» نوشته‌اند، چنین سمتی «همواره به افراد وفادار به حکومت داده می‌شده، اما باید به خاطر داشت که دهه ۱۳۶۰ شمسی به لحاظ عقیدتی و شدت خشونت اعمال شده در آن، مقطعی منحصر به‌فرد در تاریخ مدرن ایران محسوب می‌شود، و فقط افرادی که کاملا همراه و تابع ایدئولوژی جمهوری اسلامی بودند، به این گونه مشاغل عالی منصوب می‌شدند.»
این کنشگران حقوق‌بشر تاکید کرده‌اند که در آن روزها، «دولت ایران به پاکسازی روشمند زندانیان سیاسی» مشغول بوده و دست‌کم ۳۸۰۰ تن از آنان را به قتل رساند.
نویسندگان این نامه به آنچه «سازمان‌های طراز اول حقوق‌بشری و نیز پارلمان کانادا» درباره کشتار زندانیان سیاسی در دهه شصت و دادگاه «حمید نوری» از کارکنان زندان گوهردشت در جریان اعدام‌های سال ۱۳۶۷ ارجاع داده و نوشته‌اند که این اقدام دولت ایران، «به موجب حقوق بین‌الملل، جنایت علیه بشریت محسوب می‌شوند.»
در بخشی از این نامه به نقش جعفر محلاتی در انکار جنایت‌های دولت ایران در دهه شصت اشاره شده و نوشته شده است که او «در جریان جلسه‌ای با نماینده ویژه سازمان ملل متح،د درباره وضعیت حقوق‌بشر در ایران، وقوع کشتارها را انکار کرده و مدعی شد بسیاری از این کشتارها در واقع در میدان جنگ به وقوع پیوسته است.»
جعفر محلاتی همچنین «خبر این اعدام‌ها را "کذب محض"، "تبلیغات سیاسی علیه جمهوری اسلامی"، و "اخبار جعلی" توصیف کرده بود.
نویسندگان این نامه با تاکید بر اینکه جعفر محلاتی به‌عنوان نماینده سازمان ملل در آن مقطع از وقوع کشتارهای سال ۶۷ اطلاع داشته است نوشته‌اند، «دروغ‌های محلاتی به سازمان ملل در مورد کشتارها، موید نیتی مبنی بر گمراه کردن جامعه بین‌المللی به منظور تلاش در پنهان کردن و سرپوش گذاشتن بر کشتارها است.»
این کنشگران مدنی و حقوق‌بشری در پایان این نامه نسبت به اینکه «علیرغم وجود ادله کافی علیه جعفر محلاتی» این فرد ناقض حقوق‌بشر به استخدام کالج اوبرلین درآمده، ابراز یاس کرده و نوشته‌اند: «کالج اوبرلین نه تنها او را به استخدام رسمی خود در آورده، بلکه تحقیقاتی بی سروصدا و پنهانی به عمل آورده که حاصل آن، تبرئه کامل او بوده است.»
آن‌ها در پایان با تاکید بر این نکته که امکان بسیار ضعیفی دارد که جعفر محلاتی از جنایاتی که در دوران مسوولیتش در زندان‌های ایران رخ داده بی‌اطلاع بوده است نوشته: «روند انجام تحقیقات و نتیجه‌گیری عجیب و شگفت‌آور آن، مبنی‌بر اینکه آقای محلاتی اطلاعی از این کشتارها نداشته، ما را به این باور و جمع‌بندی می رساند که این تحقیقات، تلاشی برای کشف حقیقت نبوده است.»
از بخش پاسخگویی دیدن کنید
در این بخش ایران وایر می‌توانید با مسوولان تماس بگیرید و کارزار خود را برای مشکلات مختلف راه‌اندازی کنید
با ایران‌وایر همکاری کنید
ویدیوها و مطالب خود را برای ما بفرستید
ثبت نظر