دختر اهوازی که با لباس مردانه به ورزشگاه اهواز رفته بود: یک هفته تمرین پسر بودن می‌کردم

استان وایر- دختر اهوازی هوادار تیم فوتبال «پرسپولیس» که روز یک شنبه در اهواز با آرایش و گریمی مردانه وارد استادیوم شد تا بازی تیم محبوبش را تماشا کند، گفته است: «یک هفته تمرین پسر بودن می ‌کردم. از ظاهرم گرفته تا راه رفتن و حتی حرف زدنم را شبیه پسرها کرده بودم. با زینب چند کلیپ برای تمرین گریم تماشا کرده بودیم. برای همین یک‌ بار دیگر کلاه‌ گیس مردانه گذاشتم و به خیابان رفتم اما متوجه نگاه سنگین مردم می ‌شدم.»

به گزارش «استان وایر» به نقل از خبرآنلاین، پرسپولیس روز یک شنبه در اهواز به مصاف «فولاد» خوزستان رفت و این دیدار با تساوی 1-1 دو تیم به پایان رسید. اما عکسی در این میان در فضای مجازی منتشر شد که نشان می داد یک دختر هوادار پرسپولیس با گریم و آرایشی مردانه وارد استادیوم شده و بازی تیم محبوبش را از نزدیک تماشا کرده است.

رکنا بعد از گذشت سه روز از این اتفاق، به نقل از روزنامه «خبرورزشی» او را «شبنم»، 24 ساله، دانشجوی حسابدارى و هوادار پرسپولیس معرفی و عکسی از وی در کنار «علی کریمی»، مربی فوتبال منتشر کرده است.این دختر جوان با کشیدن ریش و سبیل مصنوعی، موفق شد بازی فولاد و پرسپولیس را در ورزشگاه «غدیر» اهواز از نزدیک ببیند.
به گزارش «خلیج فارس» به نقل از وقایع اتفاقیه، خودش نوشته است: «روز بازی دو مرحله با رنگ مو روی صورتم ریش کشیدم، باز هم چهره ‌ام مصنوعی بود. برای همین کمی رنگ قرمز هم روی آن زدم تا طبیعی ‌تر به نظر بیاید. کلاه آفتابی گذاشتم تا صورتم را بیش تر بپوشاند. همه این کارها را به اجبار کرده بودم اما باید همه این کارها را می‌ کردم تا نگذارم مطالبه ورود به ورزشگاه فراموش شود.»

او افزوده است:«اولین‌ بار بود که با لباس پسرانه به ورزشگاه می ‌رفتم. از کنار سربازهای زیادی رد شدم و کسی نگاه سنگینی نداشت. پسرانه راه می ‌رفتم و موفق بودم. شاید هیچ چیز به اندازه تمرین‌ پسرانه رفتار کردن دردناک نبود. ناخن‌ هایم را هم دو روز قبل از بازی از ته گرفتم. ازدحام در گیت‌های ورودی زیاد شده بود. دالان وحشت تا زمین بازی را با لرزش شدید پا طی کردم.»

شبنم توضیح داده است:«نزدیک جایگاه صدای تشویق می ‌آمد. ۵۰ نفر اطرافم آشنا بودند. جز آن ها شاید حدود ۲۰نفر از اطراف وقتی دست ‌هایم را بالا می ‌بردم، می‌ فهمیدند که زن هستم. البته آن ها هم با تکان دادن سر اطمینان‌ می ‌دادند که قرار نیست تو را لو بدهیم. من فقط امنیت را حس می ‌کردم. خبری از حتی یک نگاه اشاره یا آزار نبود. هیچ چیزی من را "منقلب" نکرد. شاید این نگاه‌ های آزاردهنده وقتی برای استقبال از تیم به هتل و فرودگاه رفته بودم، وجود داشت اما در استادیوم احساس امنیت می‌ کردم. چند دقیقه با بغض خیره به زمین چمن شدم. چه قدر تنها بودم. دختران زیادی دل‎ شان می‌ خواست جای من باشند. اگر باز هم موقعیتی پیش بیاید، لباس مردانه می ‌پوشم و باز به استادیوم می‌ روم تا زمانی که ورود زنان به استادیوم آزاد شود.»