ادامه تهدیدها علیه امضا کنندگان نامه به رهبری؛ شلیک گلوله‌ به آرایشگاه همسر جواد لعل محمدی

استان وایر- «صبح روز یک شنبه ششم مردادماه سال جاری در تماسی که همسرم با من داشت اعلام کرد شیشه‌های سالن کوچک آرایشگاه را با شلیک گلوله شکسته‌اند. وقتی به محل حادثه رفتم حس کردم اکه انگار وارد تگزاس شده‌ام. آن‌ها با شلیک گلوله شیشه‌ها را شکسته و فرار کرده بودند.»  

این حرفهای «جواد لعل محمدی» از امضاکنندگان بیانیه ۱۴ نفره درخواست استعفای آیت الله خامنه‌ای و «نه به جمهوری اسلامی» است. افراد ناشناسی با شلیک گلوله به سمت شیشه‌های آرایشگاه خانم «عزت جوادی حصار» همسر وی به قصد ارعاب خانواده، فورا محل را ترک کرده‌اند.

این فعال صنفی و معلم با سابقه مشهدی، در ادامه به تماس خود با نیروی انتظامی و بی توجهی تعمدی آنها به چنین اتفاقی اشاره می‌کند: «با نیروی انتظامی تماس گرفتم. یک ساعت گذشت تا در محل حاضر شدند. گزارش مختصری نوشتند و صحنه را ترک کردند. همانجا به ماموران هم گفتم که شائبه این کار سیاسی و امنیتی است و تقاضا کردم تا نیروهای اطلاعات و امنیت نیروی انتظامی بیایند و بررسی بیشتری انجام دهند. اما  همه چیز به فراموشی سپرده شد. همانطور که این پرونده‌ها معمولا به زباله دانی انداخته ‌شده و مورد توجه قرار نمی‌گیرد.»

جواد لعل محمدی درباره چرایی این شیوه برخورد با او و سایر امضاکنندگان بیانیه می‌گوید:«جمهوری اسلامی در برخی از دهه‌های عمر خود ابایی از راه اندازی حمام خون علیه مخالفان خودش نداشت. این یکی از شیوه‌های آنها برای سرکوب است. به دهه شصت نگاه کنید. به دهه هفتاد که کشتن نویسندگان و سلاخی آنها علم شد. اینها همه سبب شد تا فضای بازی به وجود بیاید و مردم با آگاهی بیشتری مسائل را دنبال و رصد کنند. همین جریان مهار و سرکوب قدرت را تغییر داد و نوع رفتار آنها را نسبت به فعالان مدنی دگرگون کرد.»

این فعال صنفی معلمان معتقد است که هنوز بخش سخت افزاری این سرکوب پابرجاست: «اگر فعالین مدنی با تهدید کنار نروند، جمهوری اسلامی باز هم به روش خودش برمی‌گردد و با تغییر تاکتیک ادامه می‌دهد. اینها تصور و تحلیل‌شان این است که با فشار به خانواده‌ها و منعکس کردن آن فشار بر روی فردی که در حال مبارزه یا فعالیت مدنی یا سیاسی دارد، آن فرد فعالیت‌های خودش را تعلیق خواهد کرد. لذا هم تهدید می‌کنند، هم شلیک می‌کنند، هم دست به چاقو می برند، هم نامه تهدید آمیز می‌نویسند، هم بیانیه صادر می‌کنند و حتی در حوزه‌های خصوصی سرک می‌کشند. بازداشت می‌کنند. اینها مسائلی است که در مورد این ۱۴ نفر اتفاق افتاده و رژیم از تکثیر این ۱۴ نفر می‌ترسد.»

اشاره این فعال صنفی معلمان ایران به «تهدید خانواده محمدحسین سپهری  توسط فردی ناشناس در روزهای مرخصی از زندان»،  «حمله سرنشینان یک خودرو به رضا مهرگان با شوکر و ضرب و شتم وی»، «ارسال نامه‌‌های تهدید آمیز به دکتر جعفری یزدی و صدور حکم ۱۳ سال زندان برای او»، «تهدید تلفنی همسر عباس واحدیان شاهرودی » و «بازداشت محمد نوری زاد و محمد مهدوی فر»  طی روزهای گذشته است. آن‌ها تعدادی از ۱۴ امضا کننده بیانیه‌ای بودند خطاب به رهبری جمهوری اسلامی و به منظور استعفای او نوشته بود.

جواد لعل محمدی با اشاره به این‌که «حکومت با این شیوه و برخوردها می‌کوشد از پیوستن این افراد به جمع مبارزین و پیدا کردن جسارت آنها برای فعالیت و نهایتا جنبش مردمی عظیمی که در حال تجزیه و تحلیل آن هستند، جلوگیری کنند» می‌گوید: «همه مقامات در پی گرفتن ویزا و فرار به نقاط مختلف جهان هستند. دغدغه ذهنی شان این است که جایی برای خودشان فراهم کنند که در فردای ایران مورد بازخواست این مردم قرار نگیرند. این شکل شیوه را انتخاب می‌کنند و می‌خواهند با ترساندن کسانی که وارد عرصه می‌شوند، و هر کدام می توانند نیروی عظیمی در برابر این قدرت استبدادی باشند؛ از این طریق به آنها اخطار بدهند و هم فعالین سیاسی و مدنی را از ادامه این حرکت بازدارند.»