نایاد بیوتی؛ پسری که عشق به آرایشگری را نادیده نگرفت

شایا گلدوست

من، «شایا گلدوست»، زن ترنس و کنش‌گر جامعه رنگین‌کمانی، هر هفته دوشنبه در اینستاگرام «ایران‌وایر» با یکی از کنش‌گران و اعضای جامعه رنگین‌‌کمانی درباره مسایل و مشکلات مربوط به این قشر گفت‌وگو می‌کنم. میهمان این برنامه، «نایاد بیوتی»، گریمور و بیوتی‌بلاگر است. با او درباره کلیشه‌ها و دوگانه‌های‌جنسی‌ و‌ جنسیتی و تاثیری که بر‌زندگی افراد و‌ مسیر رسیدن به اهداف و آرزوهای آن‌ها می‌گذارد، صحبت می‌کنیم.

تماشا در یوتیوب

می‌دانیم که در جوامعی با چارچوب‌های محکم و قالب‌های از پیش تعیین شده‌ جنسی و جنسیتی، زندگی برای افرادی که گرایش جنسی، هویت یا بیان جنسیتی و حتی سبک زندگی‌ آن‌ها با این هنجارها مطابقت ندارد، بسیار دشوار‌ می‌شود. کلیشه‌هایی که بر‌ زندگی فرد از روزی که به عنوان یک نوزاد پا به دنیا می‌گذارد، تاثیرگذارند. این مساله حتی پیش از تولد نوزاد نیز در مواردی مشاهده می‌شود. آن‌چه در فرهنگ‌ها و جوامع مختلف به عنوان رنگ دخترانه و پسرانه، لباس دخترانه و پسرانه، موی دخترانه و پسرانه، بازی و اسباب‌بازی‌های دخترانه و‌ پسرانه، رفتار دخترانه و‌ پسرانه و غیره تعریف شده‌اند و در آینده بر مواردی چون رشته تحصیلی، شغل و گاهی تمام زندگی فرد تاثیر خود را نشان می‌دهند. هر چه فرهنگ و قانون تاکید بیشتری بر کلیشه‌های دوگانه جنسی و جنسیتی داشته باشد، این موارد در آن جامعه پررنگ‌تر دیده می‌شود. 

اگر از سطح به عمق این جوامع نگاه دقیق‌تری داشته باشیم، بسیارند انسان‌هایی که هیچ‌گاه نتوانسته‌اند زندگی‌ خود را آن‌طور که دل‌خواه‌شان بوده‌‌ است، بسازند. اما «نایاد» با پشت پا زدن به همه کلیشه‌های جنسی و‌جنسیتی‌ که در جامعه ما وجود دارد، در زندگی احساس خوشحالی و‌ موفقیت می‌کند. 

- من نایاد هستم، ۲۲ ساله، میک‌آپ آرتیست و بیوتی بلاگر و حدود دو‌ سال است که در شبکه‌های اجتماعی مشغول به فعالیت در این زمینه هستم. به خاطر می‌آورم که وقتی خیلی کوچک بودم، شاید چهار یا پنج ساله، به همراه مادرم به آرایشگاه می‌رفتم. مادرم برای گذراندن دوره آرایشگری در این کلاس‌ها شرکت می‌کرد و من را هم چون کودک بودم و نمی‌توانستم در خانه بمانم، همراه خود می‌برد. از همان روزهای اول برای دیدن و انجام دادن آرایش هیجان داشتم. سعی می‌کردم با دقت نگاه کنم و یاد بگیرم. شغل پدرم، ادیت فیلم و‌ ویدیو بود. به همین دلیل از همان سنین کودکی با دوربین، عکس و فیلم آشنا و بسیار راحت بودم. به واسطه شغل پدر، به دوربین و عکاسی هم علاقه‌مند و در دوران دبیرستان به عنوان عکاس تئاتر مشغول به فعالیت شدم. بعد از پایان دبیرستان هم در رشته عکاسی ادامه تحصیل دادم. چند ترم که از شروع دانشگاه گذشت، نظرم تغییر کرد. جرات و جسارت ابراز علاقه‌ام به آرایشگری را پیدا کردم و تصمیم گرفتم که دانشگاه را رها و علاقه همیشگی‌ خود در زندگی را دنبال کنم.

چرا تا آن زمان جرات و جسارت ابراز علاقه و دنبال کردن خواسته‌ات را پیدا نکرده بودی؟

- من یک پسر هستم. پسر به دنیا آمده‌ام و خودم را یک پسر می‌دانم. به عنوان یک پسر درگیر کلیشه‌ها بودم. متاسفانه در جامعه ما تابوی بسیار بزرگی‌ است که یک پسر آرایش کند. ولی با گذشت زمان، در اواخر دوران دبیرستان با دیدن و‌ دنبال کردن مردهایی که در فرهنگ‌ها و‌ کشورهای دیگر این کار را انجام می‌دادند، کمی شهامت پیدا کردم. یاد گرفتم که این کار را پسرها هم می‌توانند انجام دهند. اگر او توانسته است، پس حتما من هم می‌توانم. تحقیق کردم که کجا می‌توانم کار گریم و آرایش را از پایه یاد بگیرم. هیچ جایی را پیدا نکردم تا به عنوان یک پسر بتوانم در کلاس‌ها شرکت کنم، به غیر از مدرسه گریم استاد «معیریان». به همین دلیل آن‌جا ثبت‌نام کردم و کم‌کم حرفه گریم و آرایش را یاد گرفتم.

خانواده نیز به عنوان بخشی از جامعه‌، در اکثر مواقع تحت تاثیر هنجارها و کلیشه‌های مرسوم قرار می‌گیرد. کلیشه‌ها و فرهنگ مردسالار، مردها را به عنوان بازوی اقتصادی خانواده تعریف می‌کند. به همین دلیل آن‌ها را نیازمند شغلی در خور مردانگی‌ خود می‌داند. عکس‌العمل خانواده‌ات به انتخاب این حرفه چه بود؟

- من به شخصه از سوی خانواده تحت فشار‌ نبودم. پدرم را حدود سه سال پیش از دست دادم اما به خاطر می‌آورم که مدت‌ها پیش از این، از علاقه‌ام به آرایشگری با او حرف زده بودم. پدرم هم سعی می‌کرد تا در این مسیر به من کمک کند اما از مشکلات پیش رو در جامعه ایران هم می‌گفت. مادر همیشه مشوق و پشتیبان من بود. هیچ‌وقت من را از این کار منع نکرد و‌همیشه تشویق کرد تا علاقه‌ام را دنبال کنم. اما فامیل و‌ مخصوصا فامیل دور برخورد خوبی با این موضوع نداشتند و این موضوع به خانواده‌ نزدیکم فشار‌ وارد می‌کرد و آن‌ها و همین‌طور من را آزار می‌داد. برایم خیلی سخت بود که ببینم عزیزانم به خاطر این که من به هدف و‌ رویایم دست پیدا کنم، همه این تمسخرها و توهین‌ها را تحمل می‌کنند. اما حالا می‌بینم که برخوردها بهتر و‌ نرم‌تر شده‌اند. موفقیت می‌تواند نظر افراد را تغییر دهد و من در چند سال فعالیت آشکارم، این تغییر را مشاهده کرده‌ام.

فعالیت در فضای مجازی، شکستن تابوها و جدال با کلیشه‌ها کار ساده‌ای نیست. فرهنگ جاری در جامعه در فضای مجازی و شبکه‌های اجتماعی نیز وجود دارد. افرادی که درباره موضوعات جنسی و جنسیتی فعالیت می‌کنند، تجربیات خوشایندی از برخورد کاربران شبکه‌های اجتماعی ندارند. برخوردها با تو چه‌طور بودند؟ آیا هیچ‌وقت از ادامه این مسیر ناامید شدی؟

- می‌توانم بگویم که بیشتر پیام‌هایی که از افراد در اینستاگرام دریافت می‌کنم، بسیار خوشایند و شیرین هستند. علاقه و عشقی که از دنبال‌ کننده‌هایم دریافت می‌کنم، من را ترغیب به ادامه دادن می‌کنند و احساس می‌کنم که موفق بوده‌ام. اما باید بگویم که تجربیات بسیار ناراحت‌ کننده‌ای هم داشته‌ام که باعث آزارم شده‌اند. توهین به شخص خودم و خانواده و عزیزانم از سوی افرادی که نمی‌شناسم، قضاوت‌ها و‌ تمسخرها به دلیل کاری که به عنوان یک پسر انجام می‌دهم، گاهی باعث ناامیدی‌ام شده‌اند. انگار بعضی از افراد نمی‌توانند قبول کنند که یک پسر هم می‌تواند آرایش کند. ولی همان‌طور که گفتم، حجم تجربیات شیرین و عشقی که دریافت می‌کنم آن‌قدر زیاد است که جایی برای ناامیدی باقی نمی‌گذارد. دلم می‌خواهد به همه بگویم که آرزوهایتان را دنبال کنید. نترسید و به دنبال خواسته‌هایتان بروید و همان‌طور زندگی کنید که دوست دارید.