برو لعنتی... برو... برو... برو

وقتی دیسک را پرتاب می کند، فریاد می زند: «برو لعنتی... برو... برو... برو... .»

متولد سال 1363 است در شرق تهران. در خانواده ای کاملا متمول به دنیا آمده است. هرچند از فخر فروختن به ثروت پدرش پرهیز می کند اما هرگز آن را پنهان نکرده. وقتی متولد شد، پدرش در ماموریت بود. مادرش او را در بیمارستان «آرش» تهران پارس به دنیا آورد، برای همین نام او را ابتدا «آرش» گذاشت. پدر که از سفر تجاری برگشت، خشمگین شد. گفته بود آرزو داشته که پسری داشته باشد و نامش را «احسان» بگذارد.

هنوز هم دوستان دوران کودکی اش او را آرش صدا می زنند اما ورزش دنیا او را با نام «احسان حدادی» می شناسد؛ تاریخ ساز رشته دوومیدانی در پرتاب دیسک. کسی که موفق شد در رقابت های کشورهای اسلامی، دیسک خود را از منطقه تعیین شده و حفاظت شده هم رد کند و داورها برای تعیین رکورد او مجبور شوند از فنس ها عبور کنند.

می توانید کنار احسان حدادی ساعت ها حرف بزنید و آخر به هیچ نتیجه ای نرسید. او بی شک شوخ طبع ترین ورزشکار تاریخ ایران است؛ کسی که هرگز فاصله حرف جدی و شوخی او را حس نمی کنید. یک بار سال 89 از فدراسیون دوومیدانی با قهر بیرون رفت. فکر می کردند این هم یکی از طنزهای رفتاری او بوده. رفت و سه ماه برنگشت. به هیچ تماسی هم جواب نداد. مجبور شدند دست به دامن معتمدانش شوند تا برگردد.

نزدیک ترین معتمد او، پسری است به نام «احسان» که همیشه می تواند کنار قهرمان پرتاب دیسک آسیا باشد. او پسر «علی کفاشیان»، رییس سابق فدراسیون های دوومیدانی و فوتبال ایران است.

رابطه صمیمانه دو احسان  از سال 1378 آغاز شد؛ وقتی حدادی نوجوان بود و در استعدادیابی ها کشف شده بود و کفاشیان پسر یکی از مهم ترین روسای ورزشی ایران بود.

حالا رابطه این دو آن قدر صمیمیانه شده که مثلا در سال 1390 وقتی حدادی برای حضور در المپیک لندن آماده می شد و با رییس فدراسیون وقت، یعنی «محمدرضا کاظمی آشتیانی» به مشکل بر خورد، احسان کفاشیان اسپانسری پیدا کرد و کنفرانس خبری تشکیل داد تا احسان حدادی حرف هایش را بزند. آن کنفرانس بی تردید تاریخی ترین کنفرانس مطبوعاتی ورزش جهان بود.

یک راه یافته به المپیک بدون هماهنگی با فدراسیون مربوطه، تشکیل کنفرانس خبری داد. اول از همه از احسان کفاشیان که سمت راست خودش نشانده بود، تشکر کرد، بعد اسپانسرش را به رسانه ها معرفی کرد و در آخر گفت که تمام هزینه های حضور «كيم بوخنسف»، مربی روسی را همین اسپانسر پرداخت خواهد کرد.

كيم بوخنسف روس تبار است؛و مردی که احسان حدادی با او رابطه ای فراتر و ورای یک شاگرد و استاد دارد. می گوید وقتی کیم بوخنسف حرف می زند، سرتا پای وجودش گوش می شود. برعکس، برای هیچ مربی دیگری ارزش قائل نیست؛ چه ایرانی باشد و چه خارجی.

غرورش را گاهی سرزنش می کنند اما این غرور چندان هم عجیب نیست. احسان حدادی کارنامه ای فوق العاده در ورزش ایران دارد. بی شک او بهترین پرتاب گر تاریخ دیسک در آسیا بوده و هست. سال 2004 و وقتی کم تراز 19 سال سن داشت، مدال طلای قهرمانی آسیا را به دست آورد. چند ماه بعد در مسابقات جوانان جهان هم در ایتالیا قهرمان شد. بعد مستقیم به تیم بزرگس الان رفت. او برای خودش یک کشف بزرگ بود. یک بار به روزنامه «قدس» (سال 1392) گفت: «اگر علی کفاشیان نبود، شما هیچ وقت احسان حدادی را نداشتید.»

مدعی بود استعدادیابی کفاشیان پدر باعث کشف او شده  اما پشتکارش بی نظیر است. سال 2005 و در حالی که فقط 20 سال سن داشت، رکورد آسیا را با پرتاب 65/25 متری شکست. یک سال بعد در 21 سالگی هم رکورد خودش را بالاتر برد و هم ایران را بعد از 32 سال به یک مدال طلا در دوومیدانی رساند. بعد از آن کسی در آسیا به فکر قهرمانی در پرتاب دیسک نبود. تا زمانی که احسان حدادی برای ایران دیسک پرتاب می کند، کسی در این قاره حق فکر کردن به قهرمانی را ندارد.

احسان یک بار سخت گریست؛ وقتی که مجبورش کردند با کتفی که در رفته بود و فقط دو ماه استراحت داشت، در المپیک پکن حاضر شود. همان دور اول حذف شد. در راهروی بیرونی ورزشگاه مرکزی پکن به دیوار تکیه کرد و زار زد. تصویری باقی مانده است از احسان وقتی همان جا در آغوش «حمید افتخاری»، تهیه کننده و سردبیر وقت «رادیو تهران» می گریست.

بعد از آن کمی خلق و خویش تغییر کرد. زیاده طلب شد. برای خواسته هایش هم جنگید. ایستاد و گفت باید كيم بوخنسف را برگردانید. گفت یا مرا به افریقای جنوبی بفرستید یا دیگر پرتاب نمی کنم. گفته بود نه حقوق می خواهم نه دستمزد اما به اندازه یک قهرمان باید برایم خرج کنید. تهدید کرده بود اگر نکنید، خودم آستین بالا می زنم. دقیقا قبل از المپیک لندن همین کار را کرد؛ برای خودش اسپانسر آورد، كيم بوخنسف را دوباره سرمربی خودش کرد و به افریقای جنوبی رفت. نتیجه اش، یک اتفاق بزرگ در تاریخ دوومیدانی ایران شد.

احسان حدادی تنها دوومیدانی کار تاریخ ایران است که مدال المپیک را به گردنش آویخته است. او با بدشانسی، نقره المپیک لندن را گرفت. پرتاب احسان ۶۸٫۱۹متر بود و ناگهان «رابرت هارتینگ» آلمانی با پرتابی که فقط 8 سانتی متر از رکورد احسان بالاتر بود، طلای جهان را به گردن انداخت.

بعد از بازگشت از لندن، جمله ای ماندگار به «ایران ورزشی» گفت: «مهم این است که المپیک ریو طلا مال من است.»

هرچند که این روزها و بعد از گذر از یک مصدومیت لعنتی، باز هم رکوردهایش پایین آمده. او سیزدهم تیرماه قهرمان رقابت های جهانی لوکزامبورگ شد اما پرتابش فقط ۶۲.۳۲ متر طول داشت. می گویند شاید خودش را برای المپیک حفظ می کند اما شاید هم باید کمی نگران بود. این آخرین مصدومیت احسان در زمستان سال قبل می تواند برای هر قهرمانی دردسرساز باشد.

در مورد احسان حدادی کمی حساسیت هایی خاص وجود دارد. سال قبل شایعه شد که او دختری را در تهران فریب و مورد تجاوز قرار داده است. دادگاهی تشکیل شد و در نهایت همان دختر شاکی، به جرم افترا و دروغ مورد محاکمه قرار گرفت. احسان رضایت داد و گذشت. لااقل برای این که داستان ادامه پیدا نکند.

در ایران «محمود» و «محمد»، برادران « صمیمی» پرتاب دیسک چندان دل خوشی از احسان ندارند. می گویند تمام بودجه دوومیدانی خرج او شده و برای دیگران هیچ ریالی باقی نمانده است.

در این که برای سایر دوومیدانی کارهای ایران هیچ بودجه ای وجود ندارد، تردیدی نیست اما تمام هزینه های احسان حدادی برای فدراسیون دوومیدانی ایران چه قدر بوده؟

رقم قرارداد كيم بوخنسف روس تبار هشت هزار دلار در ماه است؛ یعنی سالیانه 96 هزار دلار با کسر مالیاتی که خود این مربی باید پرداخت کند نه فدراسیون یا کمیته ملی المپیک؛ به عبارتی، برای یک شانس مدال المپیک ایران، رقمی در حدود 280 میلیون تومان در سال هزینه مربی می شود. دو اردوی افریقای جنوبی و اعزام به رقابت های جهانی را هم به این رقم اضافه کنید. همین امروز استقلال و پرسپولیس هرکدام با 50 بازیکن و مربی و همراه در ارمنستان و اوکراین اردو زده اند. تمام هزینه ها هم برعهده وزارت ورزش و جوانان است.

احسان را نمی توان از امروز قضاوت کرد. او زمانی نقره المپیک لندن را گرفت که هیچ شانسی برایش قائل نبودند. اما در المپیک پکن بسیاری روی مدال او شرط می بستند.

فرزند متمول تهران، پسر خوش خنده و شاد ایران و یاغی ورزش کشور شاید در ریو برای ایران معجزه کند. رکوردهای آخرش کمی ناامید کننده بوده اند اما او همیشه یک سورپرایز بزرگ دارد. بعد از این که از المپیک لندن برگشت، در محفلی دوستانه گفت: «وقتی طلای المپیک را بگیرم، یک شادی جدید خواهم داشت؛ جوری که شادی قهرمانی های بولت (قهرمان افسانه ای دو سرعت جهان) را فراموش کنید.»