چه کسی جام جهانی را می برد؟

برزیل در سال 2002 آسان ترین راه تا فینال را پیمود و در حالی که دیگر رقبا خودزنی می کردند، پس از پیروزی بر انگلستان در یک چهارم نهایی، به وضوح چهرۀ قهرمان را به خود گرفت. 

فرانسه با درخشش در جام جهانی 1998، راه خود را به سوی قهرمانی گشود و در پی آن، جام ملت های 2000 را هم فتح کرد.

برزیل با تقلای زیاد در 1994 قهرمان شد. پیش از اسپانیا، آلمانِ جام 1990 را می توان یک قهرمان بزرگ واقعی دانست. اما حتی چرخ آلمان و اسپانیا هم گاهی نمی‌چرخید. اسپانیا اولین بازی خود در جام 2010 را به سوییس باخت و در یک چهارم نهایی برابر پاراگوئه، نبرد بسیار نزدیکی پشت سر گذاشت. آلمان، جام 1990 را خوب شروع کرد اما در ادامه دچار لکنت شد و سه بازی آخر را به کمک گل هایی از روی ضربه‌های ایستگاهی به پایان برد. هیچ تیمی نیست که از اول تا آخر بر همه چیز مسلط بماند.

هر چهار تیمِ باقی مانده، کاستی هایی دارند اما دست کم سه تیم شایسته قهرمانی هستند. یک نمایشِ سطح بالا از سوی هر یک از این تیم ها در بازی های باقی مانده برای رفع تردیدها در این مورد که چه کسی لایق قهرمانی است، کافی خواهد بود. جمع چهار تیم نهایی هیچ گاه چنین اصیل نبوده است؛ برزیل، آرژانتین، هلند و آلمان تا به امروز روی هم رفته در 21 فینال حضور داشته اند.

عجیب آن که بیش‌ترین تردیدها در مورد برزیل است. دلیل فقط مصدومیت «نیمار» (Neymar) نیست. میزبان در طول بازی ها خشن و برخوردهایش فیزیکی بوده است. برزیل در دو بازی با بیش‌ترین تعداد خطا در این رقابت ها، تیمی است که مرتکب خطاهای بیش‌تری شده و در بازی با کلمبیا، «جیمز رودرویگز» (James Rodriguez) آشکارا هدف این خطاها بود.

تاکتیک برزیل، بازی با خطاهای خشن بوده و برای احتراز از دریافت کارت، بازیکنانش به نوبت مرتکب خطا می شوند.

تیم در رقابت‌های جام جهانی به شدت به نیمار متکی بوده است. به جز چند دقیقه بازی هوشمندانه «اسکار» (Oscar) در بازی افتتاحیه، هیچ یک از بازیکنانِ خلاقِ برزیل فرم خود را پیدا نکرده اند و شکی نیست که این یک نگرانی بزرگ است. شاید در غیاب نیمار، بازی کم‌تر قابل پیش بینی از آب درآید. اسکار احتمالاً به وسط می رود و از بین «ویلیان» (Willian) و «برنارد» (Bernard)، یکی به کنار زمین خواهد رفت. احتمالاً دیگر نقطۀ تمرکزی در بازی وجود نخواهد داشت و این بازی را روان تر و پرتحرک تر خواهد کرد.

برزیل در نیمه نهایی، «تیاگو سیلوا» (Thiago Silva) محروم را هم در اختیار ندارد و این ضربه ای کاری به قلب دفاعش خواهد بود. «داوید لوییز» (David Luiz) تا این جا تورنمنت فوق العاده ای را سپری کرده اما «دانته» (Dante) که احتمالاً جایگزین «سیلوا» است، هرگز چیرگی و مهارت او در توپ ربایی را نخواهد داشت.

آن چه برزیل واقعاً از موهبتش برخوردار است، حمایت در خانه است. جو استادیوم ها تا به این جای کار، بازی های برزیل را بسیار هیجان انگیز کرده و نه تنها آشکارا الهام بخش میزبان و محرک بازیکنانش بوده بلکه داوران را هم مرعوب کرده، به ویژه «یوییچی نیشیمورا» (Yuichi Nishimura) در بازی افتتاحیه و «کارلوس ولاسکو کاربایو» (Carlos Velasco Carballo) را در یک چهارم نهایی.

آلمان در پیروزی بر فرانسه در یک چهارم نهایی، به گونه ترسناک و تهدیدآمیزی خوب به نظر می رسید. تیم در دقایق ابتدایی، باز و آسیب پذیر نشان می داد اما کمی عقب نشستن و احیای اهرمِ «باستین شوانیشتایگر» (Bastian Schweinsteiger) و «سامی خدیرا» (Sami Khedira) در پشت خط میانی و بازگشت «فیلیپ لام» (Philipp Lahm) به دفاع راست، استحکام بیش‌تری به آلمان بخشید.

شاید آلمان چنان روان که ویژگی بازی هایش در مراحل ابتدایی بود، بازی نکرد اما برابر فرانسه به ندرت به دردسر افتاد. ممکن است برزیل بتواند در فضاهای باز به آلمان ضربه بزند اما این تیم مرعوب قدرت و صلابت برزیلی ها نخواهد شد.

«میروسلاو کلوزه» (Miroslav Klose) احتمالاً بار دیگر از ابتدا به میدان می رود،  یک ساعتی با مدافعان میانی برزیل سر و کله می زند و راه را برای «آندره شورله» (Andre Schurrle) باز می کند؛ در حالی که «توماس مولر» (Thomas Muller) در برابر مدافعانی خسته و ذهنیتی مغشوش، بار دیگر به نقش 9 کاذب بازمی گردد. اگر برزیل میزبان نبود، آلمان شانس اصلی پیروزی بود.

احتمال درست، بازی کم گل است و این در مورد دیگر بازی مرحله نیمه نهایی هم صدق می کند. هلند از ابتدای این رقابت ها ضد حمله زده و آرژانتین هم احتمالاً همین راه را به دو دلیل در پی خواهد گرفت: ترس از «آرین روبن» و فرارش از دست «خوزه ماریا باستانتا» (Jose Maria Basanta) و نیز مصدومیت «سرخیو آگرو» و «دی ماریا» که آرژانتین را مجبور به استفاده از دو هافبک نگه دارنده در ترکیبش کرده است.

«انزو پرز» (Enzo Perez) در بازی با بلژیک به جای دی ماریا به زمین آمد اما با وجود فصل خوبی که در «بنفیکا» گذراند، به نسبتِ ستارۀ «رئال مادرید»، خلاقیت بسیار کم‌تری نشان داد. این یعنی بخش بزرگی از بار متصل کردن خط میانی به خط حمله بر دوش «اسکوییل لاوتزی» (Ezequiel Lavezzi) خواهد افتاد که به تازگی از مصدومیت رها شده و هنوز درگیر پیدا کردن خودش است.

از آن جا که «آلخاندرو سابه‌یا» به طور غریزی محافظه کار است، در اتخاذ راه‌کاری محتاطانه مصمم به نظر می رسد.

مساله اصلی برای هلند، غیبت «نایجل دی یونگ» (Nigel De Jong) است. او گزینه ایده آل برای استقرار در پشت خط میانی و خنثی کرد «لیونل مسی» بود. تطبیق با غیبت او برابر کاستاریکا به معنای تغییر سیستم بازی از 2-3-5 به 3-4-3 بود؛ «درک کُیت» (Dirk Kuyt) و «دلی بلایند» (Daley Blind) در کناره های دو خط و «جورجینیو وینالدوم» (Georginio Wijnaldum) و «وسلی اشنایدر» (Wesley Sneijder) در وسط. اما با حضور مسی، به تدابیر دفاعی بیش‌تری نیاز است.

مسی بار دیگر نقشی کلیدی دارد. آرژانتین دیگر شکی ندارد که این تورنمنت در دست او است و او همان کاری را خواهد کرد که «دیه گو مارادونا» در سال 1986 کرد. حسی در تمام برزیل جاری است که آرژانتین و برزیل در فینالی آخرالزمانی در استادیوم ماراکانا رو به روی یک‌دیگر خواهند ایستاد. اما درست به همین سادگی ممکن است هلند و آلمان در تکرار فینال 1974، به مصاف هم بروند. هر یک از این چهار تیم در نقطه ای تأثیرگذار بوده اند و هیچ یک از آن ها رویین تن نیست.