همراه با مسافران ریو؛ کیمیا علیزاده؛ نابغه، خالق، وسواسی

در موردش یک استعاره دائمی بر سر زبان‌ها افتاده است؛ «نابغه». اما شاید کافی نباشد. همین‌که اولین طلای تاریخ تکواندوی زنان ایران را در سن ۱۶ سالگی به دست آورده ثابت می‌کند که برایش زیاده‌روی نکرده‌اند.

«کیمیا علیزاده» متولد تیرماه سال ۱۳۷۷ است و در کرج زندگی می‌کند. تلفن همراهش بیشتر جنبه تماس با خانواده، مربیان و کمی هم رسانه‌ها را دارد و علاقه‌ای به چرخ زدن در فضاهای مجازی نشان نمی‌دهد.

چهره کودکانه‌ای دارد. اما قد و قامتش برای رشته تکواندو فوق‌العاده است. قد ۱۸۶ سانتی‌متری با ۵۷ کیلو وزن. برای همین وقتی مقابل حریفانش قرار می‌گیرد، کمتر از ناحیه سر و گردن ضربه می‌خورد و دقیقا بیشترین امتیاز را هم از همین روش می‌گیرد. می‌گویند قدرت ضربه‌هایش برای یک «دختر» بی‌نظیر است.

او وقتی ملقب به «نابغه» شد که تمامی اولین‌ها را خلق کرد. کیمیا خالق اولین‌های تکواندو ایران بوده. طلای قهرمانی نوجوانان جهان را که به‌دست آورد بلافاصله به تیم ملی بزرگ‌سالان رسید. بعد داس برداشت و مدال درو کرد. مدال برنز قهرمانی جهان، سال بعد مدال طلای سهمیه المپیک در روسیه، سه ماه بعد مدال طلای گرند پری را به دست آورد. دو بار مقابل دو قهرمان جهان ایستاده. یک بار در فیلیپین روبروی «جیوم لیم» قهرمان جهان از کره ایستاد. ۲۲ امتیاز گرفت و پیروز شد. در انگلستان هم «جید جونز» انگلیسی قهرمان دوره قبل المپیک را شکست داد. پس عجیب نیست که امروز بگوید فقط مدال طلای المپیک ریو را می‌خواهد.

در مورد «کیمیا» از واژه «وسواسی» هم استفاده می‌کنند. وسواس در تمریناتش زبانزد خاص و عام شده. به‌صورت عادی روزی ۶ ساعت تمرین دارد. معروف است به این‌که در طول تمرینات، حریفانش را تصویرسازی می‌کند. بارها تصور کرده که از حریف عقب‌افتاده و باید با گارد هجومی او را بزند. به یکی از دوستانش گفته بود: «گاهی آن قدر خسته می‌شوم که حس می‌کنم ممکن است بیفتم و دیگر بلند نشوم. اما برای طلای المپیک نباید تمرین کنم، باید خودکشی کنم.»

او دقیقا خودکشی می‌کند. روزی شش ساعت، بی‌وقفه، با مربی اختصاصی که خودش انتخاب کرده.

اواخر سال گذشته در فدراسیون تکواندو بحثی بود بر سر این که «کیمیا علیزاده» علاقه‌ای به همکاری با «مینو مداح» ندارد. مداح سرمربی وقت تیم ملی تکواندو ایران بود و اتفاقا بهترین نتایج را هم با کیمیا گرفت اما نابغه المپیک ایران می‌خواست مربی نوجوانی‌اش کنار او باشد. فدراسیون تکواندو بدون کمترین مقاومتی به خواسته او تن داد. «مینو مداح» برکنار شد و «مهرو کمرانی» جای او نشست.

«مهرو» مهره مار «کیمیا» است. می‌گوید وقتی روی تاتامی می‌رود و به «مهرو» نگاه می‌کند آدم دیگری می‌شود. می‌گوید «مهرو» اگر در زمان مسابقه به او بگوید سر جایت بمان و فقط ضربه بخور هم به حرفش اعتماد می‌کند. بدون هیچ تعارفی هم شایعه‌ها مبنی بر دخالتش برای برکناری سرمربی را قبول کرد و به «خبرورزشی» گفت: «من با خانم کمرانی راحت‌تر بودم و خواستم او با من به ریو بیاید.»

فدراسیون تکواندو ایران از سرمایه‌گذاری روی «کیمیا» هدف‌های مشخصی دارد. او مسلما یکی از سه شانس اول دختران ایرانی برای کسب مدال در المپیک است. فدراسیون تکواندو می‌خواهد «نابغه» بازهم «خالق» اولین‌ها باشد. آن‌هم در فدراسیون تکواندو. هدف دوم برای فدراسیون تکواندو، شکست دادن «جید جونز» انگلیسی در ریو تعریف شده. قهرمان تکواندو انگلستان سال گذشته فقط یک شکست داشت و آن هم مقابل نابغه ایرانی. سومین هدف کمی متفاوت است.

«راحله آسمانی» قهرمان سابق تکواندو ایران در همین وزن به المپیک رسیده. راحله از سه سال قبل تابعیت بلژیکی گرفته و برخلاف دوره گذشته که به المپیک لندن نرسید، این بار با پرچم بلژیک وارد مسابقات می‌شود. در ایران کمیته ملی المپیک مدعی بود که راحله آسمانی باید زیر پرچم IOC (کمیته جهانی المپیک) و به‌عنوان پناه‌جو رقابت کند اما راحله آسمانی در گفت‌وگو با «ایران وایر» تأکید کرده بود که زیر پرچم بلژیک وارد مسابقات می‌شود. احتمال این‌که دو دختر ایرانی در مرحله اول به‌قیدقرعه روبروی هم قرار بگیرند کم نیست. 

پیروزی کیمیا مقابل راحله، برای فدراسیون تکواندو ایران و وزارت ورزش، به‌اندازه یک مدال طلا ارزشمند است. هرچند که اگر «راحله آسمانی» در ایران می‌ماند بعید به نظر می‌رسید با حضور کیمیا شانسی برای حضور در تیم ملی داشته باشد.

شاید این دوره، طلایی‌ترین مقطع زمانی از عمر حرفه‌ای کیمیا باشد. فقط ۱۸ سال دارد و هنوز وارد اجتماع و دردهای اقتصادی‌اش نشده. مبلغ دو میلیون تومان پرداختی ماهیانه وزارت ورزش که به‌دست ورزشکاران نرسیده زیاد برایش مهم و حیاتی نیست. اما شاید چهار سال بعد، دغدغه‌هایش بیشتر باشد. شاید اگر کیمیا یک مدال طلا از ریو برای ورزش بانوان ایران بیاورد، کمی وعده‌های آینده برای ورزشکاران حقیقی‌تر شود.