رمزگشایی از قرائتهای متعدد از یک توافقنامه ی واحد!

چیزی که بعد از حصول توافق بسیار عجیب می نماید قرائت ها و برداشتهای مختلفی ست که از متن یک توافقنامه ی واحد وجود دارد و به قول شاعر:

یک قصه بیش نیست متن توافــــق و این عجــب
کــز هر زبــــان که میشنوم نامکــــــــــرر است

جالب اینجاست که در بیانیه ها و سخنرانی های رسمی نیز طرف ایرانی یک چیز می گوید و طرف آمریکایی یک چیز دیگر و مساله وقتی به اوج پیچیدگی خود میرسد که بدانیم متن صد و چند صفحه ای توافقنامه هم موجود و در دسترس همه است و قابلیت این را دارد که هرکس با صرف کمی وقت بتواند ادعاها ی طرفین را با متن اصلی تطابق داده و بفهمد که بالاخره متن توافق چه بوده و کدام یک از طرفین سعی دارد حقایق را وارونه جلوه دهد، اما باز تا این لحظه هیچکس نتوانسته این تناقضات را توضیح بدهد و معمای این توافقنامه را حل کند... برای همین ما از فرصت استفاده کرده و با توجه به شم هرکول پوراویی خود سعی میکنیم احتمالاتی را بررسی کنیم که میتواند توضیح دهنده ی وضعیت فعلی باشد:

احتمال اول: ویرگول های گمراه کننده

همه ی ما در کتاب فارسی دوران مدرسه خوانده ایم که ویرگولها و نقطه ها چه نقش حیاتی و مهمی در جملات بازی میکنند و گاه جابجایی یک ویرگول در دل یک جمله میتواند به کل معنای آن را زیر و رو کند. اولین احتمالی که مطرح است این است که استکبار جهانی با استفاده از این قابلیت دیپلمات های ما را فریب داده باشد. آنها در ابتدا مذاکرات را کش دادند که به علت خستگی تمرکز دیپلماتهای ما کمتر شود و سپس به ظاهر با پیشنهادهای ایران موافقت کرده و متن توافقنامه ای را روی میز گذاشتند که گرچه در ظاهر خطوط قرمز رهبری در آن رعایت شده بود اما در اصل با چند ویرگول و نقطه و سایر علامتهای سجاوندی خطوط قرمز رهبری را در آن کرده بودند توی وایتکس...مثلا بدین شکل:

متنی که ایران فکر میکرد امضا کرده: تحریم لازم نیست، برداشته شود.

متنی را که در واقع ایران امضا کرد: تحریم، لازم نیست برداشته شود.

در سرتاسر متن توافقنامه دولتهای غربی و در راس آنها آمریکا چنین مواردی وجود دارد و با پس و پیش کردن ویرگول ها مفهوم متن های توافق را به نفع خود تغییر داده اند و طرف ایرانی که هنوز هم متوجه نشده، گمان میکند که توافق را با رعایت خطوط قرمز رهبری امضا کرده است و بیانیه ها و خطابه هایش را بر اساس همان تنظیم میکند.

احتمال دوم: توافقنامه ی داینامیک

احتمال دوم این است که این توافقنامه به صورت استاتیک نوشته نشده و داینامیک باشد...همانطور که میدانید غرب از نظر تکنولوژی بسیار پیشرفته است و چیزهایی اختراع میکند که گاه مخ آدم سوت میکشد...یکی از آخرین دستاوردهای تکنولوژیکی غرب که البته هنوز صدایش را در نیاورده اند کاغذهایی ست که در ظاهر هیچ تفاوتی با کاغذ معمولی ندارد اما در اصل صفحات نانو الکترونیکی ست که «آی کاغذ» نام دارد. محتمل است چیزی که به رویت رهبری رسید و مذاکره کنندگان ایرانی آن را امضا کردند در واقع یک نسخه ی "آی کاغذی" از توافقنامه بوده باشد...این نسخه ها قابلیت این را دارند که با شناسایی آی پی و نیز اپلیکیشن های تشخیص چهره به هویت خواننده ی خود پی برده و متناسب با سلیقه و مواضع او متنی را نمایش دهند که خواننده اش را راضی کند...بعضی گفته اند که حتی دو صفحه ی اول نسخه ای که رهبری مطالعه فرمودند حاوی مقدماتی در ستایش از امام راحل و دانشمندان هسته ای ایران، اقتدار ایران اسلامی، احترام به روحیه استکبار ستیزی رهبر فعلی ایران و دعای فرج بوده و آقای خامنه ای هنگام قرائت آن دائما زیر لب  "آورین آورین" میگفته اند... به هر حال از این دم بریده های پنج بعلاوه یک هر کاری که بگوئید بر می آید.
بدیهی ست که نسخه های الکترونیک و به ظاهر پی دی اف این قرار داد که منتشر شده و در دسترس عموم هستند نیز داستان مشابهی دارند.

احتمال سوم: امضای دو توافق نامه

احتمال سوم این است که بعد از اینکه مذاکرات به نتیجه نرسید، طرفین برای اینکه دست خالی به خانه نروند و خستگی این مذاکرات پیچیده و طولانی به تنشان نماند و از طرفی بتوانند هم جوابگوی دلواپسان و هم افکار عمومی در داخل کشور خودشان باشند، پذیرفتند که دو توافقنامه امضا کنند که هر وزیر امور خارجه هنگام بازگشت به کشور خودش دست خالی نباشد..تنها مساله ای که باقی میماند این بود که خب بالاخره اخرش که چی؟ که وقتی این سوال در روز آخر جلسه ی مذاکرات مطرح شد برخی منابع روسی نقل کرده اند که دکتر ظریف با فریاد گفت: " هرگز به یک ایرانی نگوئید آخرش که چی؟ از این ستون به اون ستون فرجه!"
میگویند در این هنگام سرگئی لاوروف سکوت کرده بود.