نقطه بدون بازگشت

جامعه مجازی الان  در رابطه با قضیه بخیه کِشی در اصفهان، اصطلاحا به نقطه ی بدون بازگشت رسیده است... یعنی عده ای انقدر انرژی برای لعن و نفرین و تحلیل و تفسیر پیرامون این اتفاق گذاشته اند که حتی اگر ثابت شود که چنین اتفاقی در بیمارستان خمینی شهر اصفهان اصلا رخ نداده و یا به شکل دیگری بوده  و بخیه ای از چانه ی کودکی کشیده نشده است، اینان  به جای اینکه خوشحال شده و یا به خاطر توهینهای رنگ و وارنگی که به پرسنل این بیمارستان و یا به کل جامعه پزشکی کرده اند به صرافت عذرخواهی بیفتند، تازه برافروخته تر هم میشوند و بالا و پائین هرکس را که بخواهد کوچکترین تشکیکی در ماجرای بخیه کشی در اصفهان وارد نماید را یکی میکنند...احتمالا با این جملات که تو چقدر احمق و بی شرفی که فلان توضیحات و توجیهات و دلایل مسخره قانعت کرده است. اگر هم طرف بگوید خودتان روی حساب چه مستندات و دلایل غیر مسخره ای قانع شده اید که در اصفهان چنین فاجعه ی عجیب و غریبی اتفاق افتاده است میزنند بلاکت میکنند! به هر حال اینها انقدر انرژی و احساس و خشم خرج این ماجرا کرده اند که جایی برای بازگشت نیست. 

در اینکه این خبر در نوع خود خبری وحشتناک و ناراحت کننده بوده شکی نیست...اما بد نیست در جاده هایی اینچنین آرام تر و با احتیاط بیشتری راند... به هر حال همیشه باید به این احتمال هم فکر کرد که خبر اولیه درست نباشد...  برای اینکه بدانید که چه امکانهای دیگری برای این ماجرا وجود دارد بد نیست این روایت را هم از ماجرا (بدون قضاوت در مورد راست و یا دروغ بودن آن) با هم بخوانیم:

" در تاریخ ششم آذر کودک چهار ساله «صدرا زاهدپور» به علت زخم چانه به بیمارستان شهید اشرفی خمینی شهر آورده میشود.متخصص طب اورژانس پس از معاینه دستور بخیه کردن زخم را می دهد. پرستار کشیک شروع به بخیه زدن می کند، در همین حین همراه بیمار جهت تکمیل پرونده و تسویه حساب به قسمت اداری رفته و بر می گردد و می گوید هزینه آن زیاد است و قادر به پرداخت آن نیست.
از آنجا که پرستار موظف به تکمیل پرونده و ضمیمه کردن فرم تسویه حساب به پرونده است (وگرنه قانونا کسورات می خورد و هزینه وصول نشده به صندوق بیمارستان از حقوق آخر ماهش کسر می شود!) از همراه بیمار کسب تکلیف میکند که چکار کند.
مادر بیمار می گوید هزینه زیاد است، اگر بخیه نشود چه؟
به او می گویند زخم بزرگ نیست ، زیر چانه است (در دید نیست) و بچه دختر نیست، بخیه نشود هم مشکلی به وجود نمی آید، خودش جوش میخورد ولی ممکن است کمی جای آن بماند.
مادر تصمیم به بردن کودک می گیرد، زخم کودک با یک بخیه زده شده پانسمان شده و پرونده بدون طی مراحل قانونی نیمه کاره می ماند و مادر و بیمار بیمارستان را ترک میکنند. چند روز بعد مادر توسط پرسنل اخراجی بیمارستان تحریک به شکایت میشود، و در تاریخ پانزدهم آذر اتفاق افتاده به صورت وارونه (کشیدن بخیه توسط پرسنل درمانی!) رسانه ای میشود.
مسوولین وزارت بهداشت بجای کشف حقیقت ، بر موج احساسات جامعه سوار شده و خبر از تعلیق و بازداشت پرسنل درمانی؛ و درمان کودک توسط جراح پلاستیک! می دهند...."

این تنها یک روایت دیگر از این ماجراست...شاید روایتهای دیگری هم وجود داشته باشد. کشف واقعیت با توجه به اینکه عکسهای این کودک نیز وجود دارد و این اتفاق در یک بیمارستان با دهها پزشک و پرستار افتاده است قطعا کار سختی نیست... اما شاید واکنشهای شدید و احساسی ما این مساله را پیچیده تر کند. برای حاکمیتی که همواره اولویتش آرام کردن افکار عمومی و کنترل فضای ملتهب است، سر راست ترین کار قربانی کردن پزشک و پرستار گمنامی ست که خشم افکار عمومی علیهشان برانگیخته شده است.
شاید لازم باشد در مواجهه با خبرهایی مثل این که مثل بمب میترکد گاهی خویشتندارانه تر و با هشیاری بیشتری واکنش نشان بدهیم... مخصوصا وقتی لبه ی تیز خشم عمومی متوجه کسی ست که صاحب قدرت نیست... حالا میخواهد آن شخص پرستار و دکتر یک بیمارستان باشد یا عموهای فتیلیه ای... نمیخواهم نتیجه بگیرم که این اتفاق به این شکل نیفتاده است... شاید افتاده باشد اما مساله این است که حداقل تردیدهای موجهی در مورد این ماجرا  وجود دارد... اگر چنین باشد ما در حالی که نعره زنان و اشک ریزان به جستجوی عدالت رفته ایم،  در واقع جاده صاف کن بی عدالتی و ظلم دیگری شده ایم.