اعتصاب غذای فرهاد میثمی تا آزادی چند زندانی سیاسی

فرهاد میثمی، زندانی سیاسی، در پیامی از زندان رجایی شهر، ضمن اعتراض به اعدام معترضان، خواستار توقف اعدام‌ها و آزادی فوری چند نفر از فعالان مدنی و سیاسی از زندان شد.

این زندانی سیاسی و از فعالان «آزادی حق پوشش» که در اعتصاب غذا بسر می‌برد در این پیام خواهان آزادی فوری محمد حبیبی (معلم)، ناهید شیربیشه (از مادران دادخواه)، رضا شهابی (کارگران اتوبوس‌رانی)، بهاره هدایت (دانشجوی ارشد)، مصطفی نیلی (وکیل دادگستری) و نیلوفر حامدی (خبرنگار) شده است.

رضا خندان،‌فعال مدنی و همسر نسرین ستوده٬ در حساب کاربری‌اش در شبکه اجتماعی اینستاگرام پیام فرهاد میثمی منتشر کرده است.

در ادامه این پیام آمده است: «اجتنابم از صرف غذا با چشم امید به آن ادامه خواهد یافت که بعدتر، ایستادگی فراگیرِ گروه‌های جامعه مدنی در این‌باره بتواند نه فقط به آزادی این چند نفر، که به آزادی تعداد بسیار بیشتری از فرزندان ایران بیانجامد.»

گزارش‌ها حاکی از کاهش وزن این زندانی است و همچنین گزارش شده که او شامگاه ۲۸ آذرماه به بند زندانیان خطرناک منتقل کردند که به دلیل مقاومت او به هنگام انتقال با ضرب و شتم همراه بوده است.

رهاد میثمی و رضا خندان سال ۱۳۹۷ به اتهام «تبانی و اجتماع به قصد برهم زدن امنیت کشور با تحریک زنان به حضور خیابانی» به شش سال زندان و دو سال محرومیت از فعالیت در فضای مجازی و رسانه ها محکوم شدند.

متن کامل پیام فرهاد میثمی به شرح زیر است: 

کشتارها را متوقف کنید! چه در قالب سرکوب خیابانی باشد و چه با ظاهرِ قضایی (اعدام) که برای گرفتن "زهر چشم" به کارش می‌برید و نه حتی برای اجرای آن عدالت‌نمایِ کاذب و ادعایی‌تان. بازداشت‌ها و احکام فله‌ایِ زندان‌تان نیز از همین قماش‌اند. در تداوم اعتراض به این مظالم فاجعه بار و سرکوب جامعه‌ی مدنی، این کنش‌گر کوچک همچنان بر مسیر وظیفه خویش تا انتها طی طریق خواهد کرد. خواست آزادی تَنی چند از زندانیان سیاسی - مدنی را بدین شرح اعلام می‌دارم: محمد حبیبی (معلم)، ناهید شیربیشه (از مادران دادخواه)، رضا شهابی (کارگران اتوبوس‌رانی)، بهاره هدایت (دانشجوی ارشد)، مصطفی نیلی (وکیل دادگستری) و نیلوفر حامدی (خبرنگار).

عرضم خطاب به مردمان سرزمینم در نهایت شرمساری، چنین است که:

ای‌کاش توش و توان درخواست آزادی همگان در میان بود، اما همین تعداد محدود نیز بسیار فراتر از ظرفیت‌های این کنش‌گر کوچک است که خودش نیم نفر هم محسوب نمی‌شود. می‌دانم که در شرایط دستگیری‌های پرحجم و انباشتن زندان‌ها توسط حاکمیت، تحقق مطالبه‌ی آزادی زندانیان در اثر کنشی فردی عملا در حکم "ماموریت غیرممکن" است؛ اما آن‌چه در این مقطع از این فرزند خُردِ ایران برمی‌آید، تلاش و ایستادگی تا آخرین نفس به عنوان پیش‌نیازِ تحقق این آزادی‌ها، ضمن دوری از هیجانات در عین حفظ عقلانیت در پرتو مبارزه‌ای تمام‌عیار و خشونت‌پرهیز است. اجتنابم از صَرفِ غذا با چشم امید به آن ادامه خواهد یافت که بعدترها، ایستادگی فراگیرِ گروه‌های جامعه مدنی در این‌باره بتواند نه فقط به آزادی این چند نفر، که به آزادی تعداد بسیار بیشتری از فرزندان ایران بیانجامد.

ش