رسانه‌های خبری طیفی را شامل می‌شوند که در یک سر آن «رسانه‌های زرد» و در سر دیگر «رسانه‌های سازنده» قرار دارند. در سراسر دنیا رسانه‌های مختلف، در این طیف به یکی از این دو سر گرایش پیدا می‌کنند.
در حوزه‌ی هنر، رسانه‌های زرد رسانه‌هایی هستند که اخبار و مقالات کذب تولید می‌کنند یا عکس‌ها، فیلم‌ها و به طور کلی اطلاعات خصوصی هنرمندان را منتشر می‌کنند تا مخاطب جذب کنند. آنها با ایجاد جوّ کاذب و گمراه کردن افکار عمومی به شهرت می‌رسند تا از طریق باجگیری از هنرمندان ناشناخته و جوانان شهرت‌طلب، برای خود منبع درآمدی ایجاد کنند.
در سال‌های گذشته بسیاری از وب‌سایت‌های پخش موسیقی در ایران با استفاده از همین روش، دارای اعتبار و مرکزیت کاذب شدند. بعد از انقلابِ شبکه‌های اجتماعی و تأثیرتشان در ایران، نقش پایگاه‌های اینترنتی پخش موسیقی کمرنگ شده است؛ چرا که امروزه پخش اطلاعات مربوط به هنرمندان با نظارت مستقیم یا غیرمستقیم خودشان و از طریق صفحات رسمیشان در فیسبوک یا توییتر و غیره صورت می‌گیرد. از این جهت نیاز مخاطبان به وب‌سایت‌های پخش موسیقی کاهش یافته است و این مسئله بهانه‌ای شده که شمار بیشتری از وب‌سایت‌ها برای حفظ مخاطبانشان به حاشیه‌سازی و سرقت آثار هنری روی آورند.
رسانه‌ی سازنده با بهره گیری از نیروی متخصص، با سواد و با تجربه، به جای اینکه به دنبال رفتن رهِ صدساله در یک شب باشد، به تشریح و نقد آثار هنرمندان و معرفی استعدادهای ناشناخته می‌پردازد. برای بالا بردن سطح آگاهی مخاطبین، اخبار و اطلاعات مفید و معتبر منتشر می‌کند تا به مرور زمان خود به یک منبع موثق تبدیل شود و از طریق تبلیغات، برگزاری برنامه های فرهنگی-هنری و فروش کالاهای خود (اعم از مجلات، مستند و… ) به درآمدزایی برسد.
تا کنون تلاش‌های مختلفی در جهت سازنده بودن رسانه‌ها صورت گرفته است که یا ناقص بوده‌اند یا به نتیجه نرسیده‌اند. عواملی که در این زمینه تاثیر منفی داشته‌اند عبارتند از: کمبود نیروی متخصص، کمبود بودجه و درآمد، سرعت کم اینترنت در ایران، فیلترینگ، عدم وجود کپی‌رایت و مهم تر از همه «درک نادرست از رابطه‌ی رسانه‌ها و هنرمندان».
بسیاری از رسانه‌های فعال در این زمینه درک درستی از رابطه‌شان با هنرمند ندارند و جایگاهی فراتر از جایگاه واقعیشان برای خود متصورند. مهمترین دلیل این مسئله عدم وجود مسیر مشخص و بازار مناسب برای انتشار آثار هنریست. اما ریشه‌ی بسیاری از این مشکلات می‌تواند در ناآگاهی عوامل رسانه‌ها از اخلاق حرفه‌ای باشد.
به عنوان مثال پایگاه‌های اینترنتی، آثار هنرمندان را بر روی سِروِرهای خود می‌گذارند و سپس آنها را با برچسب‌هایی نظیر «پخش اختصاصی» یا «پخش ویژه» منتشر می‌کنند. در حالی که هنرمند اثرش را کاملاً مستقل پخش کرده است و بازدیدهای عمومی منبع درآمد ناچیزی برای کمک به ادامه‌ی فعالیتش است. این رفتار وب‌سایت‌ها نه تنها نوعی «سرقت هنری» محسوب می‌شود بلکه در طولانی مدت موجب از دست رفتن مخاطبانشان نیز می‌شود. چرا که این مسئله از اعتبار سایت می‌کاهد و به مرور زمان باعث دلسردی و سرخوردگی هنرمند و در نهایت باعث خالی شدن عرصه هنر در جامعه می‌شود.
رسانه‌ی سازنده با تولید اخبار معتبر و ارجاع مخاطب به منبعِ معرفی‌شده توسط هنرمند، باعث جذب مخاطب برای خود و هنرمندان می‌شود. رسانه‌ی سازنده تا زمانی که رضایت هنرمند را جلب نکرده، مدعی پخش اختصاصی و ویژه و از این قبیل نمی‌شود.
این تنها یک مثال ساده از رفتار غلط وب‌سایت‌هایی است که سنگ سازندگی و پیشرفت به سینه می‌زنند اما در عمل، به هنر و هنرمند لطمه وارد می‌کنند.
ناگفته نماند که فراگیر شدن اینترنت و رایانه در ایران پدیده‌ای نوپاست. آشنایی بیشتر و پختگی عوامل رسانه‌های اینترنتی در برخورد با این پدیده، زمان بیشتری را می‌طلبد.
در انتها امیدواریم وب‌سایت‌های پخش موسیقی به مسیری که می‌پیمایند آگاه باشند و جایگاه خود را در طیف رسانه‌ها بشناسند.
از بخش پاسخگویی دیدن کنید
در این بخش ایران وایر می‌توانید با مسوولان تماس بگیرید و کارزار خود را برای مشکلات مختلف راه‌اندازی کنید
ثبت نظر