روزگار کارگر در برلین؛ طعم آبجو، بوی ادرار

حامد ابراهیم نژاد 

برلین شهر عجیبی است، شهر تجمع و فستیوال با سبک برلینی. مراسم روز جهانی کارگر 1 می در سر تا سر جهان همیشه با اعتراضات کارگری، اعتصاب های کارگری و گاهی با زد و خوردهایی با پلیس رخ می دهد اما در برلین، اوضاع کاملا متفاوت است.  

منطقه کورزبرگ محلی است که گروه ها، احزاب کارگری و افراد هر ساله در آنجا جمع می شوند تا مراسم روز جهانی کارگر را در آنجا برگزار کنند. شیوه برگزاری این مراسم، تقریبا شبیه به هیچ کدام از مراسم های روز جهانی کارگر در هیچ  کجای دنیا نیست. 

روز جهانی کارگر چندین سال است که در برلین از فاز اعتراضی به حالت فستیوال بین الملی در آمده، می توان به تماشای خوشمزه جات، شنیدنی و دیدنی های متفاوت، از بوفه های غذا تا موسیقی و رقص ملل هایِ مختلف نشست. 

در این مراسم بالغ بر صدها هزار نفر شرکت می کنند که از همان ابتدای مراسم با به دست گرفتن لیوان های آبجو در کنار هم می نوشند تا زمانی که گرسنگی سراغشان بیاید، بعد هم حمله به بوفه و جشنی دیگر. بساط رقص و موسیقی هم که پهن است. 

 این روند تا نیمه های شب ادامه دارد. گاه در این میانه افرادی پیدا می شوند که قصد دارند فضا را تغیر دهند و به گونه ای اعتراض کنند. به طور معمول حضور نیرو های پلیس و امنیتی آنچنان زیاد است که ره به جایی نمی برند. 

مهم ترین معضل شاید کمبود توالت است، آنچنان کمبود توالت مشهود بود که عده ای از رستوران ها برای خود کاسبی راه انداخته و یک یورو می گرفتند برای استفاده از دستشویی. درخواستی که اغلب با پاسخ منفی مواجه شد، بسیاری کوچه و خیابان را به دستشویی عمومی تبدیل کرده اند، جشنی که صبح بوی آبجو و موسیقی، رقص و غذا می داد، شب بوی ادرار می داد.