رحیم عظیمی؛هنرمندی بدون دست که با عشق و پاهایش نگارگری می کند

استان وایر: رحیم عظیمی هنرمند تبریزی که در ده سالگی براثر برق گرفتگی دست هایش قطع شده حالا در بیست و سه سالگی با عشق و پاهایش نگارگری می کند.

محمدرضا علی اشرفی خبرنگار مهر در تبریز در گزارشی از زندگی و آثار هنری رحیم عظیمی جوان تبریزی که در کودکی بر اثر برق گرفتگی دست هایش قطع شده، تاکید دارد که این جوان نگارگر "اراده را در هنرهایش معنا کرده است و با تکیه بر قدرت پاهایش آثار هنری زیبایی خلق می‌کند که دست‌ها از خلق‎شان عاجزند."

دی ماه سال 93 در مراسم پایانی نهمین دوسالانه ملی نگارگری نیز از رحیم عظیمی به خاطر شرکت اثرش با نام "چنگ دل" در این دوسالانه تقدیر شد. رحیم عظیمی که حالا بیست و سه سال دارد، متولد روستای عیش آباد مرند است، در ده سالگی دست هایش را قطع شده و پس از آن به مرند مهاجرت کرده و حالا ساکن تبریز است.

مادر رحیم درباره حادثه منجر به قطع دو دست فرزندش می گوید: "آن موقع هنوز در روستا زندگی می‌کردیم، رحیم با استعداد بود، هم درس می‌خواند و هم کار می‌کرد، در روز حادثه نیز پیش خودم مشغول بافتن فرش بود که برای بازی کردن با بچه‌ها بیرون رفت و حین بازی دچار برق گرفتگی با "برق فشار قوی" شد و "بعد از رفتن به بیمارستان‌های مختلف و مشورت با پزشکان همه گفتند باید دست‌های فرزندم قطع شود"، "حال عجیبی داشتم و نمی‌دانستم قرار است چه اتفاقی سر رحیم بیاید، این سوال آزارم می‌داد که قرار است آینده رحیم چه شود، بالاخره بعد از چند روز دست‌های رحیم قطع شد."

رحیم عظیمی درباره روزهای پس از قطع دستانش می گوید: "در بیمارستان بستری بودم و دیگر دست نداشتم، ترس تمام وجودم را فرا گرفته بود و بدنم می‌لرزید، زبانم بند آمده بود و دلهره شدیدی داشتم از اینکه نکند من بمانم و حسرت بدنی بی دست.علاقه زیادی به درس و مدرسه داشتم برای همین تصمیم گرفتم با پاهایم بنویسم، چند ماهی گذشت و با تمرین و تکرار زیاد توانستم به خوبی با پاهایم بنویسم و نقاشی کنم."

این نگارگر جوان می گوید که "بعد از آن حادثه، چند سالی گذشت و به جهت مسائل پزشکی و درمانی، با خانواده به مرند و سپس به تبریز آمدیم و در این خانه استیجاری ساکن شدیم. دیپلم را گرفتم و در رشته نگارگری دانشگاه صنایع دستی تبریز مشغول به تحصیل شدم."

رحیم با اشاره به اینکه "اوایل کار اذیت می‌شدم؛ کار کردن با پا خیلی سخت‌تر از دست بود، باید زیاد تمرین می‌کردم"، می گوید که "به خوبی می‌دانستم که می‌توانم این کار را انجام دهم. برایم خیلی سخت بود که با این شرایط کنار بیایم اما روز به روز به انگشتان پاهایم مسلط تر شدم و توانستم با پا بنویسم و نگارگری کنم."

خبرگزاری مهر نوشته است که روزگار رحیم عظیمی حالا "کاغذ نقاشی است و قلم‌مو و آبرنگ" و او "عامل موفقیتش را سه چیز می‌داند: توکل بر خدا، تلاش و پشتکار."

این جوان هنرمند با اشاره به علاقه‌اش به نگارگری، می‌گوید: "نقاشی کشیدنم با پا به خاطر عشق و علاقه است، البته انتظار فروش این آثار و کسب درآمد را نیز دارم چراکه این تنها هنر و کاری است که می‌توانم انجام دهم و هزینه‌هایم را تامین کنم."

رحیم عظیمی درباره مشکلاتش می گوید: "سختی‌های این راه آزارم می‌دهد به خصوص اینکه منبع و حامی مالی ندارم، تهیه ابزار لازم برای نقاشی پول می‌خواهد و اگر آبرنگ و قلم‌مو نداشته باشم باید قید نگارگری را بزنم."