فصل ۱۵ رمان "ایران سکولار؛ سال ۱۴۲۹" / تصویب استفاده از ارتش به جای "بسیج" در شهرهای ایران

برای مطالعه فصل های ۱ تا ۱۵ کتاب "ایران سکولار؛ سال ۱۴۲۹" اینجا را کلیک کنید.

بخشی از فصل ۱۵ رمان:

... اکثریت قاطع اعضا در مورد لزوم استفاده از ارتش در شهرها برای تأمین امنیت اتفاق نظر داشته اند اما در مورد چگونگی این استفاده، اختلاف زیاد بوده است. مانند جلسه هیأت دولت، نگرانی اصلی از این بابت بوده که ورود ارتش باعث شود تا در آستانه همه پرسی قانون اساسی، فضای شهرهای ایران "امنیتی" تر از رأی گیری‌های برگزار شده در زمان جمهوری اسلامی به نظر برسد. در زمان رژیم سابق، ایران دارای بزرگترین نیروی شبه نظامی دنیا -بسیج- بود که در صورت نیاز حکومت، با لباس شخصی عملیات خیابانی انجام می دادند و در بسیاری از موارد، تشخیص آنها از مردم عادی به راحتی ممکن نبود (به ویژه در این سال های اخیر که خیلی از بسیجی ها هم، مانند مردم عادی لباس می پوشیدند و لزوماً دارای ریش سر و وضع به اصطلاح حزب اللهی نبودند). اما ورود افراد مسلح و یونیفورم پوش ارتشی به خیابان ها، آن هم در آستانه یک رأی گیری، بیننده را یاد فضای رژیم های دیکتاتوری قرن بیستم می اندازد و طبیعتاً در جلسه دیروز بحث زیادی بر سر این موضوع صورت گرفته است.

نهایتاً تصویب کرده اند که استفاده از ارتش برای تقویت نیروهای پلیس و وزارت اطلاعات و مقابله با تهدیدهای تروریستی، دبر مبنای دستورالعملی سخت گیرانه صورت بگیرد. به این صورت که بخشی از نیروهای ارتشی در پاسگاه های پلیس سرتاسر کشور مستقر شوند و به نیروهایشان در انجام وظایف روزه مره (مانند نگهبانی دادن، حفاظت فیزیکی از پاسگاه ها و غیره) کمک کنند تا درصد بیشتری از نیروهای پلیس بتوانند در سطح شهرها حاضر شوند؛ و بخشی دیگر از ارتشی ها نیز، با لباس شخصی اما بدون سلاح گرم در سطح شهرها حضور داشته باشند و در صورت لزوم تنها بتوانند از ابزارهایی مانند شوکر استفاده کنند.

صورت جلسه نشان می دهد که این تصمیم، در شورای عالی امنیت ملی مخالفان سرسختی داشته که معتقد بوده اند که نیروهای لباس شخصی ارتش بدون سلاح گرم (سلاح کمری) کارایی لازم را برای تأمین امنیت نخواهند داشت. در مقابل، گروهی از اعضای شورا از بابت تبعات مسلح بودن نیروهای لباس شخصی ارتش در سطح شهرها نگرانی داشته اند. به عقیده آنها، این نیروها فاقد آموزش های لازم برای استفاده از اسلحه در محیط های شهری هستند و بسیاری از آنها به خاطر ارتشی بودن، اساساً تجربه چندانی در استفاده از سلاح کمری ندارند؛ و در نتیجه ممکن است با تشخیص های شتابزده و تیراندازی های حساب نشده، باعث تلفات غیر نظامیان شوند.

در این میان، البته دبیرشورای امنیت ملی ملاحظه امنیتی مهمی را نیز مطرح کرده که ظاهراً تأثیر تعیین کننده ای بر تصمیم نهایی اعضای جلسه گذاشته است. نگرانی آقای مرندی از این زاویه بیان شده که حتی بعد از تصفیه های انجام شده، تمام ارتشی های فعلی استخدام شدگان زمان جمهوری اسلامی هستند و بازکردن پای آنها در حالت مسلح به داخل شهرها، می تواند امنیت را تهدید کند. آقای مرندی مشخصاً هشدار داده که وجود هزاران ارتشی مسلح "نامحسوس" در پایتخت، ممکن است کسانی را به استفاده از آنها در جهت کودتا علیه دولت وسوسه کند. ملاحظه درستی است.

من شخصا تصور می کنم تا وقتی که دولت سکولار سازمان دفاع غیر نظامی را به عنوان جایگزین بسیج که منحل شده سرو سامان ندهد، مشکلات امنیتی کشور در مواقع بحرانی حل نخواهد شد. البته ساختار اداری نیروی دفاع غیر نظامی، بر مبنای یک مصوبه اضطراری هیأت وزیران شکل گرفته و حتی ثبت نام از داوطلبان را شروع کرده است. با وجود این، تا تشکیل واقعی این نیرو هنوز راه زیادی باقی مانده است. ما باید بتوانیم در اسرع وقت کار آموزش کسانی که ثبت نام کرده اند را شروع کنیم و ساختار تشکیلاتی نیروی جدید را در سرتاسر کشور شکل بدهیم وگرنه کماکان در مقابل تروریست ها آسیب پذیر خواهیم بود.

خوشبختانه برای تشکیل نیروی دفاع غیرنظامی، منابع مالی کافی موجود است؛ چرا که بودجه مورد نیاز برای تاسیس این نیرو، حداکثر نصف بودجه است که در زمان جمهوری اسلامی، در هر سال به طور مستقیم و غیر مستقیم صرف بسیج می شد. با انحلال تمام شرکت ها و موسسات وابسته به بسیج که در زمان رژیم سابق فعالیت های تبلیغاتی، سیاسی و اقتصادی انجام می دانند، بار بسیار زیادی از روی بودجه سالانه کشور برداشته شده که با استفاده از آن، به راحتی می توان یک نیروی کارآمد دفاع غیر نظامی را شکل داد...
...