انتخابات در بند زندانیان سیاسی؛ شور و حرارت اصلاح طلبان

«از سحرگاه روز انتخابات، زندانی های اصلاح طلب ساکن زندان بیدار بودند و شبکه های خبری را برای آگاهی از وضعیت نتایج انتخابات دنبال می کردند.» این جمله را «حسین» می گوید؛ زندانی ساکن بند زندانیان عقیدتی – سیاسی زندان «اوین».

او زندانی های ساکن این بند را دو دسته توصیف می کند:«اصلاح طلبانی که معتقدند تنها راه برون رفت از بن بست فعلی، مشارکت در انتخابات است و گروه دیگری که اساسا به انتخابات این دوره بی باورند و آن را فرمایشی می دانند.» می گوید:«تقریبا اغلب زندانیانی که با احکام امنیتی در زندان هستند، به انتخابات دیروز بی باور بودند. هیچ واکنشی قبل و یا بعد از انتخابات نداشتند و زندگی
عادی برایشان در جریان است.»

این زندانی می گوید از صبح شنبه بلندگوی زندان لحظه به لحظه نتایج انتخابات را گزارش می کرد. بعضی زندانی ها بی صبرانه منتظر نتایج هستند و عده دیگری بی تفاوت از کنار این صداها می گذرند و اساسا آن را نمی شنوند:«روز انتخابات، چند زندانی سیاسی به دفتر افسر نگهبانی رفتند و گفتند می خواهند رای بدهند. افسر نگهبان به جانشین رییس زندان زنگ زد و بعد پیام آورد هر کس شناسنامه دارد، آماده باشد. برخی منتظر بودند ولی خبری نشد. بعد یکی از افسر نگهبان ها انگشت جوهری خود را نشان داد و گفت قرار نیست صندوق را این جا بیاورند.»

او افزود: «صندوق سیار را در بند زندانیان عادی به راحتی دست به دست می کردند و کسی مایل به مشارکت نبود اما در بند زندانیان سیاسی، رای دادن کمی با دشواری روبه رو بود. البته بالاخره صندوق سیار آمد و دوستانی که مایل به مشارکت بودند، رای دادند.»
«ر.الف»، زندانی بند عقیدتی، فعال ترین گروه زندانی در جریان انتخابات را اصلاح طلبان می داند: «تصور می کنند قادرند در جریان انتخابات، کماکان جایگاه کوچکی در سیستم حاکمیت برای خودشان دست و پا کنند و جامعه را به مسیر بهتری بکشانند. این جا دو گروه از زندانیان عقیدتی در انتخابات شرکت کردند؛ گروهی که واقعا به تغییرات از طریق صندوق رای باور دارند و گروه دیگری از زندانیان که کارمندان دولت، بانکی ها، سربازها، کارگران و نظامی ها هستند و فکر می کنند که برای دوران بعد از زندان بهتر است مُهر انتخابات در شناسنامه هایشان باشد.»

او  به تجربه انتخابات در دوره ریاست جمهوری روحانی اشاره می کند: «اصلاح طلب های ساکن زندان ما را تشویق و ترغیب به مشارکت می کردند. سبزها، اعضای نهضت آزادی و ملی مذهبی ها هم همین جریان فکری را دنبال می کردند. در انتخابات مجلس هم همین اتفاق افتاد اما اکثریت شان نمی توانستند رای بدهند چون به شناسنامه هایشان دسترسی نداشتند. به هر حال، در جریان انتخاب روحانی، شور و حرارت بیش تری می دیدی تا جریان انتخابات مجلس. خب! این که مقابل جریان تندرو بایستیم و نگذاریم جریان های بعد از انتخابات شوراها در اوایل دهه 80 تکرار شود، چیزی است که همه درباره اش تفاهم داریم.»

به گفته این زندانی، هواداران «سازمان مجاهدین خلق» در انتخابات مشارکت نمی کنند: «آن ها به طور تشکیلاتی، مشروعیت رژیم را به رسمیت نمی شناسند و به همین دلیل هم انتخابات را یک ماجرای خیمه شب بازی می دانند. آن ها انتخاباتی را که در کشور انجام می شود، نوعی انتصابات می دانند. به هر حال، جریان سلطنت طلب، هویت طلبان یا تجزیه طلب ها و اغلب زندانی های بهایی در انتخابات مشارکت نمی کنند.»

«علیرضا» پیش از این که به زندان «رجایی شهر» منتقل بشود، در دوره بازجویی، ساکن «بند 209» وزارت اطلاعات زندان اوین بوده است. او به روند بازجویی خود و تاثیر ماجرای انتخابات و سوالات بازجویان اشاره می کند: «بازجو به به مهر انتخابات روی شناسنامه من گیر داده بود و یک بار هم در جریان بازجویی و حین مشاجره با من، بابت سفید بودن صفحه شناسامه ام، من را کتک زد. وقتی متوجه المثنی بودن شناسامه ام شد، این بار مرا تحت فشار گذاشت که به چه کسی رای داده ام؟ به او گفتم رای هر کسی حق طبیعی و شخصی او است و باید محفوظ بماند. گفتم این یک مساله شخصی است و حتی خود مقام رهبری هم رایش را مخفی می کند. اگر کار درستی بود، او هم رایش را علنی و آشکارا اعلام می کرد. این بار محکم تر توی صورتم کوبید انگار می خواست مطمئن شود که به جریان اصلاح طلب رای نداده باشم.»

او در انتخابات ریاست جمهوری اجازه مشارکت نداشته است: «در انفرادی بودم. به زندانیان بندهای انفرادی و متهمانی که به اصطلاح زیر بازجویی هستند، اجازه شرکت در انتخابات را نمی دهند و صندوق های رای اجازه ورود به این قبیل مکان های ممنوعه را ندارند. رای دادن که سهل است، ممکن است اسم زندانی زیر بازجویی ثبت نشده و جزو آمار زندانی ها محسوب نشود.»