بهرنگ کوفگر؛ هنرمندی که ساز زندگی را برای کودکان تحت شیمی درمانی کوک می‏ کند

استان وایر: بهرنگ کوفگر حدود 12 سال است برای کودکان تحت شیمی‏ درمانی در اصفهان ساز می‏ نوازد، به آنها نوازندگی آموزش می‏ دهد، نیرو می‏ بخشد و امید می‏ پرورد.

لیلا شهبازیان در گزارشی از فعالیت های بهرنگ کوفگر در اصفهان امروز می نویسد: استاد سازها را کوک می کند. "گلچین" سه تار می نوازد، "صبا" پیانو، "نازنین" گیتار، "احسان" سنتور و "حسین" تار تا "خانه تاریخی جواهری" در این عصر خنک پاییزی میزبان اجرای دیگری از "گروه موسیقی پیام" باشد، گروهی که اعضای هنرمند آن، کودکان و نوجوانانی اند که ساز و موسیقی از همان روزهای شیمی درمانی همدم و رفیق شان شد و هر لحظه بر امید و انگیزه شان افزود تا هنرمندانه با بیماری بجنگند."

حالا مدت هاست که آنها، مردم را در برنامه‏ ها و کنسرت هایشان میهمان لذت شنیدن و تماشای هنرشان می کنند و این‏ها همه حاصل سال‏ها تلاش و همت "بهرنگ کوفگر" است که بچه ها عاشقانه استاد صدایش می کنند و رد دوست داشتن او در نگاه تک تک شان پیداست. 12 سالی می شود که هنر-درمانی به یکی از فعالیت‏های  بهرنگ کوفگر تبدیل شده و او بخش زیادی از وقت و توانش را با وجود همه دشواری‏ها، بدون هیچ چشمداشت مالی، اختصاص داده به نواختن موسیقی و آموزش آن به کودکان و نوجوانان شیمی درمانی، مبتلا به ایدز، روشندل، آسیب دیده نخاعی، کودکان کار و زندانیان زیر 18 سال.

بسیاری از بچه های "گروه موسیقی پیام" را بهرنگ کوفگر از سال 88 که به درمانگاه امام رضا و بیمارستان الزهرا می رود، می شناسد. آنها روزهای دشوار شیمی درمانی را می گذراندند و بهرنگ برای شان ساز می‏ زد تا اینکه به فکر افتاد که به آنها موسیقی نیز آموزش دهد. این هنرمند می‏ گوید: "در این سال‏ ها خیلی چیزها دیده‏ام و خاطرات تلخ و شیرین زیادی را تجربه کرده‏ام. بعضی از بچه ها فوت کردند اما وقتی پیش رفت و بیشتر شدن انگیزه و امید را در آنها می‏بینم، خیلی خوشحال می‏شوم، به لطف خدا خیلی موفق بوده‏ایم و بچه‏هایی که با آنها موسیقی کار کرده‏ایم به نسبت آنهایی که موسیقی کار نکرده‏اند از نظر روحیه و انگیزه خیلی بهترند."

بهرنگ کوفگر که زندگی ‏اش را در این سال ها وقف نواختن و آموزش موسیقی به کودکانی کرده که بیماری یا آسیب‏ های اجتماعی، آنها را از چرخه زندگی طبیعی خارج کرده درباره هدفش از "هنر-درمانی" و انتخاب این مسیر می‏ گوید: "بیش از هر چیز هدفم این است که این بچه‏ ها را به خودباوری برسانم. وقتی که آنها ساز می‏ زنند و کنسرت می‏ گذارنند تا حالا حدود 5 تا 6 بار این بچه ها در اصفهان کنسرت برگزار کرده اند. نمی دانید روی صحنه چه حالی دارند. آنها خودشان این کنسرت را اجرا کرده اند، نه تنها این بچه ‏ها بلکه هر انسانی احتیاج به دیده‏ شدن دارد."

احیای روحیه بچه‏ ها را بهرنگ کوفگر "معجزه موسیقی" می نامد و می گوید: "بچه هایی که حالا دارند ساز کار می کنند، عالم ‏شان چیز دیگری است، با هم دوست شده اند و من برایشان گروه تشکیل داده ‏ام، با هم موسیقی کار می‏ کنند و تا حالا چندین بار کنسرت برگزار کرده ‏اند. یکی از هدف‏ های دیگرم از این کار این است که بگویم به این کودکان کمک کنیم نه ترحم. یعنی مردم وقتی که این بچه‏ ها کنسرت برگزار می کنند، بلیت بخرند تا هزینه ‏اش اختصاص داده شود به خودشان تا آنها بدانند که کارشان بی ارج نیست. مردم با بلیت خریدن احترام می گذارند به این کودکان؛ این احترام به خاطر بیماری آنها نیست بلکه به این خاطر است که آنها با وجود بیماری این کار را انجام داده اند."

بهرنگ کوفگر قصد دارد اجرای کنسرت توسط این کودکان و نوجوانان هنرمند را در قالب "گروه موسیقی پیام" گسترش دهد تا آنها که تاکنون تنها در دو شهر اصفهان و کاشان کنسرت برگزار کرده‏ اند به دیگر شهرهای ایران نیز بروند و حتی در خارج از ایران برنامه اجرا کنند اما مشکلات، دشواری‏ ها و همراهی نکردن ها برای عملی شدن این خواسته کم نیست.

این هنرمند می‏ گوید: "ما یک سالن خوب می‏ خواهیم که بابت آن هزینه ‏ای از ما دریافت نکنند؛ حالا با همکاری شهرداری یا اداره فرهنگ و ارشاد یا هر جای دیگری، سالنی که بشود هر دو یا سه ماه در آن کنسرت برگزار کنیم، بدون آن مشکلات و دشواری هایی که مجوز گرفتن برای اجرای کنسرت وجود دارد. بیایند بچه ‏های ما و کارشان را ببینند و ما را در رسیدن به این هدف همراهی کنند."

لیلا شهبازیان گزارش نویس اصفهان امروز با اشاره به اینکه "علم تاثیر هنر را در درمان بیماری ها اثبات کرده و هنر-درمانی شیوه ای رایج در دنیاست"، می نویسد : سند محکم و معتبر آن هم، حال خوش "نازنین" است و لبخندهای "گلچین"، "حسین"، "صبا" و "احسان"، که ساز، این رفیق روزها و شب های شیمی-درمانی، حالا تمام دنیای شان شده، آن قدر که "احسان" برای آمدن چهارشنبه و رفتن به کلاس موسیقی لحظه شماری می کند، و "گلچین" که حالا دانشجوی سال دوم عمران است و از شهرکرد می آید، همه فکر و ذهنش تنظیم وقتش برای رسیدن به کلاس است. "نازنین" هم که گیتارش، رفیق ساعت‏ های خوش و ناخوش ‏اش شده.

اصفهان امروز می نویسد: "بهرنگ کوفگر فروتنانه همه این‏ها را معجزه موسیقی می‏ داند، اما کیست که این همه شور زندگی، امید به فردا و عشق به موسیقی را در این کودکان و نوجوانان که سختی ها و دردها کشیده‏ اند را ببیند و نقش پر رنگ این مرد را در آفرینش این معجزه انکار کند؛ مردی که رازش در شادی بخشیدن و نشاندن لبخند بر لبان کودکان بیمار و آسیب دیده و سرشار از امید و انگیزه کردن آنها و خانواده های شان را می‏ توان در این حرف هایش پیدا کرد: ارتباط برقرار کردن با کسی که بیماری‏ خاصی دارد فقط این نیست که شما ساز بلد باشید یا تئاتر و نقاشی، اول باید او را درک کنید و این خیلی مهم است. خیلی‏ ها می ‏آیند و می‏ گویند که ما دل کار کردن با این بچه‏ ها را نداریم. این حرف اشتباه است. من همیشه اعتقاد داشته ‏ام که نباید گفت چرا این اتفاق افتاده، باید گفت الان که این اتفاق افتاده باید چه‏ کرد. باید به این بچه ها نشان بدهیم که دوست شان داریم، نباید فقط به یکی دو بار رفتن به بیمارستان، آسایشگاه معلولان، زندان و ... اکتفا کرد، باید این کار ادامه دار باشد."