زمین سیر ، زمین گرسنه

ماهرخ غلامحسین پور 

وارد که می شویم رستوران شلوغ و پرهیاهوست، هر نفر هشت دلار می دهیم وتن می دهیم به موج جمعیتی که بشقاب به دست ، دورمیزها می چرخند. دور تا دور فضای داخلی را میزهای کیپ هم پر کرده اند و روی هر میز هم یک عالمه غذا چیده شده، میز اول را سبزیجات رنگ به رنگ آذین کرده اند، کلم برکلی پخته شده، کاهو، برش های لیمو، پیازچه های ظریف و تربچه های نقلی، گوجه و مارچوبه ، انواع میوه هایی همچون آناناس و خربزه و توت فرنگی هایی که دمشان را شیک و مجلسی چیده اند.

 آن سو تر و جای شلوغ تر رستوران محل سرو کباب هاست، کباب دنده خوک و گوشت بوقلمون تا ران قورباغه هایی که با آرد سوخاری تفدیده شده اند و یک عالمه برنج های شفته شده با قارچ، ذرت شیرین، و برش های مرغ خلال شده و رشته های رنگ به رنگ قهوه ای و طلایی و خلاصه از هر چیزی که در این دنیای بزرگ بتوانید فکرش را بکنید می توانید روی میزها پیدا کنید. خوراکی ها تفکیک شده اند، ماکارونی ها و پاستاها ، گوشت قرمز و میوه های دریایی وآن سوتر هم میز اردورها ، دسرها ، بستنی ، پشمک برقی ، فواره شکلات و  ترامیسو و ترافل و کیک های خامه دار و بی خامه...

بشقاب ها پر و خالی می شوند، دوستم یک گاز می زند به سویت پتیتوی شیرین بخارپز شده ی لای زرورق و خوشش نمی آید، می گذاردش گوشه بشقاب، بشقاب پسرم لبالب از انواع مرغ های سوخاری گرد و مربع و له شده و تفدیده و خلال شده است ولی او به هر کدامشان یک گاز کوچک زده و با میلی کنارشان گذاشته، دوست همراهم می گوید: « بچه چیزی نخوردها، بشقابش را خالی کن و برو برایش پیتزا بیاور . بچه ها پیتزا دوس دارن»

می پرسم کجا خالی کنم؟

می گوید: «خوب سوال دارد؟  توی سطل . ایناهاش اونجا پشت سرت».

به بشقاب نگاه می کنم. لبالب از بال مرغ نارنجی شده ، یک تکه ران و تکه های کوچک چیکن برست ناگت دست نخورده. می گویم : «این که اسراف می شود»

 چهارتایی برمی گردند نگاهم می کنند انگار یک مریخی دیده باشند، یکی شان به زور جلوی خنده اش را گرفته، آن لحظه استاد ذهن خوانی شده ام، ته دلشان می گویند : «ای بابا گیر عجب دهاتی ای افتادیم امشب ..».

نمی توانم خودم را قانع کنم که بشقاب را سر ریز کنم ته سطل، می گذارمش لبه میز و می روم یک بشقاب تازه برمی دارم و کمی پاستا می کشم.

به نیم ساعت نکشیده آن طرف میز یک عالمه بشقاب نیم خورده روی هم تلمبار شده، دختر جوان پیشخدمت مدام با سطل گردانش مابین میزها می چرخد و بشقاب های نیمه پر و نیم خورده را خالی می کنه ته سطل بزرگی که قد و قواره یک آدم نشسته جا دارد. «می گویم ای کاش می شد یک (ان جی او) راه بیاندازیم»

دوستم می پرسید که چه بشود؟

می گوید «که مردم را آموزش بدهیم اسراف نکنند، یا روی فرهنگ پرهیز از اسراف کار کنیم، هنوز می دانی روزانه چندین هزار نفر از گرسنگی می میرند؟ می فهمی ؟ از گرسنگی»

احساس می کنم حرف های تکراری و دمده ای زده ام، دوست دیگرم پوزخندی می زند و می گوید:« برو بابا حال داری ؟ اینجا گندمهاشان را می ریزند ته اقیانوس ، کشتی کشتی گندم، تا تعادل ایجاد کنند در اقتصاد شریف جهانی...».

می گویم «اما هنوز هم در جهان بیش از هشتصد میلیون نفر انسان به طور مداوم از دریافت غذا محرومند و دو میلیارد نفر از کمبود ریزمغذی ها رنج می برند»

دوستم عین شیر تمیز و صافی که قاشق اسیدی فرو کرده باشی درونش و بریده بریده اش کرده باشی با دلخوری می گوید« حالا می گذاشتی لقمه از دهانمان برود پایین ، بعدش این روضه ها را می خواندی»

سال گذشته صندوق بین الملل توسعه کشاورزی وابسته به سازمان ملل اعلام کرد که از هر نه نفر در جهان یک نفر گرسنه است ، در کشورهای حوالی صحرای آفریقا از هر چهار نفر، مرگ یک نفر به علت گرسنگی است و در کشور سومالی بیش از یک میلیون نفر در خطر گرسنگی شدید منتهی به مرگ روبرویند.

در شرایطی که سازمان ملل گزارش می دهد که هر ساله یک میلیارد و 300 میلیون تن مواد غذایی در سراسر جهان دور ریخته می­شود و عده ای به علت عوارض ناشی از اضافه وزن جان می دهند و هنوز هم کشورهای قدرتمندی هستند که گندم تولیدی مازادشان را برای افزایش قیمت گندم در بازار جهانی راهی کف اقیانوس ها می کنند ، جای دیگری از این کره زیبا از توزیع ناعادلانه ثروت دررنج است و آن سوتر هنوز هم کودکانی هستند که از شدت گرسنگی آرام آرام می میرند.

 http://jahannews.com/vdcg3q9wqak9yy4.rpra.html