دويدن حجم توده‌های سرطانی را کاهش می‌دهد

درباره مزايای ورزش در ايجاد و حفظ سلامتی مطالعات بيشماری صورت گرفته است اما اکنون يک گزارش جديد علمی که توسط پژوهشگران دانمارکی

انجام شده نشان می‌دهد دويدن می‌تواند از رشد توده‌های سرطانی جلوگيری کند.

مطالعه جديدی که نتايج آن در نشريه علمی سوخت و ساز سلولی (Cell Metabolism) منتشر شده از کاهش 60 درصدی حجم توده‌های سرطانی در نمونه‌هايی از موش‌های آزمايشگاهی خبر می‌دهد. آنچه در اين کاهش حجم نقش اصلی را بازی می‌کند وفور آدرنالين است که بطور خاص در جريان فعاليت‌های شديد ورزشی نظير دويدن توليد می‌شود.

آدرنالين که به نام اپی نفرين نيز شناخته می‌شود هورمونی‌ست که در موارد نظير سکته قلبی يا خونريزی شدید بعنوان داروی تزريقی مورد استفاده قرار می‌گيرد. استنشاق آدرنالين نيز روشی درمانی برای مقابله با انواعی از عفونت‌های ويروسی دستگاه تنفسی‌ست. اين هورمون توسط غدد فوق کليوی ساخته می‌شود و با افزايش جريان خون در عضلات، همچنين افزايش قند خون و خروجی خون از

قلب بدن را در حالت آمادگی برای فعاليت جسمانی حفظ می‌کند.  

اما يکی از جنبه‌های مهم توليد آدرنالين در بدن اين است که به سلول‌های ايمنی بدن کمک می‌کند تا رشد کنند و به بلوغ سلولی برسند. پژوهشگران از

همين خاصيت آدرنالين برای مقابله با تومورهای سرطانی در موش‌ها استفاده کردند.

آنچه به کاهش حجم توده‌های سرطانی منجر می‌شود استفاده از سلول‌های دستگاه ايمنی‌ست که به نام "کشنده طببعی يا NK" معروفند و به منطقه‌ای که سلول‌های سرطانی در آن رشد کرده‌اند نفوذ داده می‌شوند. اين سلول‌ها از نوع گلبول‌های سفيد خون هستند و بطور معمول وقتی يک عفونت ويروسی در بدن رخ می‌دهد همين سلول‌ها بعنوان اولين پاسخ ايمنی به عفونت فعال می‌شوند.

پژوهشگران دانشگاه کپنهاگ در گزارش خود می‌نويسند به موش‌هايی که برای انجام آزمايش سرطانی شده بودند آدرنالين مشابه با آنچه در اثر ورزش در بدن ما تولید می‌شود تزريق کرده‌اند. آدرنالين تزريق شده باعث فعال شدن سلول‌های کشنده طبيعی در بدن موش‌ها شد و همين سلول‌ها با جريان خون به طرف مناطق که توده‌های سرطانی در آنجا رشد کرده بودند سرازير شدند. آنچه در عمل اتفاق افتاد کاهش قابل توجه حجم جمعيت سلول‌های سرطانی در موش‌ها بود.

بر اساس آنچه در گزارش آمده وقتی به موش‌ها

آدرنالين تزريق نشد يا از فعاليت جسمانی آن‌ها جلوگيری شد عليرغم وجود سلول‌های ايمنی در بدن آن‌ها چنين سلول‌هايی فعال نمی‌شدند و در نتيجه حجم توده‌های سرطانی افزايش پيدا می‌کرد. همزمان، وقتی تعداد سلول‌های ايمنی در بدن موش‌ها بطور عمدی کاهش پيدا می‌کرد ميزان آدرنالين تزريقی تاثير قابل توجهی در کاهش سلول‌های سرطانی به جا نمی‌گذاشت. بنابراين در شرايط طبیعی و حضور مقادير طبیعی از سلول‌های ايمنی توليد آدرنالين اثر مستقيمی بر افزايش کارآیی سلولی در مقابل گسترش سرطان دارد.

پژوهشگران در جريان اين مطالعه دريافتند که مولکولی به نام اينترلوکین 6 با نام اختصاری IL6 منجر به ارتباط سلول‌های کشنده طبيعی و آدرنالين برای انتقال و فعاليت اين سلول‌ها به محل سرطانزده می‌شود. با ترشح اين مولکول سلول‌های ايمنی بدن فعال می‌شوند و در نتيجه پاسخ ايمنی قوی‌تری توليد می‌کنند.

پژوهشگران دانمارکی می‌گويند موضوع قابل توجه در مورد IL6 اين است که همين مولکول در جریان فعالیت‌های ورزشی نظير دويدن توسط عضلات انسان ترشح می‌شود و کارکرد آن نيز ایجاد آمادگی بيشتر برای سلول‌های ايمنی بدن است. بنابراين انتظار می‌رود ورزش و دويدن در مبتلايان به سرطان مشابه با آنچه در اين مطالعه رخ داده باعث کاهش تعداد سلول‌ها و توده‌های سرطانی شود.