نامه هایی به چارلی رز: شهادت نامه ای علیه دروغ

فریبا داوودی مهاجر

چارلی رز، مجری مشهور شبکه تلویزیونی پی‌بی‌اس‌نیوز، چهارشنبه 9 اردیبهشت میزبان محمدجواد ظریف، وزیر امور خارجه ایران بود. در این گفت و گو، محمد جواد ظریف در پاسخ به سوالی درباره وضعیت جیسون رضائیان، خبرنگار واشنگتن پست که در ایران در زندان به سر می برد، گفت در ایران کسی به خاطر عقایدش زندان نمی‌رود. فریبا داوودی مهاجر، روزنامه نگار و فعال حقوق بشر در گفت و گو با ماهرخ غلامحسین پور درباره ادعای محمدجواد ظریف توضیح داده است. این گفت و گو به انگلیسی ترجمه و در اختیار چارلی رز قرار خواهد گرفت.

من «فریبا داودی مهاجر» به مدت بیست سالی که فعالیت روزنامه نگاری داشته‌ام همواره شاهد بازداشت همکاران روزنامه نگار، مدیران مسئول و اعضا انجمن‌های دفاع از حقوق روزنامه نگاران و اهالی مطبوعات ایران بوده‌ام. دوستانی که در دادگاه مطبوعات و شعب مختلف دادگاه‌های انقلاب محاکمه شده و جلوی چشمانم راهی زندان شده و دوران سخت بازجویی و انفرادی و شکنجه روحی و روانی را تحمل کرده و یا مانند ستار بهشتی، وبلاگ نویس زیر شکنجه کشته شده‌اند.

جناب چارلی رز من به عنوان زنی که چهل روز در زندان امنیتی مردانه تحت سخت‌ترین شکنجه روانی و بازجویی شبانه روزی قرار داشتم شهادت می‌دهم که در سلول‌های مجاور من روزنامه نگارانی در انفرادی به سر می‌بردند که من شاهد شدیدترین آزار و شکنجه آن‌ها بودم. روزنامه نگاری چون هدی صابر که هنوز صدای کشیده‌های بازجو بر صورتش از خاطرم نرفته است و  به دلایل نامعلوم از زندان راهی بیمارستان شد و فوت کرد.

جناب رز اجازه بدهید  من شهادت بدهم که تعداد زیادی از همکارانم در دادگاه های بیداد شرکت کردند. روزنامه نگارانی که مجبورشان می‌کردند علیه خود و عقایدشان اعتراف کنند. اعتراف کنند که جاسوس و خائن هستند و هنوز که هنوز است کابوس روزهای بازجویی و شکنجه و انفرادی آنان را رها نمی کند.

همچنین برای من به عنوان یک فعال حقوق بشر جای تاسف است که آقای ظریف وزیر خارجه ایران در مقابل چشم ایرانیان در برابر دوربین یک رسانه به صراحت و بدون خجالت از افکار عمومی دروغ می‌گوید، در حالی که هنوز تعداد زیادی از ایرانیان تنها به جرم عقیده و اعتقاد در زندان به سر برده و وقتی که آزاد می‌شوند در زندانی بزرگ‌تری در کنترل و وحشتی مستمر از بازداشت زندگی می‌کنند. افرادی که چه بسا خانواده، زندگی، شغل و آبرو خود را از دست داده و زندگی اشان متلاشی شده است.

من در حالی برای شما می‌نویسم که دوستانم در ایران از ترس مجازات امکان نوشتن شهادت نامه برای شما را ندارند. رسانه‌ای هم ندارند تا صدای اعتراض آن‌ها به جواد ظریف را به گوش شما برسانند، در حالی که شمل به او امکان استفاده از رسانه‌های پر مخاطب برای گفتن دروغ‌های بزرگش را می دهید. من حتی امید ندارم که شما نامه من به خود را بخوانید و اگر خواندید از شما انتظار دارم صدای روزنامه نگاران و فعالان حقوق بشر و حقوق زنان و اقلیتهای ایرانی که تجربه روزهای تلخ زندان و بازجویی و حتی مجازات مرگ را چشیده‌اند به گوش دیگر جهانیان برسانید.