شش روز تا مرگ چهار صیاد ایرانی، دزدان دریایی صد هزار دلار می خواهند

او لهجه تند مکرانی دارد، به سختی متوجه حرف هایش می شوم، همین اندازه می فهمم که دارند برای نجات جان چهار صیاد زنده مانده در دست دزدان دریایی سومالیایی کمک های مردمی جمع آوری می کنند.

 « داریم کمک جمع می کنیم. زن قاسم وقتی شوهرش اسیر دزدها شد باردار بود. حالا بچه اش به دنیا آمده. مردم نگرانند. دعا می کنند . من شاهد بودم یکی از زن های همسایه النگویش را آورده بود برای دزدها بفرستد. آنها واقعا فقیر و محرومند اما با همه اینها تمام این دو سال جمع کردند و از طریق یک صرافی که دزدها معرفی کرده بودند در دبی، پول فرستادند تا خورد وخوراک صیادها تامین باشد. آنها با سلام و صلوات از زیر قرآن رد شدند و از بندر «پزم تیاب » راهی دریا شدند تا ماهی صید کنند و خرج زندگی و بچه هایشان تامین بشود. حالا همه شان مرده اند، این دو سال هر روز یک خبرتازه می رسید. یک روز می گویند گوششان را بریده اند، روز بعد می گویند زبانشان را بریده اند. چند روز بعد هم خبر می رسد که کشته شده اند. دزدها تا به حال تمام تهدیداتشان را عملی کرده اند. هر چه گفته اند کرده اند،  واقعا صد هزار دلار برای مسئولان پول زیادی است؟ اینها هم ایرانی هستند. مال همین مرز و بومند. اما ما بلوچ و سنی مذهب هستیم. گویا جانمان ارزش چندانی ندارد.»

این روزها بحث فیش های حقوقی مسئولان و ارقام سرسام آور اختلاس های کلان، مُد روز است. هیچ کس توجهی ندارد که روزهای ماه رمضان در حال سپری شدنند و چهار صیاد ایرانی اسیر در دست دزدان دریایی سومالی تا مرگ ، فقط شش، هفت قدم فاصله دارند.

چهار شهروند ایرانی به خاطر 360 میلیون تومان در حال جان کندنند. اما این سوتر ، مدیران و مسئولان پول ها و وام های کلان به همدیگر هبه می کنند. شانزده ملوان جوان ایرانی از اهالی بلوچ در سکوت کامل خبری و پس از  باج خواهی 300 هزار دلاری دزدان دریایی سومالی ، وقتی با بی توجهی و بی عملی عجیب مسوولان وزارت امور خارجه مواجه شدند، به شنیع ترین شکلی قتل عام شدند و تنها یک صیاد تا کنون توانست از دست دزدان فرار کند.

سومالی یکی از ناامن ترین مناطق دنیاست که  در شاخ آفریقا قرار دارد و سواحل آن توسط گروه های شورشی خشونت طلب، دزدان دریایی و گروه های تجزیه طلب اداره می شوند.

 حالا از 21 نفر ملوان اسیر شده فقط چهار نفرشان باقی مانده اند، بسته شده به درخت های تنومند جنگل ، زیر باران و آفتاب سوزان منطقه و دارند آخرین دقایق زندگی را شماره می کنند، آنهم پس از دو سال مشقت بار شکنجه و مرگ دوستان و همقطارانشان در مقابل چشم هایشان.

زبان صیادان اسیر شده را پیش از مرگ بریده اند . آنها بعد از مدت های مدیدی که با یک تکه چوب، زیر آفتاب سوزان سواحل سومالی به درخت های تنومند بسته شده اند، با مرگ دردناکی جان داده اند .

بهمن ماه سال 1393 بود که دو لنج صیادی برای ماهیگیری راهی آبهای اقیانوس هند شد. یکی از لنج ها متعلق به «حاجی صالح کنارکی» و دیگری لنجی به نام «حسینی» ازشناورهای منطقه چابهار بودند.

 با خرابی موتور یکی از شناورها از حرکت بازایستاد.آنها در سواحل سومالی به وضعیت بلاتکلیفی بدون غذا و آذوقه سرگردان شدند، بارها از مسئولان شیلات و نیروی دریایی درخواست کمک کردند اما هیچ پاسخی نگرفتند و در نهایت هر دو شناور صیادی سرگردان، به اسارت دزدان دریایی سومالی درآمدند.

آن گونه که «مارین تایمز» پایگاه تحلیلی- خبری دریایی ایران نوشته، سرنشینان یکی از شناورها در تاریخ شهریورماه سال 1395 توانستند از مهلکه بگریزند.

16 ملوان ایرانی یکی از لنج ها در یک لحظه غافلگیری دزدها، آنها را اسیر کردند، این شورش ملوان ها با کشته شدن پنج دزد دریایی و دو ملوان ایرانی تمام شد. صیادان ایرانی کنترل شناور را در دستشان گرفتند و راهی سواحل کنارک شدند.

آنها با چهار اسیر مالزیایی برگشتند، بعد از اینکه 530 میلیون تومان وجه نقد هم توسط مالک لنج برای آزادی شان به دزدان دریایی پرداخت شده بود.

اما سرنوشت سرنشینان آن شناور دیگر بسیار دهشت بار بود. 21 نفر بودند که اسیر شدند . همان روزهای اول دزدان دریایی درخواست 300 هزار دلار پول نقد در قبال آزادی آن 21 صیاد کردند و وقتی متوجه شدند که خانواده صیادان اسیر شده قادر به پرداخت چنین مبلغی نیستند، 16 نفر از ملوانها را به تدریج و به فجیع ترین شکلی کشتند.

به نظر می رسد آن طور که در وب سایت فرهنگ نیوز نوشته شده ، ملوان ها در تمام این دو سال تلفنی با خانواده هایشان، مالکان اصلی لنج ها و اهالی منطقه در ارتباط بودند. هر بار تلفن می زدند والتماس می کردند برای رهایی. حتی هزینه خورد و خوراکشان هم توسط خانواده هایشان از طریق یک صرافی واسطه در دبی به حساب دزدان دریایی واریز می شده.

یکی از صیادان به خانواده اش گفته « یکسال است با میله های آهنی زیر باران و آفتاب تند و سوزان منطقه به درخت بسته شده و تنها سه روزی یک بار چند تکه نان خشک دریافت می کند. »

او به همسرش گفته که دوستانش پیش از مرگ به شدت شکنجه شده اند و ملتمسانه خواهش کرده به هر شکل که مقدور است یک تفنگ به دستش برسانند تا هر چه سریعتر خودکشی کند و از این وضعیت دردناک هر روزه رهایی پیدا کند.

این روزها چیزی به پایان ماه رمضان و اتمام مهلت دزدان دریایی سومالی برای کشتن چهار نفر صیاد بازمانده، باقی نمانده و  مردم محروم منطقه که از هر گونه اقدام دولتی ها ناامید شده اند،  در حال گردآوری کمکند.

 یکی از اهالی محل به نویسنده این سطور گفت تا به حال و با وجود همت زیادی که به خرج داده ایم، فقط صد میلیون تومان جمع آوری شده است. او گفت که مردم منطقه به سختی روزگارشان را می گذرانند. آنها قادر به انجام کمک های موثری نیستند.

مردم کنارک به شدت در بهت و حیرتند، چرا مسئولان دولتی و وزارت امور خارجه برای آزادی ملوانان اسیر شده کاری نمی کنند؟ چرا در سکوت کامل خبری شاهد مرگ فجیع آنان بوده اند؟ چرا هیچ کس نخواسته از محل اختفای آنان خبر دار باشد یا با دزدان دریایی وارد مذاکره و شور بشود؟ آیا پرداخت 300 هزار دلار برای دولتمردان برای آزادی جان 21 انسان بی گناه غیر ممکن بود؟ آیا راهی برای شناسایی این دزدان از طریق صرافی رابط در دبی وجود نداشته ؟ چرا تمامی نهادهای مربوطه به خانواده ملوانان اسیر و کشته شده می گویند که کل این ماجرا به آنها هیچ ارتباطی ندارد؟ آیا حمایت از اتباع ایرانی طبق قانون اساسی بر عهده دولت و نهادهای دولتی نیست؟ و هزاران سوال دیگری که کماکان بی پاسخ مانده اند.... روزشماری شروع شده است. تا اتمام نوشتن این سطور تنها شش روز به زنده ماندن چهار ملوان بیچاره اسیر شده باقی است.