به بچه های خود جای وحشی بازی، اتل متل توتوله بیاموزید!

ما مردمی هستیم که استعداد عجیبی در درگیریهای حیدری – نعمتی یا به اصطلاح امروزی آن «قطبی» شدن داریم... یعنی کافیست بخواهیم در کنار هم بایستیم و مشکلی را حل کرده یا به مساله ای اعتراض کنیم تا در همان بدو امر، مرزکشی ها و یار کشی ها و دسته کشی ها و چند کشی دیگر به راه بیفتد و وقتی به خود می آئیم میبینیم به جای حل معضل ایستاده ایم روبروی هم و داریم برای هم عربده کشی میکنیم.

شاید ریشه این رفتار اجتماعی، در بازیهای دوران کودکی مان نهفته باشد... بازیهایی که در آن همیشه یک عده دزد میشدیم یک عده پلیس، یا بعضی گرگ میشدیم و بعضی مان هم دور از جان گوسفند و بعد میفتادیم به جان هم و بالا پائین یکدیگر را یکی میکردیم... مثل بچه آدم که نمیتوانستیم دور هم بنشینیم و بازیهای مسالمت آمیز و غیر قطبی کنیم... اسم این وحشی بازیها هم «بازی های دوران کودکی» بود... هرکدام از ما یک خاطره نوستالژیک از شکستن و یا شکاندن سر و دست و پا در ایام کودکی داریم که با یاداوری آن خاطرات، آه میکشیم و افسوس روزگار شیرین کودکی مان را میخوریم!
هرچه هست احتمالا اثرات همان بازیهاست که امروز در فعالیتهای اجتماعی ما نیز نمود پیدا کرده است و باعث شده در شروع هر حرکتی اولین قدم مان یارکشی و دسته بندی باشد... مثلا در زمینه مبارزه با فلان معضل کسانی که معتقدند این معضل را باید به روش A حل کرد میشوند تیم شماره یک و کسانی که معتقدند روش A به درد نمیخورد و باید از روش B معضل را حل نمود میشوند تیم شماره دو ... بعد نوبت یارکشی یا همان "من من؛ تو تو؛ کشیدم؛ کی رو؟" معروف دوران بچگی ست و طرفین سعی میکنند با جذب حداکثری، تیم های خود را به بهترین شکل ببندند و با دست پر تری درگیر کل کل و بحث و گیس و ریش کشی با یکدیگر شوند... این وسط اصولا چیزی که اهمیتی ندارد همان معضلی ست که قرار بوده حل شود... انگار آن معضل صرفا بهانه ای بوده برای همین درگیریهای نوستالژیک و یارکشی ها و بازیهای بزرگسالانه... گاهی طرفین درگیر، چنان به عمق یکدیگر میتازند که آن بنده خداهایی که اینها در دفاع از حقوقشان پا به عرصه میدان گذاشته اند، به صرافت می افتند که بیایند رسما اعلام کنند مشکلشان حل شده تا بلکه به این ترفند طرفین درگیر را با هم آشتی داده و بفرستند سر خانه زندگی شان و شَر بخوابد!

البته همیشه قطبی کردن فضا به این شکل نیست که دو طرف در مورد یک معضل تفاهم داشته باشند و کتک کاری ها  فقط بر سر «روش» حل آن معضل باشد... در برخی مواقع فقط کافیست کمپین «نه به ایکس» راه بیفتد تا بلافاصله کمپین «نه به نه ایکس» یا همان «آری به ایکس» هم راه اندازی شود... اینطور میشود که گاه میبینیم چهره هایی که تا امروز در بسیاری از تلاشهایشان، متحد و همراه بوده اند، ناگهان به خاطر یک «نه» یا «آری» آن هم بر سر یک مورد خاص، تبدیل میشوند به دشمن شماره یک همدیگر و با چنان ادبیات تند و نفرت آمیزی از هم یاد میکنند که تا سالهای سال، ذرات نفرت مثل ذرات رادیواکتیو فضای فعالیت و تلاش برای هر تغییری را آلوده میکند.
یا اگر بخواهیم مثال عینی تر و مشخص تری بزنیم همین جریان آزادسازی/ اِشغال سازی حلب است که آخر ما نفهمیدیم حلب آزاد شده است یا حلب تسخیر شده است...یک گروه داریه تنبک برداشته اند و بانگ "حلب آزاد شد" راه انداخته اند و گروه دیگر فحش میدهند و خنچ میکشند که بشار اسد قاتل دوباره حلب را اشغال کرد...!
اینها همه به خاطر همان بازیهای کودکی مان است... از ما که گذشت... برای آینده ای بهتر شما به بچه های خود نقاشی، خاک بازی و اتل متل توتوله بیاموزید.