نجاست یا پاکی بهاییان؛ بهانه ای برای حذف

نظام الدین میثاقی

در هفته ای که گذشت، عباس رمضانی پور، امام جمعه رفسنجان، پیروان آیین بهایی را نجس خواند، هر گونه خرید و فروش با ایشان را حرام دانست، و از جانب "مردم" خواهان اخراج همگی پیروان این "فرقه گمراه" از رفسنجان شد. پیش از آن، فاضل میبدی، روحانی نو اندیش، در بلاگ میهمان ایران وایر، بهاییان را پاک دانسته بود و مطلق انسان را، صرف نظر از اعتقادش، مشمول این قاعده. فاضل میبدی نوشته بود آیت الله صانعی و جناتی هم چنین باوری دارند و از ضرورت حقوق برابر شهروندی سخن گفت.

چنین سخنان التهابی از یک روحانی در مورد بهاییان و عوام پسند جلوه دادن کلام با نسبت دادنش به "خواسته به حق مردم" تازگی ندارد.  آیت الله خامنه ای، مرجع تقلید و رهبر جمهوری اسلامی، نیز در پاسخ به استفتایی در مورد بهاییان گفته "جمیع افراد فرقه ضاله بهائی محکوم به کفر و نجاست هستند و از غذا و سایر چیزهایی که با رطوبت مسری در تماس با آنها بوده است باید اجتناب کرد و بر مومنین واجب است که با حیله و فسادگری این فرقه گمراه مقابله کنند." 

در استفتایی دیگر، رهبر جمهوری اسلامی "پدرانه" اندرز می دهد که "آنها [بهاییان] نجس و دشمن دین و ایمان شما هستند پس فرزندان عزیزم جدا از آنها بپرهیزید." رهبر جمهوری اسلامی هم منویات خود را غالبا مردمی می داند و مثلا در مورد برنامه هسته ای گفته که "مردم" زیر بار ننگ سازش با آمریکا نمی روند.  آیت الله نوری همدانی نیز هم صدا با روحانیون "کهنه اندیش"، همه بهاییان را نجس می شمارد و حتی ازدواج ایشان با مسلمانان را به رسمیت نمی شناسد و فرزندان چنین وصلتی را نا مشروع می داند.

فاضل لنگرانی، بهاییان و غذایشان را نجس می داند اما در معامله با ایشان ایرادی نمی بیند مگر آنکه چنین معامله ای باعث ترویج مذهب آنها یا تضعیف مسلمین باشد. آیت الله مکارم شیرازی هم، بدون استفاده از واژه نجس، هر گونه رابطه با بهاییان را حرام می داند مگر آنکه امید ارشاد و هدایت آنها به اسلام وجود داشته باشد.  آیات الله خمینی، تبریزی، بهجت، و صافی گلپایگانی هم همگی بهاییان را نجس خوانده اند و هر گونه رابطه با آنان را حرام شمرده اند.

امامان جمعه و روحانیون با چنین سخنان به ظاهر فقهی و "مردمی" و به باطن آتشین از منابر برای دگر اندیشان نفرت پراکنی می کنند و پیروان خود را، در لباس نهی از منکر و امر به معروف و ثواب، تهییج به دیگر آزاری، دیگر گریزی، و یا حتی دیگر کشی می کنند.  پدیده اسید پاشی و چاقو کشی برای کم حجابان در خیابان ها، آزار و اذیت هم میهنان اهل سنت در مسجد ها، آزار دراویش و اهل حق، و آزار بهاییان از پلمپ کردن محل کسب، آزار کودکان بهاییان در مدارس، محروم کردن از تحصیل، هجوم به منازل و نوشتن دشنام های ناشایسته با اسپری بر درهای خانه هایشان تا ربودن و کشتن همگی می تواند زاییده یک جنبش سازمان یافته باشد که از منابر تا رسانه های غیر مستقل یک هدف دارد و آن ارعاب دگراندیشان، دگرپوشان، و دگرباشان است. این جنبش سازمان یافته سیاست کنونی جمهوری اسلامی است که اجرا می شود، چه در نهادهای دولتی و رسمی آن و چه به دست عوام تهییج شده در کوچه ها و خیابان ها.

از این روست که اگر یک روحانی بهایی را نجس بداند و دیگری پاک، این دو کلام، در اذهان پیروان "غیور" و "همیشه در صحنه"، یک دیگر را ملغی نمی کند. با این که این قدم روحانیون نو اندیش بسیار سزاوار تقدیر و سرشار از شهامت و جسارت است، این گروه در عمل به حاشیه رانده شده اند و آنچه که می گویند در ایران بازتاب رسانه ای ندارد و تنها در رسانه های برون مرزی و شبکه های اجتماعی دیده می شود.

ایشان حتی مورد تهدید یا سرزنش کهنه اندیشان قرار می گیرند و صدایشان در هیاهوی فتواهای تفرقه انگیز مجتهدان و مراجع صاحب رساله گم می شود. مرحوم آیت الله منتظری، فاضل میبدی، معصومی تهرانی، و چند نو اندیش دیگر بهاییان را در حقوق شهروندی با دیگران برابر می دانند.  اما شرایط فعلی ایران چنین رقم خورده که با نجس خواندن این اقلیت، بهاییان را از انسانیت و شهروندی تقلیل درجه دهند، حقوق حقه ایشان را پایمال کنند، و با ترفند های مستقیم و غیر مستقیم صدای بهاییان را، همچون روحانیون نو اندیش، در جامعه مدنی ایران رخت سکوت بپوشانند.