برای احیای جنبش سبز رای می‌دهم

من هیچگاه قائل به نظریه شرکت در انتخابات تحت هر شرایطی نبودم و نیستم و معتقدم هر دوره ای از انتخابات شرایط خودش را دارد که تصمیم درست برای شرکت در انتخابات و یا تحریم، به آن شرایط وابسته است.
من معتقد هستم که اگر سازوکار انتخابات دموکراتیک و مبتنی بر انتخاب آزادانه نباشد، صندوق رای حتی می‌تواند به ضد خود بدل گشته و استحکام بخش پایه های دیکتاتوری باشد.
من معتقد هستم که از ابتدای جمهوری اسلامی روند انتخابات در ایران آزادانه، درست و عادلانه نبوده است و برای همین هم ما در اصلاحات، دائما درجا زده ایم و هرجا هم یک گام به جلو رفته ایم بعدها دو گام به عقب رانده شده ایم!
من معتقد هستم ساختار یک نظام اسلامی مبتنی بر ولی فقیه اصولا اجازه تغییرات اساسی به مردم نخواهد داد و در چنین سیستمی مردم با رای خود تنها خواهند توانست در ویترین و ظاهر نظام تغییراتی ایجاد نمایند.

اما با همه اینها من معتقد هستم که این دوره باید در انتخابات شرکت کرد و به آقای روحانی رای داد...
در حال حاضر صحنه انتخابات ایران به تقابلی تمام عیار بین اقتدارگرایان از یک سو و تحول خواهان و اصلاح طلبان از سوی دیگر تبدیل شده است... شاید هیچگاه در تاریخ جمهوری اسلامی انتخابات تا این حد قطبی نبوده است... به اعتقاد من کنتراست این انتخابات حتی از 88 هم بالاتر است... چرا که الان مقابل روحانی نه احمدی نژاد پوپولیست که رئیسی قراردارد که نماینده تمام و کمال اقتدارگرایان است... در برابر روحانی سپاه و بسیج و ائمه جمعه و در راس آنها خامنه ای ست و در این میان روحانی خواسته و یا ناخواسته دارد بدنه جنبش سبز را نمایندگی می‌کند... در چنین شرایطی حتی صحبت از تحریم و رای ندادن هم عاقلانه نیست... ندیدن این صف آرایی آشکار در بدنه حکومت و بی توجهی به این پتانسیل عظیم اجتماعی برای تغییر نوعی کوری ست... اینکه کسانی را که می‌خواهند در انتخابات شرکت کنند و به روحانی رای بدهند استمرار طلب، آلت دست، گول خورده و مانند آن خطاب کنیم، در نهایت تنها به ایزوله شدن بیشتر خودمان می انجامد... چیزی که در ایران اتفاق افتاده و در حال اتفاق افتادن است را باید ورای هر حب و بغضی که نسبت به مجموعه حکومت داریم ببینیم و تحلیل کنیم... چیزی که اتفاق افتاده است همسو شدن یک چهره اصولگرای معتدل مثل روحانی با بدنه ی جنبش سبز است...  حالا بیشتر از اینکه هواداران روحانی بنفش شده باشند این روحانی ست که سبز شده... این یک پیروزی و دستاورد بزرگ برای مردمی ست که بعد از 88 به شدت سرکوب و خانه نشین شدند...رهبرانشان به حصر رفتند ولی ناامید نشدند و دوباره از یک روزنه ی ناچیز در دل سیاهی استفاده کردند و آن را تبدیل به شکافی بزرگ در دیوار حاکمیت نمودند... وقتی که روحانی را چهار سال پیش انتخاب کردیم چه کسی این روزها را می‌دید؟ عرصه سیاست عرصه مواجهه است... باید ماند و پافشاری کرد... از دل ناممکن ها فرصت به وجود می آید.... امروز دعوای بین روحانی و اقتدارگرایان دیگر یک جنگ زرگری نیست... امروز در حاکمیت ایران شکاف ایجاد شده است و بخشی از این حاکمیت به سمت مردم متمایل شده است... البته همانطور که هیچ گربه ای برای رضای خدا موش نمی‌گیرد روحانی هم به عشق مردم و از روی ارادت به جنبش سبز و تعهد به اصلاحات این روزها این قشر را نمایندگی نمی‌کند... روحانی به جز مردم، در برابر جناح مقابل که همه ابزارها و امکانات در اختیارش است کارت برنده دیگری ندارد... اگر ما در حال حاضر پشت روحانی را خالی کنیم تنها اتفاقی که می افتد حذف روحانی و جناح متمایل به مردم از صحنه سیاسی ایران و یکدست شدن دوباره حاکمیت در جهت منافع اقتدارگرایان است.
من صحبت از روزنه ای برای تنفس نمی‌کنم... حتی از اصلاحات تدریجی هم حرف نمی‌زنم... من صحبت از احیای دوباره جنبش سبز می‌کنم... جنبشی که حالا انقدر تشخص پیدا کرده است که روحانی برای ماندن در بازی قدرت خودش را آویزان آن می‌کند... جنبشی که باید زنده نگاه داشته شود، تقویت شود و روز به روز وزن بیشتری در معادلات سیاسی ایران پیدا کند تا جایی که جناح اقتدارگرا دیگر قادر به تحمل آن نباشد... و چه کسی می‌داند که رویارویی بعدی در چه شرایطی و چگونه اتفاق می افتد و کدام طرف می‌تواند دیگری را سر جای خود بنشاند!
من اگر می‌توانستم بدون شک در این انتخابات شرکت می‌کردم و به آقای روحانی رای می‌دادم.