پرسپولیس  برد، برانکو تاریخ را نوشت

پرسپولیس دربی هشتاد و پنجم را برد. علی علیپور دقیقه ۲۲ برای سرخ پوشان گل زد و پس‌ازآن حملات پیاپی استقلال به‌جایی نرسید.

۹۰ دقیقه پیش از شروع بازی، ترکیب پرسپولیس اعلام شد، ولی بعد تغییر کرد. در ترکیب اولیه «محسن مسلمان» هم حضور داشت. اما سی دقیقه بعد سایت باشگاه پرسپولیس ترکیب نهایی را بدون حضور مسلمان و با حضور «ربیع خواه» روی خروجی خود قرار داد. برانکو این‌گونه تیمش را آرایش کرد؛ علیرضا بیرانوند، سیدجلال حسینی، محمد انصاری، شجاع خلیل زاده، حسین ماهینی، کمال کامیابی نیا، محسن ربیع خواه، بشار رسن، وحید امیری، علی علیپور و گادوین منشأ.

استدلالی که برای این تغییر آوردند، پولتیک «برانکو» مربی حریف بود. می‌خواست حریف را متقاعد کند که تیمش را با دو هافبک دفاعی به زمین بفرستد. هرچند بعید هم می‌رسید که «وینفرد شفر» سرمربی استقلال تیمش را را در اولین تجربه حضورش، با یک هافبک دفاعی به زمین بفرستد. سرمربی آلمانی استقلال را ابتدای بازی اینگونه به زمین فرستاد؛ حسین حسینی، مجید حسینی، روزبه چشمی، وریا  غفوری، میلاد زکی پور، امید ابراهیمی، فرشید باقری، خسرو حیدری، داریوش شجاعیان، فرشید اسماعیلی و علی قربانی. ترکیب استقلال قابل پیش‌بینی بود و حتی از بابت نیمکت نشینی محسن مسلمان هم نمی‌شد حیرت کرد.  

شروع بازی، برنامه اصلی پرسپولیس، شناختن استقلال بود. شفر اما آن قدر تجربه داشت که دستش را همان اول بازی باز نکند. مدارا، دستور کار بود. استقلال اما نشان می‌داد که به‌جز بستن مرکز زمین، روی حرکت خسرو حیدری که جلوتر از «وریا غفوری» بازی می‌کرد و سانترهایش امید بسته است. بازی ساکن دو تیم، دقیقه ۲۲ شکست. جایی که «علی علیپور» از آفساید گریخت و با دروازه‌بان تک‌به‌تک شد. روزبه چشمی از پشت‌روی علیپور خطا کرد و داور نقطه پنالتی را نشان داد. دقیقه 22 نخستین گل دربی هشتاد و پنجم را علی علیپور از روی نقطه پنالتی به ثمر رساند.

پرسپولیس از همان لحظه‌ای که عدد یک را روی اسکوربرد پیش نام خودش دید، به لاک دفاعی رفت. تمام امیدش به ضد حملات بود. استقلال اما چشم به کناره‌ها داشت. سانتر، سانتر و بازهم سانتر. امید روانخواه و میلاد زکی پور و خسرو حیدری، باید هر چه می‌گرفتند می‌فرستادند روی سر مهاجمانی که نمی‌توانستند روی سر مدافعان پرسپولیس سر بزنند. همین روال از لحظه گل پرسپولیس تا دقیقه ۴۵ ادامه داشت. نیمه اول با پیروزی یک بر صفر پرسپولیس به پایان رسید.

وقتی قرار است تفکر محتاط دو مربی، روی زمین بنشیند، چه آن نود هشتاد هزار تماشاگر حاضر  در ورزشگاه آزادی چه تک تک تماشاگران تلویزیونی بازی، نمی‌توانند نیمه دوم را توأم با هیجان ببینند. پرسپولیس می‌خواست بازی را ببندد. شفر اما تیمش را هم برای گل زدن به زمین فرستاد و هم برای گل نخوردن در دقایق ابتدایی نیمه دوم. روش «وینفرد شفر» نگه‌داشتن دائمی دو دفاع در زمین خودی بود. حتی وقتی «منشأ» در زمین پرسپولیس می‌ماند هم دو دفاع میانی استقلال سنگر را ترک نمی‌کردند.

هجوم استقلال، ضد حملات پرسپولیس. امید استقلال به سانتر، نگاه پرسپولیس به تکنیک بشار رسن و علیپور. این اصل امیدهای شفر و برانکو برای آغاز نیمه دوم بود. شفر از همان دقیقه ۶۲ نشان داد که تیمش را روبه‌جلو می‌کشد. ورود مهاجمی مثل جابر انصاری به‌جای «فرشید باقری» در خط دفاعی نشان دهنده نفرت سرمربی آلمانی از نتیجه بود. آن‌طرف برانکو مجبور شد دست به کارت ببرد و «مسحن مسلمان» را جای «بشار رسن» که بهترین بازیکن تیمش بود را از زمین بیرون کشید. هافبک عراقی در همان ابتدای نیمه دوم مصدوم شد.

فشار استقلال ناگهان از دقیقه ۶۵ افزایش یافت. استقلال البته سعی می‌کرد برخلاف نیمه اول از همه ظرفیت‌ها استفاده می‌کرد. خسرو باز هم  توپ‌ها را بلند می‌فرستاد، امید شوت می‌زد، جابر در عمق دفاع توپ می‌گرفت و حتی روزبه چشمی برای سر زدن جلو می‌کشید. پرسپولیس اما در دفاع، امیدش به همان پرس همیشگی‌اش بود.

استقلال برای گل زدن، «سجاد شهباززاده» را جای قربانی به زمین برد. بازی نیمه دوم برانکو، مقتصدانه بود. از دقیقه هفتاد سعی می‌کرد توپ را کامل به حریف بدهد، زمین را بگیرد. حتی خبری از ضدحملات جسته‌گریخته هم نبود. پرسپولیس با پرس در زمانی که استقلال توپ را داشت و البته وقتی خودش توپ را می‌گرفت بازی را به گوشه‌ها بردن، سعی در حفظ نتیجه داشت. حملات استقلال، سانترها، توپ‌های بلند و تلاش‌هایش برای پیروزی بی‌نتیجه ماند. استقلال در روزی شکست خورد که پرسپولیس فقط می‌خواست با بازی مقتصدانه پیروز باشد.

برانکو با این پیروزی تاریخ را به نام خود رقم زد. او نخستین خارجی تاریخ پرسپولیس شد که در سه دربی پیروز شد.