دربی سرد بود، یخ بود، زمهریر بود

سردترین دربی سال‌‌های اخیر مساوی تمام شد. بازی آرام، بی‌هیجان، دور از تمام حاشیه‌هایی که می‌ٔتوانست لذید باشد و حضیض شد.

برانکو ایوانکوویچ پرسپولیس را با ترکیب علیرضا بیرانوند، سیدجلال حسینی، شجاع خلیل زاده، حسین ماهین، محمد انصاری، کمال کامیابی نیا، بشار رسن، سیامک نعمتی، علی علیپور، گادوین منشا و احمد نوراللهی وارد زمین کرد. اما آن سوی میدان وینفرد شفر تیمش را با  ترکیب سیدمهدی رحمتی، پژمان منتظری، وریا غفوری، آرمین سهرابیان، میلاد زکی پور، علی کریمی، روزبه چشمی، فرشید اسماعیلی، روح الله باقری، مرتضی تبریزی و طارق همام به میدان فرستاد.

نیمه اول دو تیم موقعیت‌های چندانی نداشتند. جنگ دو تیم در میانه میدان بود و هافبک‌ها مهمترین نقش را داشتند. یک موقعیت از استقلال و دو فرصت برای گلزنی از پرسپولیس تمام سهم تماشاگران از تماشای این بازی بود. شفر و برانکو سعی کرده بودند بازی را در میانه میدان کنترل کنند. پرس شدید هافبک‌ها فقط یک معنی مشخص داشت. هر دو مربی می‌کوشیدند موقعیت بازی‌سازی را از هافبک‌های حریف بگیرند. فشار روی هافبک‌ها و بیکاره شدن آنها، مهاجمان را هم خود به خود از کار می‌انداخت.

پرسپولیس در نیمه اول ضرری چندجانبه کرد. حسین ماهینی که اتفاقا روز خوبی را هم پشت سر نگذاشته بود، مصدوم شد و از زمین بیرون رفت. مصدومیت او در شرایطی که دست برانکو روی نیمکت بسته است می‌توانست خطرناک‌ترین، تلخ‌ترین و بدترین خبر در آستانه بازی با السد قطر در نیمه نهایی لیگ قهرمانان آسیا باشد.

تصویر نیمه دوم اما می‌توانست زیباتر باشد. شاید کمی بهتر بود اما نه برای تغییر کامل تفکرات دو مربی.

دست برانکو کاملا رو بود. می‌خواست با تعویض امید عالیشاه کمی جریان بازی در میانه میدان را به سود پرسپولیس عوض کند. شاید تصورش این بود توپ را از آسمان به زمین می‌آورد و مهاجمان سرعتی تیمش را راه می‌اندازد. اما شفر هم دستش را خوانده بود. هم بشار رسن را خنثی کرد و هم تعویض طلایی برانکو را.

مربی آلمانی اما با سه تعویض هجومی نشان داد که نیم نگاهی به پیروزی دارد. اما لایه‌های دفاعی پرسپولیس هم اجازه خودنمایی به سه مهاجم تازه وارد استقلال را نمی‌داد.

بازی مساوی تمام شد. سرد بود، یخ بود، زمهریر بود.