شاهین نجفی
در گیلکی دختر را «کُر» می‌خوانند. دختر پیش از اینکه برای مغز بومی آنجا دختر باشد «کُر» بود.
«بود» چون الان حتما «داف» است. لبان نازکی که حالا با زور آمپول متورم شده است و بینی‌های باریک و قلمی و گاهی غوزدار که با معجزه‌ی پزشکان متخصص تغییر هوییت، همگی کوچک و صاف و سربالا شده‌اند.
اما «کُر» مسئله‌اش زیبایی عمل کرده نیست، شیرزنی‌ست که «چروکش راه‌واره‌های انگشت خداست» نمی‌خواهد مانند این موجود مونث و ذلیل «شعر فارسی»های دم دستی به ابتذال تعابیر لگدمال شده تن بدهد.
«کُر» باید هزاربار از چشمان سرسری و مغزهای جنسیت زده؛ از این خروس‌های آواره در مزرعه فاصله بگیرد.
فُرمال اوست/ آمال اوست/آنُرمال اوست
آنکه نهایتِ خواستی یگانه است.
فرمِ حضور است و حضورش معنای وجود تو.
این فرم آنرمال را مگر می‌شد جُز با جَز ساخت.
متن ترانه:
شاهین نجفی
دختر قیام کن
عرق بپوش
معشوق را بنوش
بدوش دوشیزگیت را
هوش از سر ببر
با انحنای وجودت
کوچ ار در به در به خویشی
فرمال منی
کُر مال منی
آمال منی
آنرمال منی
شیری زنی که چروکت راهواره های انگشت خداست
راهی به ماه
آبی به چاه
غرقینه آفتابی
مسح دو دلی
مسخ دو دلی
دال دلی
داغ شیرین منی
فرمال منی
کُر مال منی
آمال منی
آنرمال منی
در تو بیامیزیدمت
جنگیدمت
چنگیدمت
دام منی
دامانی
امانی
خان و مان منی
فرمال منی
کُر مال منی
آمال منی
آنرمال منی
.................
مطالب مرتبط:
ثبت نظر