ما برای هر اتفاق و هزینه‌ای آماده‌ایم

عباس واحدیان شاهرودی *

در طی چند دهه اخیر فعالان اپوزیسیون در داخل کشور هر چند که هیچگاه صحنه مبارزه بر علیه استبداد ولایت فقیه را خالی نگذاشتند ولی بواسطه سلطه ماشین سرکوب رژیم نتوانستند به ایجاد جامعه مدنی فعال و دارای تشکیلات حزبی که بتواند فراجناحی عمل نموده و سبب پویش ملی شود بپردازند.

اپوزیسیون خارج نیز علیرغم برخورداری از آزادی و قدرت ایجاد تشکیلات و سازماندهی بخاطر عدم همگرایی لازم بدین امر موفق نگشتند.

پس از قیام دی ۱۳۹۶ و اراده ملی برای گذار از نظام ویرانگر جمهوری اسلامی، لزوم ساماندهی در رهبری و بدنه فعال اپوزیسیون بیشتر از پیش مورد توجه کنشگران داخل و خارج کشور قرار گرفت.

حلقه مفقود شده درین میان یافتن راهکاری جهت اتحاد و یا حداقل همگرایی فراگیر میان احزاب سیاسی و چهره های تاثیر گذار اپوزیسیون بود. جالب آنجا بود که با یک آسیب شناسی سطحی نیز عیب بزرگ نیروهای فعال کاملا عیان می گشت!

در حالیکه تقریبا تمامی احزاب و رهبران و فعالان اپوزیسیون بر سر مواضع مشترکی چون دموکراسی ،سکولاریسم ،برپایی انتخابات آزاد، پایبندی به اعلامیه جهانی حقوق بشر و حفظ تمامیت ارضی ایران متفق القول بوده و هستند آنچه مانع اتحاد و همگرایی شان میباشد نوع حکومت آینده بر مبنای آرمانهای حزبی است.این خصیصه بر اکثریت فعالان داخل و خارج حاکم شده است.

ما چهل سال حرف از دموکراسی و حق انتخابات آزاد برای مردم زدیم در حالیکه بیشتر ما در گفتگوهای خصوصی میان خود، جهت ایجاد تشکیلات فراجناحی و ملی با اصرار بر آنچه حق مردم است( نه ما که خود را قیم مردم بدانیم!) تلاش نمودیم تا چیزی را که خود و حزب مان میخواهد یا تمام و کمال بدست آوریم و یا همه چیز را برهم زنیم!

نقش اپوزیسیون های صادراتی و شبه مبارزان نفوذی که در داخل فعالیت دارند در ایجاد جو تفرقه و بدبینی میان فعالان حائز اهمیت بود.دراین بین مردم و کشورمان هر روز در فقر و فلاکت و مصائب کمرشکن و خطر نابودی کامل بیشتر غوطه ور گشتند. قیام‌های نسبتا پر هزینه مردم درین سال‌ها بواسطه عدم همگرایی نیروها با شکست مواجه میشدند و بمرور یاس بر مردم رنجدیده و غارت شده مستولی گشت.

وقت آن رسیده بود که شوک بزرگی بهمه آزادیخواهان ایرانی وارد شود .نمی بایست اجازه می دادیم آخرین رمق سرزمین مان در زیر آوار جنگی که رژیم بشدت دنبال آن میگردد تا ناکارآمدی سیاستهای داخلی و خارجی اش را پنهان نماید ،نابود شود.

لازم بود عده ای از فعالان داخلی با پذیرش هر هزینه ای ولو کشته شدن با ارائه مطالبه ای بزرگ در راستای ایجاد وفاق ملی( حلقه گمشده گذار) توجه همه نیروها و رهبران اپوزیسیون را بسمت خویش و آن مطالبه جلب کنند.

اتفاقات با شتاب زیاد و به زیان ایران در حال رقم خوردن بودند.شینزو آبه در ۲۲ خرداد عازم تهران بود و ما شب ۲۱ خرداد بیانیه نخست را صادر نمودیم.در نهایت گروه ۱۴ نفره با مطالبه استعفاء رهبر و تغییر بنیادین قانون اساسی و لزوم گذار جهت شکل گیری حکومتی دموکراتیک - سکولار آن شوک را به جامعه ایرانی و حتی جهان وارد نمودند!پس از صدور نامه تبیین کننده و بیانیه دوم و انجام چندین مصاحبه از سوی اعضا، برای همگان هدف گروه مشخص و آزادیخواهان واقعی به حمایت از بیانیه برخاستند.

اینک پرسشی که بوجود آمده اینست :

این ۱۴ تن هدف و مقصد نهایی شان کجاست و اینک که در مسیر گذار بارقه ی امیدی ایجاد نمودند چگونه و با چه راهبردی قرارست دوران گذار را تکمیل نمایند؟!

همانگونه که بیشتر دوستان بنده ( اعضای گروه) در طی سه هفته اخیر اذعان نمودند ما هیچکدام استراتژیست سیاسی نیستیم و هیچکدام نیز داعیه رهبری و مولد آلترناتیو بودن سر ندادیم.

هدف مان پیوند زدن احزاب و جریانات و نحله های سیاسی،اجتماعی،قومی و در یک کلام کنار هم نشاندن همه رهبران و چهره‌های موثر اپوزیسیون برای اتحادی فراگیر جهت نجات ایران بود.

صداقت اعضای گروه و موقعیت خاص کشور و شرایط حساس منطقه ای باعث شد که این حرکت بسرعت مورد توجه و تایید قرار بگیرد و بیانیه بعنوان حلقه پیوند دهنده اکثریت نیروها، جایگاهش را در اندیشه و قلبهای ایرانیان باز کند.

حال رژیم بسرعت سرگرم تدارک انواع مختلف روشها جهت سرکوب و بی اعتبار نمودن این حرکت است. از خود ماموران وزارت اطلاعات در پیامهای تهدید کننده‌ای بیان شده که در حال تهیه نامه ای هستند که به احتمال زیاد با درخواست دهها تن از صاحب منصبان ،مراجع تقلید و مدیران و فعالان سیاسی ولایت معاش با چسباندن برچسب جاسوسی برای معاندین و کشورهای بیگانه و حمله به ناموس جمهوری اسلامی ( رهبری و قانون اساسی استبدادی) حکم مفسد فی الارض بودن مان رامستقیما از قوه قضاییه مثلا مستقل شان بگیرند.

ما برای هر اتفاق و پرداخت هر هزینه ای آماده ایم و تنها آرزوی مان اینست که ازاین آزمون ملی و تاریخی سربلند بیرون آییم.

هر رخدادی که سبب حذف و دستگیری مان شود مهم نیست ؛ بشرط آنکه رهبران و فعالان اپوزیسیون بویژه در خارج کشور که از آزادی و امکانات مناسب جهت پرورش و ارائه ‎#آلترناتیو ملی و نهایتا «دولت در تبعید»برخوردارند از آن امکانات برای ساختن بدیل رژیم جمهوری اسلامی و رهبری جریان گذار بهره بگیرند.

این ۱۴ نفر در نهایت سادگی نشان دادند اگر در رفتار سیاسی واقعا فداکاری برای نجات وطن سرلوحه کار شود هیچ ناممکنی سد راه نیست.شاید برخی از ما کشته و یا زندانی و شکنجه شویم ،

شاید تحت شکنجه های خاص مجبور شویم جلوی دوربین نظام همه این حرف‌ها را انکار نماییم و خود را مزدور سایر کشورها معرفی کنیم و....!

اما رهبران و فرهیختگان اپوزیسیون باید بدانند که ملت ایران دیگر هیچ بهانه‌ای از آن‌ها برای ایجاد تفرقه و پرداختن به کهنه دعواهای سیاسی نمی پذیرند.

ما در زیر عبای دیکتاتور با همه خطرات و محدودیت‌ها توانستیم چنین حرکت منسجمی را ساماندهی کنیم و این بیرق افراشته را به پشتوانه امید میلیون‌ها هموطن دردمند بدستان پر توان و اندیشه پویای شما خوبان وطن دوست بسپاریم.

به حرمت قامت خمیده مادرمان گوهر عشقی،به سوز دل داغدیده محمد کریم بیگی ( پدر شهید مصطفی از کشته شدگان قیام ۸۸)

و به احترام خون برادر شهید حوریه فرج زاده ( خواهر شهرام از کشته شدگان قیام ۸۸) از شما تمنا داریم این امانت ملی را تا طلوع صبح آزادی محفوظ بدارید.

بخاطر ایران هرجا لازمست از خواسته های خود کوتاه بیایید ،حتی اگر لازم شد تا کاری کنید ولی نامی از شما در بین نباشد آن کار را انجام دهید.هرچه زودتر با برپایی کنگره ای ملی مقدمات کار را فراهم آورید.

اگر بتوانید دولت یا شورا و هر تشکیلات فراگیری در راستای هدایت گذار ایجاد کنید و ما زنده و آزاد بودیم حتما خودمان حمایت خواهیم نمود.بنده به دوستانم پیشنهاد دادم که هر کدام حداقل به یکی از چهره های خوشنام و میهن دوست در خارج کشور وکالت دهیم و خودم نیز دوست نازنینی را انتخاب کردم تا پس از من بتواند اگر جایی امضا و نظرم لازم شد تصمیم بگیرد.تنها تمنا و شرط ما ترجیح دادن منافع ملی بر منافع حزبی و شخصی شما عزیزان است.مطمئن باشید ایثارگری شما از چشمان تیز بین مردم و تاریخ پنهان نخواهد بود.

راهکارهایی که بنظر بنده میرسید بدوستان انتقال دادم و آرزو دارم اپوزیسیون با اتکا به «رهبری خرد جمعی» و اندیشه محوری ، ملت ایران را به آرزوی دیرینه اش که همانا رهایی و برقراری دموکراسی واقعی ست برساند.

این مطلب هر چند مورد تایید بیشتر دوستان بنده در گروه ۱۴ است ولی نظرات شخصی من است، مگر آنکه خود آن عزیزان تایید نمایند.

*یکی از امضا‌کنندگان بیانیه درخواست استعفای آیت‌الله خامنه‌ای معروف به بیانیه گروه ۱۴