شاهد عینی: استقبال از ظریف با چاشنی شعارهای جنبش سبز

دیروز وقتی اعلام شد جواد ظریف و تیم هسته ای ایران از ژنو برمی‌گردند ایران، خیلی دوست داشتم برای استقبال بروم فرودگاه، اما نمی دانستم با کی و چطوری می شود رفت. بعد که به فیسبوک سر زدم، متوجه شدم ایده استقبال از ظریف فقط نظر من نبود و خیلی‌ها مشتاق رفتن به فرودگاه بودند. با چند نفر از دوستانم برای رفتن هماهنگ کردیم، یکی از بچه‌ها قرار بود ماشین بیاورد یکی هم گفت کلی موسیقی شاد و آهنگهایی درباره ایران آماده کرده برای برنامه امشب.

اول گفته شد هواپیمای تیم هسته‌ای ساعت 6 به ایران می رسد، داشتم حساب کتاب می کردم که چطوری رئیسم را بپیچانم و بروم، بعد دیدم گفتند ساعت بازگشت 8 و نیم شب است. ساعت 6 و نیم من و چهار نفر از دوستانم آماده رفتن شدیم، اوج ترافیک تهران بود، از میدان هفت تیر تا مهرآباد یک ساعت و ده دقیقه طول کشید. توی راه به این فکر بودم که برای استقبال چند نفر می آیند، هی با خودم می گفتم نکند خلوت باشد و ضایع شویم.

وقتی رسیدیم فرودگاه، ابتدای قسمت خروجی پاویون دولت تعداد زیادی ماشین پلیس ایستاده بود، ماشین را جایی پارک کردیم و پیاده رفتیم سمت محل استقبال، قبل از ما چندین نفر دیگر هم آمده بودند شاید حدود 100 نفر، بیشترشان مثل من و دوستانم جوان بودند، اما افراد بزرگتر هم بینشان بود. یک نفر داشت عکس های روحانی را پخش می کرد از او چهار تا عکس گرفتیم، عکاسهای زیادی آنجا بودند ما تصاویر روحانی را روی دست و جلوی صورتمان گرفتیم و آنها هی از ما عکس می گرفتند.

یواش یواش هم تعداد بیشتری می رسیدند. ساعت 8 شده بود و جمعیتمان حدود چهار، پنج برابر شده بود. آرام آرام بچه ها شروع کردند به شعار دادند، همه مدل شعاری سر داده می شد. از شعارهایی در حمایت از ظریف و بقیه اعضای تیم مذاکره کننده هسته ای تا شعارهایی بر علیه روزنامه کیهان و اسرائیل و سعید جلیلی. انصافأ هم شعارهایی که علیه کیهان و جلیلی می خواندیم خیلی بیشتر از بقیه شعارها حال می داد و تعداد بیشتری آنها را فریاد می زدند، انگار که دل پری از شریعتمداری و سعید جلیلی داشته باشند.

"کیهان اسرائیل تسلیت تسلیت" ، " کیهان اسرائیل پیوندتان مبارک" ، " جلیلی جلیلی یاد بگیر یاد بگیر" اصلی ترین این شعارها بود وقتی انها را می گفتیم به چهره دوستانم و بقیه مردم که نگاه می کردم همه اینها را با خنده می گفتند.

اما شعارهای دیگری که در حمایت از ظریف و تیمش می دادیم هم اینها بودند: " وزیر ما ظریفه، 6 کشور رو حریفه" ، «دیپلمات قهرمان خوش آمدی به ایران»، "نه توهین، نه تحریم، نه جنگ و نه تسلیم"، "ناجی ملت آمد، خوش آمد، خوش آمد" ، «سلام بر دیپلمات درود بر اصلاحات»، «حقوق دان چه کردی ایران را آباد کردی» ، "حسن کلیدُ رو کرد، ایرانُ زیر و رو کرد" ، «صل علی محمد یار مصدق آمد» و " دوم خرداد به پا کرده ایم، دولت امیدُ صدا کرده ایم"

بعضی ها هم کاغذهایی دستشان گرفته بودند که رویشان نوشته های جالب و خواندی بود. عکاس‌ها هم انگار از این نوشته ها خیلی خوششان می آمد و صد بار از آنها عکس گرفتند. متن برخی از نوشته ها را که خواندم این‌ها بود : " دکتر ظریف به اندازه هشت سال متشکریم" ، " تا ظریف‌ها زنده‌اند، ایران زنده‌است" ، " سلام بر سفیر صلح" ، " سلام بر خاتمی دورود بر روحانی " ، " تسلیت به حسین شریعتمداری و نتانیاهو" " 3 آذر نتیجه امید در 24 خرداد"

بخش دیگری از شعارها هم یاد و خاطره جنبش سبز را برای من زنده می‌کرد، خواندن سرود یاردبستانی و شعارهایی در حمایت از میرحسین و زندانیان سیاسی جزو این شعارها بود، " بعد از توافق ژنو میریم سراغ میرحسین" ، " زندانی سیاسی آزاد باید گردد" ، " یا حسن یا حسین، شیخ حسن میرحسین"، "یا حسین میرحسین " ، "ننگ ما ننگ ما صدا و سیمای ما" شعارهای این قسمت بود. البته وقتی اینها را می گفتیم همه همراهی نمی کردند، بعضی ها هم مخالف بودند و می گفتند اینجا جای مناسبی برای این شعارها نیست.

اما حس جالبی که دیشب وقت سر دادن این شعارها برایم داشت، این بود که با وجود ترسی که ته دلم داشتم اما آنها را با تمام صدایم فریاد می زدم، آن هم توی صورت پلیس هایی که روبروی ما ایستاده بودند. آنها هم کاری با ما نداشتند و این خیلی می چسبید. نیروهای پلیس آنقدر زیاد بودند که من اول که رسیدم فکر کردم می خواهند با ما برخورد کنند و اجازه تجمع ندهند.

آنقدر سرگرم شعار دادن بودیم که نفهمیدیم ساعت نزدیک 10 شب شده و هنوز خبری از ظریف و تیم هسته ای نشده، رفتم روی لبه بلوار و این طرف و آن طرف مسیر را نگاه کردم مشخص بود این مدت تعدادمان هم خیلی بیشتر از قبل شده. عاقبت چند دقیقه بعد یک ماشین پرشیای سیاه از بین جمعیت گذشت همه نگاهمان را تیز کردیم که ببینیم چه کسی توی ماشین است، من و دوستانم که غیر از ظریف و عراقچی که عضو تیم هسته ای بودند کسی را نمی شناختیم، اما هر ماشینی که رد می شد اطرافیان اسم یک نفر را می گفتند، نهاوندیان، مصباحی مقدم، محمد شریعتمداری تعدادی از مسئولان و مقاماتی بودند که گویا برای استقبال آمده بودند.

چند دقیقه بعد یک ماشین دیگر آمد و دیدم مردم کلی برایش شعار می دهند: "دیپلمات قهرمان خوش امدی به ایران" ماشین نزدیک ما که رسید ما هم شروع کردیم به شعار دادن و دست تکان دادن، گفتند آقای مجید تخت‌روانچی دیپلمات عضو تیم هسته ای بود او هم برای ما دست تکان داد.

آخرین نفری که آمد جواد ظریف سوار بر یک خودرو بزرگ سفید، قبل از رسیدنش عده ای داخل یک منقل بزرگ اسپند دود کردند و دود و بوی خوشش توی هوا پیچید، ماشین ظریف که نزدیک شد همه با آخرین توان جیغ می کشیدیم و برایش شعار می دادیم و دست تکان دادیم، محافظش جلوی شیشه ایستاده بود و وسط مسیر هم خیلی شلوغ بود و ما نتوانستم او را ببینیم، فقط دستش که از ماشین بیرون بود را می دیدیم، ماشینش که از وسط جمعیت ما گذشت همه دنبالش را افتادیم و شعار می دایدم، "ظریف دوست داریم ظریف دوست داریم". ظریف که رفت مراسم هم تمام شد و همه رفتند سمت ماشین هایشان که از فرودگاه بروند.

شب خاطره انگیزی شده بود، وقتی رسیدم خانه فیسبوک را باز کردم که درباره فرودگاه و شعارهایی که می دادیم بنویسم، دیدم همه قبل از من هم فیلم گذاشته اند هم عکس و هم همه شعارها را نوشته اند، ظریف هم توی فیسبوکش مطلبی نوشته بود و از ما تشکر کرده بود، گفته بود:" واقعاً شرمنده‌ام که دوستان محافظ اجازه ندادند از اتومبیل پیاده شوم. هیچ چیز برای من شیرین‌تر از دیدار نزدیک با شما نبود ولی...

​​