پسرم! پیروزی بزرگ این است که هر آنی که زمین خوردی، برخیزی

ماهرخ غلامحسین‌پور

پسرم! اینکه تو را از همه ناملایمات زندگی دور نگه دارم کار من نیست. ناملایمات اجتناب ناپذیر و ناگزیرند. آنها هم مثل درخت و پنجره و آسمان و خانه بخشی از زندگی اند. من فقط می توانم مهارت های درست برخورد کردن با آنها را به تو آموزش بدهم. باید بدانی اتفاقات بد زیادی هم در مسیر زندگی منتظر تواند و چیزهایی هست که نمی توانی از شر حضورشان خلاص بشوی و آنجاست که تو باید بیاموزی چطور با مشکل جا گذاشتن ابدی جنی کوچولو- کلاغ پشمی و پرپری مورد علاقه ات- روی نیمکت اتوبوس کنار بیایی ؟ همه چیز به شیوه برخورد تو بستگی دارد. اگر آموختی که دیر یادت آمده جنی را جا گذاشته ای و چشمان اشکبار به من گفته ای و ما دیر به ایستگاه برگشته ایم و جنی برای همیشه ترکمان کرده و به جای گریه کردن و تب کردن ، به خاطر بیاوری که جنی در خانواده دیگری الان خوشبخت و راضی است، لابد بالای یک کمد نشسته و دارد برای کودک دیگری قصه های هزار و یکشبش را تعریف می کند، یک روز هم می توانی بیاموزی که چطور در مقابل ناملایماتی مثل سرطان، اخراج و بیکاری و اینکه ناعادلانه ترکت کنند، کنار بیایی.

این روزها می بینم گاهی دلتنگ و افسرده ای. می بینم زیاد پیش می آید که کم خواب یا بی خوابی و گاهی بهانه می گیری و زیاده تر از آنچه که باید غر می زنی .

می خواهم امروز یک فهرست مفصل تهیه کنم. از همه آن چیزهایی که نشان دهنده ی استرس  توست .. اینکه چه ساعت هایی از شب دل درد یا درد مفاصلت شروع می شود. توی رختخواب وول می خوری و بی تابی می کنی؟ صبح هایی که مشق هایت را کاملا آماده نکرده ای تحریک پذیر و عصبی می شوی و دیگر از آن لبخند زیبای گشاده ات خبری نیست. کلا آن روز روحیه مثبتی نداری. عصبانی هستی یا گاهی اندکی هم غمگین.

هیچ کدام اینها به نظرم عجیب نیست. به هیچ  وجه با این تلونات نباید بترسی و واهمه کنی. بی تردید تو اولین کودک در سن بلوغ نیستی و آخرینش هم نخواهی بود.  دکتر کاتلین پانولا هوکی در کتاب «رها از افسردگی » اش می گوید همه ی بچه های هم سن و سال تو که در آستانه بلوغند و شرایط دشواری مثل تو رو از سر گذرانده اند، یک دوره کوتاه یا بلند مدت افسردگی را تجربه می کنند.

می توانم یک برگه تقسیم بندی شده روی در یخچال بچسبانم ، دقت کنم که چند بار در مقابل بی قراری تو مادر صبوری بوده ام؟ برخورد مهرورزانه ای داشته ام ؟ وقتی عصبانی شده ای یا با برادر کوچکترت پرخاش کرده ای ، وقتی قادر نبوده ای تمرکز کنی، چند بارعنان از کف داده و به تو که معصوم ترین کودک جهان و عزیزترین رفیق منی پرخاش کرده ام. با این کار  می توانم آخر هفته از عملکرد عاطفی ام یک جمع بندی مشخص و منطقی داشته باشم.

من درکت می کنم. به خوبی سال های بلوغم را به خاطر دارم. گاهی وقت ها برای فرار از افسردگی ناشی از شرایط زندگی یا سن و سالم شروع می کردم به پرخوری کردن. فکر می کردم با خوردن برای روح خسته ام یک سپر دفاعی می سازم. سپری که تصور می کردم می تواند مرا حمایت کند.

مطمنا سه عنصر بیولوژیک، شیوه و تعامل من و پدرت با تو ، و کنش و واکنش جامعه ای که در آن زیست می کنی در اینکه چه شیوه ای برای برخورد با دلتنگی ات به کار ببری موثرند. اینکه وقتی دلتنگی مدام نگران از دست دادن من ، برادرت یا پدرت هستی و می پرسی که آیا دوستت داریم یا نه؟

این جور وقت ها به خاطرم می آید از صبح آنقدر که باید به تو توجه نکرده ام. در آغوشت می گیرم و مدام قربان صدقه ات می روم. قبول کن که نمی توانی

تاثیر ساعت های متوالی استفاده از کامپیوتر و آی پد را نادیده بگیری. دیدن فیلم هایی که سرشار از خشونتند یا المان هایی از خشونت را در خودشان به طور پنهان حمل می کنند. دیدن آگهی های تجاری پر زرق و برقی که تفاوت زندگی تبلیغی و رویایی و زندگی عادی غالب ما را نشان می دهد، بازی های هزار توی کامپیوتری و ایکس باکس و حجم این همه اطلاعات و داده های مجازی در شکل و شمایل ارزشگذاری تو به عنوان یک نوجوان تاثیر شگرفی دارد.

زمانی که من به سن و سال تو بودم جای خالی این اطلاعات با داشتن رابطه سالم تری در تعامل با خاله و دایی و عمه و عمو یا پدر بزرگ ها و مادر بزرگ ها و همسالان و هم بازی ها در کوچه و خیابان پر می شد. ما از رسانه های مجازی چیزهای غریبی یاد نمی گرفتیم. و چون در عالمی به نام عالم واقع زندگی می کردیم کمتر از نسل شما دچار تعارض می شدیم

اینکه گاهی به من می گویی دلم می خواهد پرواز کنم یا باید بتوانم پولدار بشوم یا گاهی می پرسی آیا من زیادی چاق یا تنبلم؟ به نظرم ناشی از میل تو به زیست در همین دنیای مجازی است.

به نظر من تو زیباترین کودک جهان و کاملا متعادلی. دوست داشتنی و مهربان . با فهم و شعوری نگفتی که با دیدن باورهایی که در عالم مجازی مدام با آنها در ارتباطی گاهی اسباب جدی ناامیدی ات فراهم می شود.

می خواهم متقاعدت کنم که ساعت های همنشینی ات با کامپیوتر شخصی ات را کاهش بدهی. دلم می خواهد به عالم واقع برگردی. با آدم هایی زیست کنی که واقعی اند. از جنس من و تو.

حالا باید جزو لیست بلند بالایم برای کمک به تو یاداشت کنم که دست از سرزنش کردن تو بردارم برای خودم یک فهرست از رفتارهای نابهنجارم را ردیف می کنم. با خودم عهد ببندم دست از گله مندی و پرخاشگری بردارم. در برابر خستگی های مفرطم در قبال مسئولیت سنگین مادری به جای انتقاد کردن به روشی کاملا منطقی از تو کمک بگیرم.

عزیز دلم . من نمی توانم از وقوع بعضی اتفاقات بد زندگی ات جلوگیری کنم. مرگ یا سفر مصیب بار یک دوست یا گم شدن عروسک روزهای کودکی و ناملایمات کوچک و اندوه های بزرگ. اما می توانم به حرف هایت گوش بدهم. حس و حالت را بفهمم. سعی کنم تفاوت دنیاهامان را درک کنم و به رسمیت بشناسمشان و کمتر از تو توقع داشته باشم و واکنش های عصبی ام را کنترل کنم. این دقیقا همان چیزی است که می خواهم

از این هفته می خواهم قبل از بیان هر جمله سرزنش بار و انتقادآمیزی، چند دقیقه تامل کنم . یک نفس عمیق بکشم و به خودم بگویم بهترین کاری که می توانم برای نشان دادن محبتم به تو بکنم تا منجر به تغییر رفتارت بشود چیست؟ من و تو به یک نسبت به هم محتاجیم. تو ستون اصلی زندگی منی . من هم ستون اصلی زندگی توام دلم نمی خواهد ستون اصلی زندگی ات متزلزل و نا ایمن باشد.