راهنمای گام به گام پناهجویی (طنز)/ فصل هفدهم/ لایف استایل

مردم ترکیه لایف استایل مخصوص به خود را دارند و شما برای زندگی در ترکیه لازم است این لایف استایل را یاد بگیرید...یکی از مهمترین نکات البته بحث شیرین ماچ و بوس است... در ایران دو مرد که به هم میرسند در صورت آشنایی و دوستی قبلی سریع لبها را به کار میاندازند و اقدام به بوسیدن گونه، لپ و یا گوش یکدیگر میکنند...آن هم سه بار...در ترکیه این کار نوعی رابطه جنسی محسوب شده و اگر شما مرد باشید و نسبت به یک مرد ترک چنین عملی انجام دهید به احتمال زیاد یک کشیده نصیبتان خواهد شد...سیستم برخورد مردها در ترکیه این است که ابتدا دست میدهند، بعد در حالی که دستهای هم را نگه داشته اند با نوک پیشانی دو ضربه ی آرام (راست/ چپ ) به کله ی یکدیگر میزنند...یاد گرفتن این شیوه برای بیان دوستی و آشنایی نیاز به تمرین دارد... سعی کنید قبل از آموزش کافی اقدام به این عمل نکنید...مواردی داشته ایم که ایرانیانی که خیلی زود قصد حل شدن در جامعه ی ترکیه را داشته اند نتوانستند ضربات خود را کنترل کرده و ابروی طرف را با یک کله  شکافته اند...یا حتی بدتر از آن چون کله زدن در ایران یک تکنیک رزمی رایج در دعواهای خیابانی ست به محض تماس کله با کله، جو گیر شده و با یک کله دماغ طرف را شکسته اند ...
در بین زنها البته چنین چیزی رایج نیست و نگارنده دقیقا نمیداند که زنها چطور آداب مصافحه و معانقه را به جای می آورند.

بوسیدن دست و پا هم در مورد بزرگترها و افراد سن و سال دار خیلی رایج است...یعنی مثلا عروس که به مادر شوهر میرسد باید حتما  دولا شود و دست او را ببوسد...حتی بوسیدن پا هم دیده شده که البته نوعی پاچه خواری محسوب میشود و مخصوص عروسها/دامادها ئیست که اول زندگی میخواهند خودشان را در دل مادر شوهر/مادر زن جا کنند.

در ترکیه دو جور ترک داریم... ترک مدرن و ترک سنتی...ترکهای مدرن که به خاطر  ظاهر تر و تمیز و شیک خود به  ترکهای کوزی گونی هم مشهورند تقریبا فرقی با شهروندان اروپایی ندارند...فهمیده، تحصیلکرده، خوشتیپ، خوشفکر، اهل تسامح و تساهل و خلاصه آنچه خوبان همه دارند را یکجا دارند...و خوبی اش این است که ترکها به خصوص در شهرهای بزرگ هشتاد درصد اینچنین هستند... اما امان از ترکهایی که به آرمانهای مرحوم  آتاتورک وفادار نبوده و فیزیولوژی بدنشان با سیستم سنتی و یلخی و اسلامی سازگار تر بوده و در آن مسیر رشد کرده اند...در بخشهایی از جامعه ی ترکیه که سنتی ست چیزی به نام زن به عنوان شریک زندگی وجود خارجی ندارد...زن خدمتکاری شبانه روزیست که مرد به او افتخار همبستری میدهد...از آنجا که این نوشته طنز است و قرار نیست شما را بگریاند بنده بیش از این مساله را باز نمیکنم...همینقدر بدانید که احمد خاتمی امام جمعه ی تهران و حسین شریعتمداری مدیر مسئول روزنامه ی کیهان در قیاس با برخی از مردهای سنتی ترکیه، انسانهایی روشنفکر و حامی حقوق زنان محسوب میشوند...

چیزی که در ترکیه بسیار جلب توجه میکند رفتار مردم این کشور با حیوانات است...برخلاف ایران که سگها و گربه ها مثل فشنگ از جلوی آدمها فرار میکنند و انسان و حیوان مثل جن و بسم الله هستند، در معابر و پیاده رو های  ترکیه سگها و گربه ها در کنار عابرین برای خود خرامان خرامان راه میروند و کسی کاری به انها ندارد...هر گوشه و کناری که چشم بیندازی کسبه و یا مردم ظرف آب و غذایی برای آنها گذاشته اند و تقریبا سر سطل آشغال رفتن و غذا پیدا کردن برای حیوانات اینجا منسوخ شده است...این پدیده برای خیلی از پناهجویانی که به تازگی از ایران به ترکیه آمده اند قابل باور نیست...خیلیها در ایران فکر میکنند که کلمه ی سنگ و سگ از یک خانواده هستند و طبیعی ترین برخورد با هر سگی این است که سنگی به سمتش بیندازی...اما کافیست در ترکیه لگدی حواله ی سگ و یا گربه ای نمایی تا صد جفت چشم با تعجب به شما خیره شود که این دیگر چه جور حیوانی ست...!؟ از کجا آمده است و دقیقا مشکلش با حیوانات چیست؟ و گاهی آنقدر نگاهها سنگین میشود که مجبور میشوید بروید و روی آن زبان بسته را  ببوسید و از دلش در بیاورید...!
این که ترکها چه کار کرده اند و چطور این فرهنگ را بین مردم جا انداخته اند سوالی ست که جواب دادن به آن مربوط به این سلسله درسگفتارها نخواهد بود.

از بحث حیوانات که بگذریم کمی هم در مورد فرهنگ بالکن نشینی یا همان تراس نشینی ترکها بگوئیم...در ترکیه هر خانه ای اول یک تراس بوده که بعد دست و پا دراورده و اتاقها و زوائدی به آن اضافه شده...ترکها شعری دارند با این مضمون که: "اتاق خواب و حمام را از من بگیر...بالکنم را نه..." بالکن اصلی ترین اتاق خانه است...صبحانه توی تراس خورده میشود...بین صبحانه و ناهار اعضای خانه توی بالکن میشنینند و با هم حرف میزنند و معاشرت میکنند...گوشه ی بالکن باربکیو و بساط پخت و پز هست و برای تهیه ناهار لازم نیست کسی موقعیت را ترک کند و ناهار توی بالکن آماده و همانجا خورده میشود...بعد از ناهار اهالی چرتی توی بالکن میزنند و دم عصر هم  همانجا دور هم مینشینند به صرف چای و بازی تخته...هوا که تاریک میشود چراغ بالکن را روشن میکنند و تازه زندگی شبانه ی بالکنی آغاز میشود...آبجو و نوشیدنیهای مجاز (غیر مجاز سابق) همراه با  مزه و مخلفات روی میزی توی بالکن چیده میشود و تا پاسی از شب مینوشند و میخورند و حرف میزنند...و مدیون هستید اگر فکر کنید جایی بهتر از بالکن (در صورت مناسب بودن فصل) برای خواب شبانه وجود دارد... تنها رفتن به دستشویی، خرید کردن و نیز رفتن به سر کار دلایل موجهی برای ترک بالکن در زندگی مردم ترکیه محسوب میشود.