هفت سین

مادرم به من یاد داد سفره انداختن شب سال نو یک رسم جدی است، سفر و حضر و خوشی و ناخوشی هم ندارد. فرقی نمی کند کجای این دنیای پهناور باشی یا در شهری دورِ دورِ دور... یا حتی تازه مهاجرت کرده باشی و هیچ چیز خانه ات به سامان نباشد، ندانی کجا باید سرکه بخری یا سنجد از کجا گیر بیاوری، باید وقت تحویل سال سبزه بگذاری روی سفره تا نماد خرمی و شادابی باشد، سرکه یا عصاره میوه ی تاک که نماد شادی و دلخوشی باشد، سمنو که به زندگی ات برکت و خیر و فراوانی بدهد، سیب که وقتی به آن نگاه می کنی به یاد عشق بیفتی و مهرهایی که در انتظار تواند تا بورزی، سیر که نگهبان توست از شر و ناخوشی، و سماق که نماد مزه ی زندگی است با کمی سنجد که نشانه حیات و هستی و دلباختگی آدمی است و چند سکه که به نیت برکت و فراوانی مالی و دلخوشی اقتصادی می گذاریشان روی سفره هفت سین و یک آینه هم بغلش می گذاری تا روشنایی را به خانه ات بیاورد ، به من گفته هفت سین نشانه ی سپاسگذاری و شکرگذاری بنده از خالق یا از طبیعت یا از انرژی های جاری در هستی است ، و اینکه حتما باید سین هایت هفت تا باشند، نشانه «امرداد» یا جاودانگی ، نشانه ی ماندگاری و بی مرگی.

من امسال هفت سین کوچکی دارم، برای اینکه تازه رسیده ام به این شهر و هنوز هیچم به سامان نیست، به این امید این سفره را چیده ام شاید سال 94 سال رهایی همه زندانیان دربند و دلخوشی همه ی دل های نادلشاد باشد. ایدون باد

ماهرخ غلامحسین‌پور