منت امنیتی!

بعد از اظهارات تاریخی و غرورآفرین محمد جواد ظریف مبنی بر اینکه "ما افتخار می‌کنیم که به خاطر فلسطین تحت فشار هستیم" در حالی که ملت شریف ایران در حال افتخار کردن به این افتخار وزیر امور خارجه کشورمان بودند، مسائلی اتفاق افتاد که شادی این افتخارات را به کام ملت و دولت شریف ایران تلخ نمود. ماجرا این بود که ظاهرا دو شخص فوتبالیست‌نما (وریا غفوری و علی کریمی) در واکنش به این سخنان، اقدام به تیکه انداختن و ضایع کردن جناب وزیر نمودند و سعی کردند این شبهه را به وجود بیاورند که منظور از "ما" در سخنان جناب ظریف "ملت قهرمان ایران" نیست و مردم ایران اگر بخواهند بین آرمانهای فلسطین و آسایش و رفاه خود یکی را انتخاب کنند نعوذ بالله دومی را انتخاب می‌کنند!

این حواشی به قدری دردناک بود که رهبر معظم انقلاب که اسوه صبر و بردباری ، انتقاد پذیری و گذشت، عطوفت و مهربانی و بسیاری چیزهای دیگر هستند لگن بزرگ صبرشان لبریز شد و در بیانات مهمی هوایی زده و فرمودند (نقل به مضمون): "این ورزشکاران نمک نشناس [نمک به حرام] یادشان نرود که از صدقه سر جمهوری اسلامی ست که امروز می‌توانند ورزش کنند چرا که اگر ما نبودیم و هنوز رژیم فاسد ستمشاهی بود، الان همین امنیت را هم نداشتیم و الان شما به جای فوتبال بازی کردن باید با داعشی ها قایم باشک بازی می‌کردید!" ایشان در ادامه تصریح کردند که بهتر است ورزشکاران دندان اسب پیشکشی (زندگی در سایه امنیت جمهوری اسلامی) را نشمرند و به جای شکستن نمکدان، همواره ممنون و متشکر و مطیع و قدرشناس و ثناگوی نظام اسلامی باشند.

بعد از این بیانات داهیانه، دستگاههای ذیربط بلافاصله وارد عمل شدند تا در مورد نمکدان نفیس و عتیقه نظام که این دو ورزشکارنما شکسته بودند تحقیق کنند که همین احضار و بازپرسی ساده سبب شد دشمنان نظام شروع به سر و صدا کنند که بله نظام مقدس جمهوری اسلامی طاقت یک انتقاد ملایم به یک وزیر غیر معمم ریش پرفسوری اش را هم ندارد.

این سمپاشی‌ها در حالی بود که این دو ورزشکار که مورد غضب بالاترین مقام مملکتی قرار گرفته بودند بعد از چند ساعت سوال و جواب آزاد شده بودند و این یعنی ظرفیت انتقاد پذیری در نظام جمهوری اسلامی به شدت بالاست. اما کاش حیایی هم در کار باشد و این باز بودن در دیزی، باعث چنگ اندازی های اینچنین به صورت همچون ماه انقلاب نشود.

فراموش نکنیم اگر ما در کشور خود همه جور کمبود و گرانی و فقر و آلودگی و اختلاف طبقاتی و تبعیض و فساد و مانند آن داریم و اگر هیچ کجای دنیا راهمان نمی‌دهند که برویم، اما در کنار اینها یک چیزی هم داریم که کل دنیا در حسرت آن است. یعنی امنیت!
کشورهای دیگر را نگاه کنید و ببینید چطور در روز روشن عملیاتهای انتحاری انجام می‌شود و مردم دسته دسته در خیابانها سلاخی می‌شوند! به سوریه نگاه کنید. به افغانستان بنگرید، اخبار وحشتناک سوریه را دنبال کنید، حوادث خونبار افغانستان را در گوگل سرچ کنید. در مورد سوریه چقدر می‌دانید؟ تا به حال به مناطق تحت کنترل طالبان در افغانستان سفر کرده اید؟ می‌دانید سوریه با چه مشکلاتی دست به گریبان است؟ همه اینها تنها گوشه ای از نا امنی گسترده در جهان است. پس بهتر است قدر این امنیت را که جمهوری اسلامی برایمان به ارمغان آورده بدانیم و به جای غر زدن و انتقاد و زیاده خواهی، اندکی شعور برای تشکر و قدردانی داشته باشیم.