حراج خاموش برای هنرمند ایرانی

کمپینی اینترنتی به منظور جذب کمک مالی برای «لاله خرمیان» که به سرطان سینه مبتلا است، تشکیل شده و بعضی هنرمندان ایرانی و امریکایی آثار خود را در همین راستا اهدا کرده اند. این کمپین برای تهیه پولِ درمان سرطان خرمیان است که بیمه درمانی آن را پوشش نمی دهد.

علاقه مندان و طرف‎داران از طریق یک حراجِ به اصطلاح «خاموش»، می توانستند در این کمپین مشارکت کنند و در جهت درمان لاله خرمیان گام بردارند؛ درمانی که هم شامل رهیافت های کل گرایانه( (holisticمی شود و هم رهیافت های سنتی.
در این حراج، آثار طیف وسیعی از هنرمندان دیده می شد که از آن جمله می توان از «کارا واکر»، «شیرین نشاط»، «میکا روتنبرگ»، «مریلین مینتر» و «ریکریت تیراوانیت» نام برد. این حراج ساعت ۶ بعد ازظهر پنجم نوامبر به وقت منطقه زمانی شرقی بسته شد.

«ایران وایر» با لاله خرمیان و دوست و همکار هنرمندش، «میکا روتنبرگ» درباره این طرح گفت و گو کرده است.

کمی از وضعیت خودت بگو و این که چرا به دنبال روش های متفاوت و غیر متعارف برای درمان می گردی؟

لاله: 10 سال پیش تشخیص دادند که به «لنفوم هوچکینِ» بسیار پیشرفته ای مبتلا هستم. به همان روش های معمول، مشغول شیمی درمانی شدم و در حال بهبود بودم. بعد از شیمی درمانی، خیلی علاقه مند شدم که درباره دیگر روش های درمانی هم بیش تر بدانم. درباره همه روش های موجود تحقیق کردم؛ هم روش های سنتی و هم غیرمتعارف. شیوع و گسترش سرطان همیشه با خودش مطالعات، تحقیقات و شیوه های جدیدی می آورد.
تابستان گذشته تشخیص دادند که سرطان سینه مرحله یک دارم. این دفعه که دانشم از موضوع بیش تر شده بود، می توانستم خودم درباره درمانم تصمیم بگیرم. می توانستم تصمیم بگیرم که درمانم هم شامل شیوه های سنتی شود و هم غیرسنتی. درباره علل سرطان بحث های زیادی هست؛ چیزی که باعث می شود من از پزشکی کل گرایانه خوشم بیاید، این است که هم به بیماری نگاه می کند و هم به علت هایش. بنابراین، نه فقط به موضوعات ضروری و فوری می پردازد بلکه ریشه ها و علت های ممکن را هم بررسی می کند. به این معنا که احتمالات ژنتیک، سموم، رژیم، اختلالات عاطفی، استرس ها و مشکلات روان شناختی، محیط های سمی و خیلی چیزهای دیگر را در پروسه درمان لحاظ می کند. نگرش کل گرایانه عوامل بسیار زیادی را در درازمدت تحت بررسی قرار می دهد. به نظر من، این نگاه و رهیافتِ معقولی است.

میکا، چه طور با لاله و کارهایش آشنا شدی؟

میکا: من و لاله با هم در دانشگاه کلمبیا در نیویورک آشنا شدیم وقتی فوق لیسانس هنرهای زیبا می خواندیم. از همان جا با هم دوست شدیم و دوست نزدیکِ هم ماندیم. از سال ۲۰۰۴ هم که فارق التحصیل شدیم، در یک استودیو با هم کار می کنیم.

لاله، سرطان چه تأثیری روی کارت گذاشته است؟ در کار هنری خودت در این دوران، روی چه چیزهایی متمرکز هستی؟

لاله: اتفاقات بزرگ در زندگی، آدم ها را به شکلی ذاتی تغییر می دهند. این اتفاقات ناخودآگاهانه تر از آن چیزی که فکر می کنیم، بروز می یابند. من هیچ وقت آگاهانه درباره تجربه ام از سرطان کار نکردم. در دو سال و نیم گذشته، بیش تر خودم را از طریق «لالون» بیان کرده ام؛ با لباس هایی که با دست روی آن ها نقاشی می کنم.

میکا: لاله به خاطر انیمیشن های زیبا و طراحی های بزرگش شناخته شده است ولی لباس هم درست می کند. راهی بین نقاشی و طراحی خطی پیدا کرده. فکر نمی کنم وضعیت فیزیکی تأثیری روی کارش گذاشته باشد. هر چند البته 10 سال پیش، بعد از درمان سرطان، فیلم اروتیک بی نظیری به نام «من بدون پایان» (I Without End) ساخت.

چه شد که تصمیم گرفتید وبسایتی برای جذب کمک های خیرخواهانه راه اندازی کنید؟

میکا: مخارج پزشکی‌ لاله خیلی بالا است و بیمه‌ هم همه مخارج پزشکی کل گرایانه او را نمی دهد. لاله بعد از تشخیص، به نوعی در شوک بود. ما به عنوان دوستان لاله باید قانعش می کردیم که وبسایتی برای جذب کمک های خیرخواهانه راه اندازی کند. او خیلی تودار است و نمی‌‌خواست داستان بیماری اش علنی شود. نمی‌‌خواست مردم او و یا کارش را با این ماجرا گره بزنند. با این که اولش خیلی از این پیشنهاد استقبال نکرد، ما توانستیم قانعش کنیم که به ما اجازه دهد تا عشق، علاقه و حمایت خود را از طریق یک حراج هنر خاموش به او نشان دهیم. لاله بخشی از جامعه بی‌ نظیری از هنرمندان است که بعضی‌‌ از آن ها واقعاً از پیشگام‌ترین هنرمندان امروز هستند. ما همه جمع شدیم تا حمایت خود را از لاله نشان دهیم و نتیجه ‌اش برای کلکسیونر‌ها هم عالی بود.

لاله: از لحظه ای که حراجی را در فیس بوک منتشر کردیم، پرطرف‌دار شد و رسانه ها سراغ‌مان آمدند. من هم تصمیم گرفتم غرورم را کنار بگذارم و چیزی را که از نظرم حیاتی ترین نکته است، بیان کنم. نمی توانم از طرف بقیه حرف بزنم، فقط نظر خودم را می گویم. سخت ترین بخش [بیماری]، تبعات روان‎شناختی و عاطفی آن است. عمل های جراحی و چیزهایی که از نظر فیزیکی تحمل می کنید، در مقایسه با اتفاقاتی که در ذهن و روان‎تان می افتند، هیچ هستند. بیماری می تواند با خودش انزوا و شرم بیاورد. ممکن است فکر کنید دیگر به درد نمی خورید حتی اگر  واقعیت اصلاً این طور نباشد. این جور احساس ها سراغ آدم می آیند.

بخش مشکل سازِ ماجرا، «سیستمی» است که برای درمان سرطان وجود دارد. روش های بسیار متنوعی موجود است ولی باید برای پیداکردنِ آن ها انگیزه داشته باشید. روش های غیر سنتی هستند که برای من و خیلی های دیگر در گذشته کار کرده اند. البته این روش های درمانی می توانند بر اساس تحقیقات سنتی در مورد بیماری باشند ولی به بیماری از زاویه ای کلی تر و جامع تر نگاه می کنند. به نظر من، در دراز مدت تأثیر خودشان را می گذارند اما در کوتاه مدت آن قدرها مؤثر نیستند.

بعد پای مسایل مالی و مشکلات بیمه به میان می آید؛ به ویژه در امریکا که بیمه اصلاً چیزی را پوشش نمی دهد. مشاوره با یکی از متخصصانِ پزشکیِ کل گرایانه می تواند از هزار تا ۴هزار و۵۰۰ دلار خرج روی دست‎ شما بگذارد. این تازه اول ماجرا است. علاوه بر ویزیت دکتر، مکمل ها و چیزهای دیگری هم هست که باید بخرید که بسیار گران هستند. من خودم تحت نظارت دکتری سنتی هستم ولی روش های درمانی من بر اساس بخش غیرسنتی هم هست.

وضعیت کمپین چه گونه است و امیدوارید چه قدر پول جمع کنید؟

میکا: ما یک حراج خاموش هنر برگزار و نزدیک به ۱۸هزار دلار جمع کردیم. امیدواریم تا ۵۰هزار دلار هم برسیم.

از خوانندگان «ایران وایر» چه کمکی بر می آید؟

میکا: می توانند سری به وب‎سایت «Paddle 8» بزنند. هنرمندانی درجه یک کارهای عالی خود را به این وبسایت اهدا کرده اند.  

***

لاله خرمیان در سال ۱۹۷۴ در تهران متولد شد و در «اورلندو»، در ایالت فلوریدای امریکا بزرگ شد. او مدرک لیسانس خود را در رشته هنرهای زیبا از «مدرسه مؤسسه هنر شیکاگو» و مدرک فوق لیسانسش را از دانشگاه کلمبیا گرفت. سپس در انیمیشن دیجیتالی، کلاژ، مونوتایپ و نقاشی شروع به کار کرد. کارهای خرمیان در سراسر دنیا به نمایش در آمده اند که از آن جمله می توان به موارد زیر اشاره کرد:

Water Panics in the Sea, Nicole Klagsbrun Project Space, New York; Statements, Art Basel, Switzerland, Making Room: The Space Between Two- and Three- Dimensions, MASS MoCA, North Adams (2012); Water Panics in the Sea, The Thirdline and The Pavillion, Dubai (2011); Paradise Lost, Istanbul Museum of Art, Istanbul (2011); The Dissolve, Site Santa Fe Bienniale (2010); Scene 9, Galerie Krinzinger, Vienna, AU (2009); The 6th Asia Pacific Triennial of Contemporary Art, Gallery of Modern Art, Australia (2009); and Unveiled, The Saatchi Gallery, London (2009).

خرمیان سال ۲۰۰۸ در «Krinzinger Projekte Residency» در وین و هم‌چنین در «La Curtiduria Residency» در «اوآخاکا دخوارز» مکزیک رزیدنسی گرفته است. از جمله جوایز و تقدیرهایی که از خرمیان شده، می توان به موارد زیر اشاره کرد:

The Gottlieb Foundation, Pollock-Krasner Foundation, The Pat Hearn and Colin Deland Foundation, The Artist Fellowship Award, and the Agnes Martin Award.