روز آخر جشنواره کن و اعلام برندگان

شصت و هفتمین دوره جشنواره کن هم به آخر رسید و من حالا دیگر با خیال راحت می توانم بخوابم بدون این که نگران از دست دادن فیلم ها و برنامه های جشنواره باشم. فیلم و فیلمساز مورد علاقه ام یعنی نوری بیلگه جیلان هم برنده نخل طلای کن شد. خواب زمستانی، فیلمی نبود که خانم جین کمپیون و تیم داوران او بتوانند نادیده بگیرند. فیلم یک شاهکار سینمایی منحصر به فرد است و اندیشه و شعور سینمایی بالایی پشت آن خوابیده است. جیلان را امروز باید چخوف سینمای جهان دانست. او علاقه زیادی به چخوف و دنیا و آدم های او دارد. سهراب شهید ثالث، فیلمساز فقید ایران هم علاقه زیادی به چخوف داشت و سینمایش متاثر از او بود و حالا در غیاب شهید ثالث، فیلمساز دیگری در همسایگی ما هست که چخوفی می بیند و چخوفی می اندیشد و این اتفاق بزرگی است.
در کنفرانس مطبوعاتی بعد از اهدای جوایز نخل طلا، از جیلان در مورد رابطه اش با چخوف پرسیدم. در پاسخ من گفت: " یک از شخصیت های چخوف 15 سال در ذهن من بود و با آن درگیر بودم ولی من اعتماد به نفس لازم را برای نوشتن فیلمنامه و ساختن فیلمی در مورد این شخصیت نداشتم اما نمی توانستم جلوی آن را بگیرم. تا اینکه به همراه همسرم فیلمنامه آن را نوشتم و امیدوارم چخوف در آن باشد."
خانم جین کمپیون هم در کنفرانس مطبوعاتی، ضمن ستایش از ارزش های سینمایی این فیلم، به  فضا و شخصیت های چخوفی فیلم اشاره کرد و گفت که با شخصیت های زن فیلم به ویژه خواهر آیدین به شدت همذات پنداری کرده و دلش می خواسته یکی از آنها باشد. او همچنین به شوخی گفت که فیلم جیلان خیلی بلند بود و اگر دست او بود دو ساعت از فیلم را کم می کرد.
جیلان در مورد بلند بودن فیلمش گفت که زمان نوشتن فیلمنامه مثل یک رمان نویس عمل می کند و به جنبه تجاری فیلم اهمیت نمی دهد. او گفت که او و همسرش(همکار فیلمنامه نویس جیلان) از اول می دانستند که زمان فیلم دو برابر زمان فیلم آناتولی خواهد بود و او همه سناریو را تبدیل به فیلم کرد و نسخه اولیه 4 ساعت بود اما او در نهایت آن را کوتاه تر کرد.
جیلان همچنین جایزه اش را به جان باختگان وقایع سیاسی سال گذشته ترکیه تقدیم کرد. او در کنفرانس مطبوعاتی در این باره گفت: " ما سال گذشته سال بدی را در ترکیه داشتیم. جوانانی که جان باختند به ایده های زیادی فکر می کردند. آنها خود را برای آینده بهتر کشورم قربانی کردند و لذا شایسته این تقدیم اند." از طرف دیگر ترکیه امسال صدسالگی صنعت سینمای خود را جشن می گیرد و این نخل طلا دستاورد بزرگی برای سینمای این کشور به شمار می رود، سینمایی که کارگردان های بزرگی چون یلماز گونی، عاطف یلماز و شریف گورن را به خود دیده است. 
به لیست جوایز کن که نگاه می کنم می بینم که هیئت داوران در مورد برخی فیلم ها و فیلمسازان به درستی قضاوت کرده اند. اهدای جایزه بهترین فیلمنامه به آندری زویاگنیتسف روسی برای فیلم لویاتان، اقدام شایسته ای بود. فیلمسازی که فیلمنامه ایش ساختار هوشمندانه ای دارد و به سختی می توان ایرادی از نظر روایت و شخصیت پردازی در آن پیدا کرد. او آدم هایش را خیلی خوب می شناسد و به انگیزه ها و نیت های آنها آگاه است و موتور محرکه فیلمنامه اش، از یک فقدان نیرو می گیرد. فقدان عشق، فقدان رابطه ای سالم، فقدان عدالت و اخلاق. لویاتان، برداشتی مدرن از داستان ایوب تورات و رنج ها و زخم های اوست. درباره اش می توان مقاله ها نوشت و اگر فیلم خواب زمستانی جیلان نبود، بی هیچ تردیدی، هیچ کس سزاوارتر از او برای دریافت نخل طلای کن امسال نبود.
اما ژان لوک گدار و مانیفست سینمایی او خداحافظی با زبان، فیلمی نیست که در کته گوری جوایز کن بگنجد. استاد و شان او بالاتر از آن است که داوران کن بخواهند او را در یکی از بخش های کن جا دهند و دادن جایزه مشترک ویژه هیئت داوران به فیلم گدار و فیلم «مامان» زاویه(اگزویه) دولان، یکی از مضحک ترین و بیهوده ترین تصمیم های خانم جین کمپیون و همراهانش بود. مهم نیست که آنها چه توجیهی برای این کار داشته اند. بیخود نبود که بیچاره دولان این قدر ذوق زده شد و هنگام دریافت جایزه گریه و زاری کرد. 
مراسم اختتامیه کن، مثل همیشه باشکوه و ابهت کم نظیری برگزار شد. مجری مراسم اختتامیه کن، لمبرت ویلسون بازیگر سرشناس فرانسوی بود، همان بازیگر فیلم از خدایان و انسان.
آدم های سرشناسی برای اهدای جوایز به روی صحنه رفتند از جمله سوفیا لورن، کوئنتین تارانتینو، آدرین برودی، مونیکا بلوچی و عباس کیارستمی که امسال رئیس داوران سینه فونداسیون و فیلم های کوتاه بود و به زبان فارسی با حاضران حال و احوال کرد و بعد جوایز را اعلام کرد. کیارستمی نخل طلای بهترین فیلم کوتاه را به فیلم «لیدی» به کارگردانی سیما مسوـ سوتو داد. این فیلم، داستان دختری کلمبیایی است که همراه با فرزند خردسالش، به دنبال همسرش می‌گردد که کارش شستن اتوبوس است. سیما مسو-ستو در کنفرانس مطبوعاتی گفت که انتظار دریافت این جایزه را نداشته و قبل از آن هم با هیچ داوری حرف نزده است. او گفت تنها بعد از دریافت جایزه با عباس کیارستمی صحبت کرده است.  
ژان لوک گدار و جولیان مور، برنده جایزه بهترین بازیگر زن به خاطر بازی اش در فیلم نقشه ستارگان سینما،  در مراسم اختتامیه حاضر نبودند و کسان دیگری به جای آنها جایزه شان را دریافت کردند.
شصت و هفتمین دوره کن از برخی جهات از مهم ترین دوره های این جشنواره فاخر سینمایی بود. یکی از این جهت که چهره ها و نام های برجسته ای را در عرصه سینما در کنار هم قرار داد از ژان لوک گدار گرفته تا کن لوچ، عباس کیارستمی، نوری بیلگه جیلان، مایک لی، دیوید کراننبرگ، الیویه آسایاس، جان بورمن، برونو دومن، ژانگ ییمو، جین کمپین، ویلم دفو، جیا ژانگ که و ...
و دیگر این که آخرین جشنواره ای بود که به ریاست ژیل ژاکوب برگزار شد. مردی که از سال 2001 ریاست این جشنواره را به عهده داشته و امسال با دست دادن و بوسیدن لیلا حاتمی، جنجال بزرگی آفرید.