شیرین پارسی، کارآفرین نمونه ای که چهره کشاورزی شاندرمن را دگرگون کرد

استان وایر: شیرین پارسی فارغ‌التحصیل ادبیات از کشور فرانسه، مدیر نمونه کشاورزی استان گیلان در سال ۱۳۷۹، برنج‌کار نمونه استان گیلان در سال ۱۳۸۳ و همچنین منتخب برگزیده کارآفرینی در جشنواره کارآفرینی سال ۱۳۸۳ است، او همچنین چهره ی کشاورزی منطقه شاندرمن را دگرگون کرد.

سعیده علیپور طی گزارشی در روزنامه فرهیختگان مروری بر زندگی شیرین پارسی دارد و نوشته:« او ازسال 1358 به همراه شوهرش از خارج از کشور به ایران آمد. با اینکه همسرش رشته معماری خوانده بود، تصمیم گرفت تا روی زمین آبا و اجدادی‌اش که در روستای شاندرمن گیلان بود، کشاورزی کند. شیرین در آن سال‌ها روی زمین کار نمی‌کرد. او در رشت مستقر بود و همسرش روزها و هفته‌ها و گاهی ماه‌ها روی زمین با کمک روستاییان کار می‌کرد».

هفت، هشت سالی بخاطر کمبود باران نشاهای برنج که دیمی رشد می‌کردند، در انتظار باران سوختند. همسر شیرین خانم که گویی طاقتش طاق شده بود، بیمار شد و در این میان شیرین خانم بود که به همسرش قول داد تا اوضاع را سامان دهد. او سر قولش ماند و اندکی بعد خودش برای رتق و فتق امور به شاندرمن رفت.

شیرین یک روز در غیاب همسرش، به زمین کشاورزی رفت تا اوضاع نشاهایی را که از بی‌آبی سوخته بودند سامان دهد. کسی باورش نمی‌شد این زن شهری از خارج آمده نه‌تنها زمین کشاورزی خودش را سامان دهد، که چهره کشاورزی این منطقه را دگرگون کند. روستاییان که با این گمان که  او نمی‌تواند از پس کار بربیاید، حاضر به همکاری با شیرین نشدند، اما او تصمیم داشت شیوه کشاورزی را تغییر دهد و این توقع هزاران ساله کشاورزان از بخت و اقبال و طبیعت را به شیوه‌ای عقلانی حل کند.

خودش در مورد خاطرات آن دوره‌اش این گونه می‌گوید:«ما مزرعه‌مان را تسطیح کردیم، برای اولین بار با کمک مروج‌های کشاورزی خزانه‌های علمی گرفتیم، با حرف های منفی برای ما مهم نبود. بالاخره باید درست می‌شد و درست شد، طوری شد که همه بعد از چند سال کشت‌شان را علمی کردند؛ خزانه‌گیری‌شان را جوی‌پشته کردند، ‌مزارع‌شان را، کرت‌هایشان را بزرگ کردند. یعنی در حقیقت ما الگویی شدیم برای منطقه. من به همسرم قول داده بودم که همیشه همراه باشم و بودم. بچه‌هایم خیلی کوچک بودند، آنها را همراه خودم می‌بردم سر مزرعه و واقعا آنجا فصل برداشت با ما کار می‌کردند، پسرهای من خیلی کوچک بودند، پسر بزرگم وقتی 10 سالش بود مثل یک مرد بزرگ کار می‌کرد، پسر کوچکم هم همین‌طور.»