داریوش: مردم دست‌مان در آتش نیست ولی دل‌مان با شما است

«داریوش اقبالی‌زاده»، خواننده و فعال اجتماعی ایران در گفت‌وگویی با «ایران‌وایر»، از روزهایی گفت که تلاش کرده است صدای مردم ایران را به گوش جهان برساند. 

او همبستگی را عامل موفقیت در جنبش‌های اعتراضی مقابل جمهوری اسلامی دانست و گفت مردم ایران امروز به «شورای راهبری» نیاز دارد، نه «شورای رهبری». 

به عقیده داریوش، رهبری این مردم از دل ایران بیرون می‌آید. او زنان ایرانی را به دلیل جنبش اخیر و ایستادگی در تمام طول تاریخ مقابل محدودیت‌ها ستود و خواهان همبستگی و وفاق ملی در داخل و خارج از کشور برای عبور از جمهوری اسلامی شد. 

داریوش در پایان، «علی کریمی» را با «ولودیمیر زلنسکی»، رییس جمهوری اوکراین مقایسه کرد و گفت: «علی کریمی یک نابغه فوتبال و حالا یک قهرمان ملی است.» 

***

تماشا در یوتیوب

شما زمانی که دور جدید کنسرت‌های‌ خود را در سراسر جهان آغاز کردید، از ایرانیان مقیم نیویورک خواستید که در روز سخنرانی «ابراهیم رئیسی» در نیویورک، مقابل مقر سازمان ملل تجمع کنند و واکنش نشان دهند. آن زمان آیا تصور می‌کردید که در فاصله کمتر از دو هفته، به جایی برسید که در کنسرت‌های‌تان با مردمی که در اعتراضات سراسری در خیابان‌ها شعار می‌دهند، ابراز همبستگی کنید؟ یعنی از مرحله اعتراض به حضور رییس جمهوری اسلامی به همراه شدن با مردم در ایران. 

- طبیعتا کاری که ما می‌توانیم انجام دهیم، در همین حد است؛ کنار مردم بودن و حمایت از مردم. حالا می‌خواهد این همراهی با مردم در نیویورک باشد یا واشنگتن یا کنسرت. الان کنسرت‌ها معنای دیگری دارند. ما دل‌مان می‌خواهد به مردم امید بدهیم و بگوییم ما این‌جا کنار شما هستیم. درست است که دست‌مان در آتش نیست ولی دل‌مان با شما است و می‌خواهیم موثر باشیم. من درخواستم از مردم ایران این است که مقطعی کار نکنیم؛ یعنی باید این اعتراضات تداوم داشته باشند. چرا از کشوری مثل چین الگوبرداری نکنیم؟ مردم چین سال‌ها کار بزرگی کردند که زندانیان سیاسی‌ آن‌ها طی ۲۶ یا ۲۷ سال از ۹۰۰ هزار نفر به ۳۰ هزار نفر رسید، چون شهروندان چینی در خارج از کشور مقابل سفارت‌خانه‌های این کشور می‌نشستند با تابلو و بدون هیچ شعاری که زندانیان سیاسی ما را آزاد کنید. سه دهه طول کشید که به موفقیت رسیدند. ما هم باید الگوبرداری کنیم. همیشه جلو رفتیم و بعد عقب کشیدیم. ما باید بفهمیم دقیقا هر کدام از ما چه کاری بلد هستیم. الان کاری که ما بلدیم، این است؛ حمایت از مردم، حمایت از اعتراض به کشته‌ شده‌ها. ما وظیفه نسخه پیچیدن نداریم. حتی فعالان سیاسی ما هم نباید برای مردم نسخه بپیچند. طی این ۴۳ سال، فعالان سیاسی ما باید همبستگی به وجود می‌آوردند. آن‌ها باید یک «شورای راهبردی» را شکل می‌دادند، نه یک «شورای رهبری»، چون رهبر در داخل کشور است. من همیشه می‌گویم جمهوری اسلامی قوی نیست، ما ضعیف عمل می‌کنیم. 

شما گفتید که مردم چین در خارج از کشور با اعتراض‌های مدنی مقابل سفارت‌خانه‌های این کشور موفق شدند زندانیان سیاسی این کشور را نجات دهند. سوال این‌ جا است که اساسا جمهوری اسلامی نظامی اصلاح‌پذیر است که بتوان با رفتارهای مدنی مشابه مردم چین به هدف رسید؟ 

- جمهوری اسلامی روشی را از ابتدا آغاز کرد و به دلیل ترس‌هایش، این سیستم خشونت‌آمیز را قوی‌تر کرده است و عقب‌نشینی نمی‌کند. جمهوری اسلامی می‌داند هرجایی مقابل خواست مردم عقب‌نشینی کند، شکست می‌خورد. خودش هم می‌داند در مورد حجاب به موفقیتی نمی‌رسد، چون زنان ایران با این‌ که در طول تاریخ سختی کشیده‌اند اما همیشه حرف‌شان را به کرسی نشانده‌اند. نسرین ستوده‌ها و نرگس محمدی‌ها برای زنان ایران و جامعه ایران به زندان رفتند. تاریخ ایران لبریز از زنان قهرمان است. من معتقدم سکان الان در دست زنان است و ما باید دنبال یک رنسانس ایرانی باشیم. جمهوری اسلامی هم‌چنان در قرن هفدهم زندگی می‌کند. آن روزها گفتند طاعون به‌خاطر پاشنه بلند زنان آمده است. الان همان صحبت‌ها به جامعه تزریق می‌شود. ما استحقاق ورود به جامعه جهانی را داریم اما با همبستگی. همبستگی یعنی تفاوت‌ها را قبول کنیم. من خواننده همه طیف‌ها هستم. من به عقیده همه احترام می‌گذارم تا وقتی نقض حقوق بشر در آن وجود نداشته باشد. آینده ایران باید رنگین کمانی از طیف‌های فکری سیاسی باشد، در غیر این صورت تاریخ تکرار خواهد شد. بیاییم کار را با آشتی ملی یک سره کنیم و زیر چتر ایران فردا قرار بگیریم. ۴۳ سال است «مرگ بر» گفته‌اند و «دشمن فرضی» تراشیده‌اند. باید جایی این را تمام کرد. 

داریوش هنرمند و موسیقی‌دان است اما به موضوعات اجتماعی، آزادی‌های مدنی و حقوق شهروندی زنان و مردان کشورش اهمیت می‌دهد. جمهوری اسلامی مشخصا با همه این دیدگاه‌ها و فعالیت‌هایش مشکل دارد. امروز یک فوتبالیست سابق، تبدیل به قهرمان مردم و به زبان و ادبیات جمهوری اسلامی، «تهدید علیه امنیت ملی» شده است. «علی کریمی» یک بازیکن فوتبال بود و شغل او دریبل زدن و پاس دادن و گل‌زدن، اما دغدغه‌هایی مشابه شما در امور اجتماعی و مدنی دارد. شاید در مسیر بسیار دشواری قرار گرفته و این مسیر را شما بیش از چهار دهه تحمل کرده‌اید. 

- علی کریمی یک قهرمان است. او قهرمان قلب‌ها است. اسطوره مملکت ما است. اگر شرایط طوری بود که همه سر کار خودشان بودند، پیام‌های علی کریمی و «علی دایی» در جامعه پخش نمی‌شدند؛ یعنی علی کریمی نیازی به اظهارنظر و هزینه کردن از زندگی‌ خود نمی‌دید. علی کریمی خودش و زندگی‌ خود را به خطر می‌اندازد و مردم هم باید حمایتش کنند. علی کریمی رهبری را برعهده نگرفته بلکه فقط در حال اعتراض کردن است. من برای علی آرزوی سلامتی می‌کنم و می‌فهمم که در جو بسیار بدی است ولی امیدوارم به او صدمه نخورد. جمهوری اسلامی به هر ترتیبی شده، سعی می‌کند هر کسی که محبوب است را حذف کند. از بازیگر و هنرپیشه و نویسنده گرفته تا قهرمان قلب‌های مردم، همه را حذف می‌کند. برای علی کریمی که مطمئنم کنار مردمش است، آرزوی سلامتی دارم. می‌دانم که او نیاز به مشاور و نیز هم‌دل و هم‌قدم دارد و نباید تنهایش گذاشت. سیاست‌مدار مصلحت‌‌جو باید کنارش باشد، نه سیاست‌مدار سیاست‌باز. علی کریمی یک قدرت است. رییس جمهوری اوکراین (زلنسکی) یک هنرپیشه بود. رهبر یک طیف تا انتخابات آزاد، می‌تواند علی کریمی باشد.