اطلاعاتی به دست «ایران‌وایر» رسیده که نشان می‌دهد، «معصومه یاوری»، زن خانه‌داری که به‌اتهام همکاری با سازمان مجاهدین خلق به «محاربه» متهم شده، تحت فشار، شکنجه با ندادن داروها و تهدید به ۱۵ سال زندان فرزندش «محمدمهدی وثوقیان»، علیه خود اعتراف کرده است.
یک منبع مطلع به ایران‌وایر می‌گوید که مصادیق اتهامی خانم یاوری، «آتش زدن یک پایگاه بسیج در خیابان طالقانی گلپایگان» و «ارتباط با شبنم مددزاده»، از اعضای سازمان مجاهدین خلق است.
این در‌حالی‌ست که وضعیت جسمانی این مادر خانه‌دار، اجازه آتش افکندن به یک پایگاه بسیج را نمی‌دهد و آشنایی‌اش با شبنم مددزاده هم، به زندانی بودن با او در یک بند در سال ۱۳۸۸ باز می‌گردد.
***
معصومه یاوری، ۴۵ ساله، ساکن گلپایگان اصفهان و زندانی سیاسی سابق است. ماموران او را روز سه‌شنبه ۱۴شهریور۱۴۰۲ در منزلش بازداشت کردند. دو هفته بعد فرزند او، محمدمهدی که دانشجو سال دوم رشته هوشبری دانشگاه علوم پزشکی اصفهان است، به‌خاطر پیگیری وضعیت مادرش بازداشت شد.
خانم یاوری، به‌شدت بیمار است. او چند سال پیش دو دیسک کمر خود را خارج کرده و پیش از بازداشت، با درد شدید کمر که حتی اجازه نشستن را به او نمی‌داد، روزگار می‌گذرانده است. او همچنین از بیماری‌های تیروئید و آریتمی قلب نیز رنج می‌برد.
پیش‌تر یک منبع مطلع به ایران‌وایر گفته بود که محمدمهدی چون پیگیر وضعیت مادرش و رساندن داروهایش به او بود، بازداشت شد.
حالا یک فرد آگاه به ایران‌وایر می‌گوید که خانم یاوری در زندان با تهدید به حکم ۱۵ سال زندان برای فرزندش، اعتراف کرده است: «تهدیدش کردند، مجبور شد آتش زدن پایگاه بسیج و خیلی کارهای دیگه که حتی روحش هم خبر نداشته و اصلا در توان جسمی‌اش نبوده، بپذیرد.»
این فرد مطلع ادامه می‌دهد: «اصل دستگیری مربوط به آتش زدن پایگاه بسیج بود که دنبال متهم بودند. مدرک‌شان هم در مورد خانم یاوری شهادت یک همسایه اطلاعاتی است که کل کوچه را به‌بهانه اینکه خانه‌اش آن‌جا است، پر از دوربین کرده و فیلم آن دوربین‌ها را هم بابت مدرک تحویل اطلاعات داده و گفته که رفت‌و‌آمدشان مشکوک است.»
در‌حالی‌که دستگاه امنیتی جمهوری اسلامی مدعی است این آتش‌افکنی در اوایل شهریور ۱۴۰۲ رخ داده، فرد مطلعی که با ایران‌وایر گفت‌وگو کرده اما می‌گوید که این پایگاه بسیج یکی-دو بار نیز بعد از بازداشت خانم یاوری به آتش کشیده شده است و اصولا خانم یاوری حتی اگر می‌خواست هم، توان به آتش کشیدن جایی را به‌لحاظ جسمی و حرکتی نداشت: «به‌سختی راه می‌رود و حتی نشستن و برخاستن او هم با درد همراه است، چه برسد به آتش زدن پایگاه بسیج.»
ایران‌وایر پیش‌از این برخی اسناد پزشکی مربوط به بیماری دیسک کمر خانم یاوری را رویت کرده و برای ما هم مشخص نیست که دستگاه امنیتی و قضایی جمهوری اسلامی، چگونه توانسته زنی که حتی برای نشستن روی صندلی دچار مشکل است، به آتش زدن پایگاه بسیج متهم کند.
اعتراف با تهدید به زندان بلندمدت برای فرزند
فرد آگاهی که با ما گفت‌وگو کرده، می‌گوید که معصومه یاوری در دو هفته اول بازداشت خود باوجود درد شدید و ممانعت بازجوهایش از دادن داروهای مسکن به او، اتهامات را نپذیرفته بود.
او می‌گوید: «بعد که محمدمهدی را گرفتند، عکس بچه‌اش را گذاشتند جلویش. گفتند یا اعتراف کن یا به پسرت ۱۵ سال حکم می‌دهیم.»
در سال‌های گذشته، اخذ اعتراف اجباری از بازداشتی‌های اعتراضات و فعالان سیاسی و مدنی از طریق فشار بر خانواده آن‌ها بارها تکرار شده است.بازداشت و حکم زندان برای «رضا خندان»، همسر «نسرین ستوده» و ممنوع‌الخروجی دخترشان، «مهراوه خندان»، تنها یکی از نمونه‌های فشار بر زندانیان سیاسی و عقیدتی از طریق آزار اعضای خانواده آن‌ها بوده است.
به گفته این شخص آگاه، خانم یاوری به‌خاطر فرزندش اتهامات مطروحه از سوی بازجوهایش را می‌پذیرد، ولی به آن‌ها گفته است: «اگر بگویید آدم هم کشتم، به‌خاطر بچه‌هایم و زندگی آن‌ها قبول می‌کنم و همه را امضا می‌کنم.»
مصداق اتهام محاربه: ارتباط با شبنم مددزاده، هم‌بندی سابق
معصومه یاوری به محاربه متهم شده، چون با خانم مددزاده که دستگاه امنیتی ایران او را «سرپل منافقین» می‌خواند، ارتباط داشته است. فرد مطلعی که با ایران‌وایر گفت‌وگو کرده، می‌گوید که آشنایی خانم یاوری با شبنم مددزاده، به دوران زندان او در سال ۱۳۸۸ برمی‌گردد.
در آن زمان، شبنم مددزاده، فعال دانشجویی و از اعضای شورای تهران دفتر تحکیم وحدت بود که به این دلیل که خواهرش عضو سازمان مجاهدین خلق بود و در کمپ «اشرف» در عراق به سر می‌برد، به‌همراه برادر کوچکش، «فرزاد»، در اسفند ۱۳۸۷ بازداشت و به ۵ سال زندان محکوم شد. خانم مددزاده بعد از آزادی از زندان موفق شد از ایران خارج شود.
درست در زمان حبس شبنم مددزاده، معصومه یاوری هم بابت شرکت در اعتراضات به نتایج انتخابات ریاست جمهوری سال ۱۳۸۸، موسوم به «جنبش سبز»، بازداشت شد. دستگاه امنیتی جمهوری اسلامی به او اتهام «محاربه» از طریق همکاری با سازمان مجاهدین خلق زد، اتهامی قابل مجازات با اعدام.
مبنای طرح این اتهام نیز ارسال پیامک عنوان شده و گفته شده بود که عکس‌هایی از رهبران سازمان مجاهدین خلق در کامپیوتر خانه آن‌ها بوده است، اما این زن که آن زمان دو کودک خردسال داشت، از اتهام هواداری سازمان مجاهدین تبرئه شد. حالا دوباره بعد از ۱۴ سال، دستگاه امنیتی ایران با همان اتهام و این بار به‌بهانه «ارتباط با سرپل منافقین»، سعی دارد خانم یاوری را به محاربه محکوم کند.
این در‌حالی‌ست که آن‌طور که منبع ایران‌وایر می‌گوید، ارتباط با خانم مددزاده، خارج از ارتباط با یک هم‌بندی سابق نبوده و نیست: «بچه‌های خانم یاوری که اصلا خانم مددزاده را در زندان شناختند، به او خاله می‌گفتند.»
ادامه فشار بر فرزند به رغم اعتراف مادر
بنا به گفته منبع ایران‌وایر، باوجود اینکه معصومه یاوری علیه خود اعتراف کرده، فشارها بر فرزندش، محمدمهدی وثوقیان همچنان ادامه دارد: «دادستانی اصفهان به‌دلیل اینکه اتهام خانم یاوری محاربه است، پرونده را از دادستانی گلپایگان گرفته و برای همین گلپایگان دارد تمام تلاشش را می‌کند که برای محمدمهدی پرونده‌سازی کند و حکم سنگین برایش بگیرد.»
او می‌گوید که جلسه دادگاه قرار بوده همین روزها برگزار شود، ولی چون مدارک کافی نبوده، وکیل درخواست ارائه مدارک داده است.
به گفته او، اتهاماتی که به آقای وثوقیان تفهیم شده، «ارتباط با دول خارجی» و «تبلیغ علیه نظام» بوده، ولی در پرونده هیچ مدرکی نیست و محمدمهدی نیز همه اتهامات را رد کرده است.
حقوق شما
محاربه چیست؟
«موسی برزین خلیفه‌لو»، حقوقدان و مشاور حقوقی ایران‌وایر می‌گوید که جرم محاربه، «زمانی است که شخصی سلاحی را به قصد رعب‌ووحشت و ایجاد ناامنی استفاده کند و این باعث ناامنی گسترده شود.»
به گفته او، «نمی‌شود گفت هرکسی که ارتباط یا همکاری با گروهی دارد، هرچند آن گروه مسلحانه باشد، این شخص محارب است. به عبارتی در محاربه، شخص باید شریک در عملیات مسلحانه آن گروه باشد.»
او با تاکید بر اینکه محاربه، شرایط سختی دارد و فرد حتما باید از سلاح در تاریخ دقیق و مکان مشخصی استفاده کرده باشد و مدارک محکمه‌پسند آن نیز موجود باشد، می‌گوید: «ایشان تحت شکنجه بوده و مجبور به اعتراف شده است. اعترافاتی که تحت فشار از متهمین اخذ می‌شود، به هیچ‌وجه اعتبار قانونی ندارد و نباید مورد توجه دادگاه قرار بگیرد.»
با این‌حال، برزین خلیفه‌لو با اشاره موارد بسیار استفاده دستگاه قضایی ایران از اعترافات تحت فشار و شکنجه برای محکوم کردن شهروندان، می‌گوید: «نیروهای امنیتی اولین کاری که می‌کنند این است که یک اعتراف و اقرار از شخص می‌گیرند و می‌فرستند به دادگاه.»
به گفته این وکیل حقوق‌بشری، «حتی اگر آتش‌سوزی در یک پایگاه بسیج هم رخ داده باشد که باتوجه به وضعیت جسمانی خانم یاوری بعید است او بتواند چنین اقدامی کند، صرف اینکه در یک پایگاه بسیج آتش کوچکی رخ داده، این محاربه نیست.»
او با تاکید بر اینکه محاربه در قوانین، در گذشته، مثلا در مواردی که راهزنان یک روستا را قتل و غارت می‌کردند، به آن‌ها اتهام محاربه منتسب می‌شد، می‌گوید: «باید در پرونده دقت شود، همیشه در پرونده‌های این‌چنینی، امنیتی نگاه می‌شود و دستگاه قضایی نیز براساس موازین حقوقی رسیدگی نمی‌کند.»
از بخش پاسخگویی دیدن کنید
در این بخش ایران وایر می‌توانید با مسوولان تماس بگیرید و کارزار خود را برای مشکلات مختلف راه‌اندازی کنید
با ایران‌وایر همکاری کنید
ویدیوها و مطالب خود را برای ما بفرستید
ثبت نظر