در ویدیویی که به تازگی توسط «ایران‌وایر» منتشر شده است، ماموران امنیتی و یگان‌های مختلف نظامی و انتظامی در یکی از ده‌ها رزمایشی که برای مقابله با اعتراضات خیابانی برگزار کرده‌اند، حضور دارند و شیوه‌های نوین سرکوب خیابانی را تمرین و مرور می‌کنند. آیا حکومت در سرکوب کارگران و تجمع‌های صنفی از همین روش‌ها استفاده می‌کند؟ در این گزارش تلاش کرده‌ایم در گفت‌وگو با «پیمان شجیراتی»، فعال کارگری، به این پرسش پاسخ دهیم.
***
پیمان شجیراتی، از فعالان کارگری و کارگر اخراجی «گروه ملی صنعتی فولاد خوزستان» درباره ویدیوی افشا شده از مانور نیروهای سرکوب در «ایران‌وایر»، با اشاره به دوره طولانی سرکوب مستقیم اعتراضات کارگران در ایران می‌گوید: «بازداشت‌های همراه با ضرب و شتم و فحاشی، بخشی از برخوردهای اولیه بوده‌اند. اما تصور نمی‌کنم نیروهای سرکوب‌گر از یک الگو و روش مشخص و یک‌سان در برخورد با کارگران و معترضان استفاده کنند. نحوه برخورد با معترضان بستگی به محل و مکان اعتراض دارد. به این معنا که اگر اعتصاب و اعتراضی در محل کار رخ دهد، در مرحله اول، وظیفه سرکوب (شناسایی کارگران پیشرو، کشف ارتباطات درونی، نفوذ بین معترضان از طریق کارگرانی که با آن‌ها هم‌فکر و هم‌سو هستند، ممانعت از ورود به محل کار و در نهایت تعلیق و اخراج) به نیروهای حراست واگذار شده است. در صورتی که این اقدامات موثر واقع نشوند و اعتراض و اعتصاب در حال شدت گرفتن باشد، در مراکز مختلف کاری دیده شده، نیروهای انتظامی و حتی موتورسواران لباس شخصی را برای ضرب‌وشتم و بازداشت کارگران معترض به درون کارخانه اعزام کرده‌اند.»
او برای نمونه، به اعتراض کارگران «هپکو» و «آذرآب» اراک در شهریور ۱۳۹۶ اشاره می‌کند که حمله یگان ویژه ناجا به درون شرکت همراه با پرتاب گاز اشک‌آور و حمله با باتوم به کارگران، منجر به زخمی شدن گروهی از کارگران شد؛ الگویی که بعدتر در «شرکت کشت و صنعت نیشکر هفت‌تپه» و «گروه ملی فولاد» در اهواز هم تکرار شد: «در آخرین نمونه این الگوی سرکوب، می‌توان به اعتصاب هفته گذشته هزاران کارگر در ذوب آهن اصفهان اشاره کرد. آن‌جا صدها مامور یگان ویژه با ورود به این شرکت، جمعی از کارگران معترض را بازداشت کردند. اما در اعتراضاتی که دامنه آن از محل کار خارج شده و به خیابان کشیده شود، شدت سرکوب و تعداد نیروهای سرکوب هم افزایش پیدا می‌کند. ولی فجیع‌ترین و وحشیانه‌ترین برخورد سرکوب‌گرانه نیروهای انتظامی تا امروز، کشتار کارگران معترض معدن خاتون‌آباد در استان کرمان است که روز سوم بهمن ۱۳۸۲ از زمین و هوا با انواع اسلحه و بالگرد به کارگران تحصن کرده و خانواده‌‌های آن‌ها حمله شد و ده‌ها نفر را به شدت مضروب کردند. در نتیجه این یورش خون‌بار، یکی از کارگران بر اثر تیراندازی نیروهای امنیتی جان باخت.»
پیمان شجیراتی ادامه می‌دهد: «روز چهارم بهمن ۱۳۸۲، اعتراض کارگران و خانواده‌ها در شهر بابک ادامه یافت. کارگران مقابل فرمانداری این شهر تجمع کردند اما نیروهای انتظامی به دستور فرماندار، به سمت کارگران معترض آتش گشودند. در جریان این تیراندازی، چهار تن از کارگران به نام‌های ریاحی، جاویدی، مهدوی، مومنی و یک دانش‌آموز به نام پور امینی جان باختند. بیش از ۳۰۰ نفر هم زخمی شدند.»
او در ادامه به اعتراض کارگران گروه ملی فولاد در اهواز در سال ۱۳۹۷ که خودش نیز در آن حضور داشت، اشاره می‌کند و می‌گوید: «نیروهای یگان ویژه با همراهی ماشین‌های آب‌پاش و یگان موتورسوار با کارگران معترض برخورد خشونت‌آمیز داشتند. اردیبهشت ۱۳۹۸هم نیروهای امنیتی و انتظامی به تظاهرکنندگان روز جهانی کارگر در مقابل ساختمان مجلس حمله و گروهی از شرکت‌کنندگان را همراه با ضرب‌وشتم، بازداشت کردند. مهر ۱۳۹۸ نیز نیروی انتظامی به تجمع کارگران هپکو که اقدام به مسدود کردن راه‌آهن سراسری کرده بودند، حمله کرد که در نتیجه آن، چند کارگر زخمی شدند. حمله با شوکر و باتوم به تجمع بازنشستگان هم از دیگر نمونه‌های سرکوب وحشیانه است.»
در این ویدیو که به تازگی در «ایران‌وایر» منتشر شده است، ماموران امنیتی و یگان‌های مختلف نظامی و انتظامی در «رزمایش مقابله با اعتراضات خیابانی»، شیوه‌های نوین سرکوب خیابانی را تمرین می‌کنند. آیا سرکوب کارگران در تجمعات صنفی به این روش‌ها انجام می‌شود؟ «پیمان شجیراتی»، فعال کارگری به این پرسش پاسخ داده است؟
به گفته این فعال کارگری، مواردی از این دست فراوانند: «پیروی از یک الگوی ثابت و مشخص در شیوه سرکوب دیده نمی‌شود. اعتراضات سال‌های ۱۳۹۶و ۱۳۹۷ کارگران گروه ملی فولاد که در خیابان‌های شهر اهواز برگزار شد، همراهی مردم، کسبه، دانشجویان و… را به دنبال داشت. ولی برخورد نیروهای انتظامی و امنیتی بیشتر در حد تلاش برای متفرق کردن تجمع و تظاهرات خیابانی بود. اما همان شب به منزل کارگران پیشرو در اعتراضات حمله و گروهی را بازداشت کردند.»
او در ادامه به نمونه دیگری که مرداد ۱۳۹۶رخ داد، می‌پردازد و می‌گوید: «کارگران نیشکر هفت‌تپه جاده ترانزیت اهواز- اندیمشک را مسدود کردند. نیروهای سرکوب اول به متفرق ساختن معترضان و بازگشایی جاده پرداختند. سپس با هجوم شبانه به خانه کارگران و ایجاد رعب و وحشت، آن‌ها را بازداشت کردند.»
به باور پیمان شجیراتی، این‌که چه نهادی و یا نهادهایی دست به سرکوب معترضان بزنند و سرکوب در چه سطحی باشد، به تصمیمات شورای تامین استان‌ها برمی‌گردد: «برای مثال، گفته می‌شود مسوولیت حفظ امنیت و برخورد با اعتراضات در استان تهران با قرارگاه ثارالله سپاه است. در صورت وقوع اعتراض، فرماندهی انتظامی تمام وزارت‌خانه‌ها و یگان‌های سپاه و بسیج در تهران، تحت کنترل عملیاتی این قرارگاه قرار می‌گیرند. اما در استان خوزستان، مسوول سرکوب اعتراضات، وزارت اطلاعات است. آن‌جا سایر نیروهای سرکوب تحت امر این وزارت‌خانه هستند.»
از بخش پاسخگویی دیدن کنید
در این بخش ایران وایر می‌توانید با مسوولان تماس بگیرید و کارزار خود را برای مشکلات مختلف راه‌اندازی کنید
با ایران‌وایر همکاری کنید
ویدیوها و مطالب خود را برای ما بفرستید
ثبت نظر